η Μαρία Λούκου παρουσιάζει μια θεατρική παράσταση
Άραγε είμαστε εμείς που διαμορφώνουμε την εποχή στην οποία ζούμε ή είναι η εποχή που ορίζει τις ζωές όλων μας; Η ιστορία γράφεται ερήμην μας ή από τα χέρια τα δικά μας; Το Εθνικό Θέατρο συστήνει στο ελληνικό κοινό το έργο «Ένα Σπίτι Φωτεινό σαν Μέρα» του Τόνυ Κούσνερ, του σημαντικότερου ίσως εν ζωή Αμερικανού συγγραφέα. Ένα πολύ σημαντικό έργο που αφορά στο ζήτημα της ευθύνης μας απέναντι στους άλλους και στην εποχή μας, στα διλήμματα, στις δυσκολίες στη λήψη αποφάσεων και στον βαθμό που ο καθένας μας επηρεάζει με τη στάση του τις πολιτικές εξελίξεις και τον ρου του ιστορικού γίγνεσθαι.
Την Πρωτοχρονιά του 1932 στο Βερολίνο μια παρέα αριστερών καλλιτεχνών μαζεύεται στο σπίτι της ηθοποιού Άγκνες για να γιορτάσουν. Οι συναντήσεις της παρέας θα συνεχιστούν για τον επόμενο ενάμιση χρόνο, μόνο που, καθώς τα σύννεφα του ναζισμού ολοένα και πυκνώνουν, τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο. Μέσα από 26 καλοδομημένες σκηνές ο Κούσνερ παρακολουθεί πώς η πολιτική αναταραχή αλλάζει σταδιακά τις ισορροπίες στις ανθρώπινες σχέσεις γκρεμίζοντας ψευδαισθήσεις και φέρνοντας τον καθένα αντιμέτωπο με τους άλλους αλλά και με τον ίδιο του τον εαυτό.
Το συγκινητικό αυτό έργο του Κούσνερ είναι η εξιστόρηση μιας πολύ γνωστής και θλιβερής περιόδου της παγκόσμιας ιστορίας μέσα από τα μάτια εκείνων που έγιναν κομμάτι της χωρίς να το αντιληφθούν. Και από την άποψη αυτή αποτελεί μια επείγουσα προειδοποίηση και για τα δικά μας «τυφλά σημεία», εφόσον κι εμείς συχνά δεν αντιλαμβανόμαστε τον ρόλο μας στον σημερινό κόσμο. Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά ο σκηνοθέτης, «Αν αναλογιστούμε ότι η άνοδος του ναζισμού έγινε σε μια εποχή μεγάλης οικονομικής κρίσης, με αυξανόμενα φαινόμενα βίας και ρατσισμού, και ανατράφηκε από την απαθή στάση των πολιτών της χώρας, τότε αναπόφευκτα ο καθένας κάνει ανατριχιαστικούς συσχετισμούς με το δικό μας σήμερα.». Το έργο του Κούσνερ μάς βάζει απέναντι σε έναν καθρέφτη, να κοιτάζουμε στο παρελθόν το δικό μας μέλλον. Ωστόσο, περνά και το μήνυμα ότι, όσο άσχημη κι αν είναι η κατάσταση, πάντα υπάρχει ελπίδα, και όσο άσχημα κι αν μπορεί να γίνουν τα πράγματα, πάντα υπάρχει μια αχτίδα φωτός που θα λάμψει μέσα στο σκοτάδι.
