Ο όμιλος Φυσικής όχι μόνο διδάσκει αλλά και εμπνέει.
ΑΝΕΚΛΠΗΡΩΤΑ ΟΝΕΙΡΑ
Είναι όνειρο όλων να πετάξουν
και θέλουν να ξεχάσουν
την βαρύτητα που μας κρατεί
αναγκαστικά πάνω στη γη
Σαν ελεύθερα ηλεκτρόνια
προσπαθούν να ξεφύγουν
όμως σαν πρωτόνια και νετρόνια
αναγκάζονται να μείνουν .
Και έτσι απλά εγκαταλείπουν
καθετί που θέλουνε να γίνουν.
M.E
Α’ 1
ΦΟΡΤΙΑ
Πρέπει να έχεις άποψη
μην είσαι σαν νετρόνιο
ουδέτερο και άψυχο,
γίνε και ‘συ πρωτόνιο.
Πρέπει να έχεις σκέψη θετική,
αυτό είναι φορτίο,
όχι το άγχος της ζωής,
αυτό είναι γελοίο.
Μην είσαι ηλεκτρόνιο
μίζερο καταδικασμένο,
καθορισμένες τροχιές να ακολουθείς,
κακόμοιρο και εγκλωβισμένο.
Σ. Κ. , B.K ,
Β’2
ΕΝΕΡΓΙΑΚΗ ΚΡΙΣΗ
Ενέργεια μία πρώτη έγνοια
χημική, ηλεκτρική, δυναμική
τα πάντα γύρω της εστί
και τίποτα δίχως της δεν λειτουργεί
Μες τον χώρο ατέρμονη μεταβολή
άυλη σαν μια ιδέα αλλά αντιδράσεις προκαλεί
σαν πάγο, μεταβαλλόμενη μορφή
του σύμπαντος τα νήματα και της διάστασης αυτής.
Α.Β. Α’1
ΚΥΚΛΩΜΑΤΑ
Παράλληλοι δρόμοι , ηλεκτροφόρα καλώδια
Ρεύματα ανησυχούν
Διακλαδώσεις τριών , πολλαπλών
Συναντήσεων , μέσα στο βραχυκύκλωμα
Βρεθήκαμε, τυχεροί ευτυχώς
Στην έκλαμψη, ηλεκτροσόκ
Η μόνη απόλαυση, οι αισθήσεις
Στο μέγιστο , τρομάζουν
Να μπουν σε σειρά , η μία
Μετά την επόμενη, πρώτα η αφή,
Σε θέλω κοντά
μετά ποία ; Ποια έχει σειρά
Χωρίς λογική, να βλέπω θέλω
Να βλέπω τα πάντα μπροστά μου,
Αν χαμηλώσεις τα φώτα, ακούω
Τα πάντα που λέμε , μυρίζω επιτέλους
Τα κάψαμε , μυρίζει το φως …
Ν. Γ
Υπεύθυνη καθηγήτρια ομίλου φυσικής
ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΑΝΟΙΚΤΟ
Όντας ίλεως
και κάπου καθισμένος
στις βαθιές τις σκέψεις μου στοχάζομαι
και σε άλλες πατρίδες χάνομαι.
Εάν ήμουν ξένη πατρίς,
Θα ήμουν σίγουρα σε τροπικό νησί
Μακριά από το θορυβώδες άστυ
Ατενίζοντας τα βαθέα πελάγη.
Σαν παράθυρο ανοικτό
Διαφαίνεται τώρα ετούτο εδώ
και αν δεις καλύτερα
μπορεί να χαθείς ταχύτερα.
Καθισμένος στην άμμο
Με της φύσης τα κάλλη από πάνω.
Γλυκά, γλυκά το ύδωρ αφρισμένο
δροσίζει το σώμα το ηλιοκαμένο.
Το αγέρι ψιθυρίζει
Μέσα από των φύλλων τα χείλη
και το θρόισμα το φοινικικό το περιστρέφει,
μα σαν άσμα το φέρνει.
Σμίγει με το θαλασσινό αγέρι
όπου μαζί θυμίζουν καλοκαίρι
χορεύουν και γελούνε,
μαζί τον έρωτα ομιλούνε.
Λευκός ο ήχος φτάνει
Κι ενώνεται με του ουρανού τα κάλλη,
που με της Γης την ομορφιά
συντροφεύουν τη μοναξιά.
Ο ιχθύς κι αυτός πετιέται πάλι
Και πάνω από το αντικρινό καράβι τροχιά διαγράφει.
Ένας άνθρωπος με κανό
Πλαισιώνει τον τόπο αυτό εδώ.
Μάγεμα η φύσις,
Που την ομορφιά της πρέπει να ζήσεις.
Εκ του ανέμου στο μηνεί
σαν ευωδιαστός ψίθυρος στ΄αυτί.
Ξάφνου σαν να στερεύει η αλμύρα.
Είναι η ίαχη της αστικής τρικυμίας
και ένας ήχος μακρόσυρτος
κλείνει το παράθυρο, ξενόφερτο.
Τελικά, βιώνεις την καλοκαιρινή μελαγχολία,
που φέρνει η αναμνησιακή τρικυμία.
Σκέφτεσαι την αλμυρή ίαση,
αλλά τελικά γράφεις ποίηση.
Μ.Γ Α2
