Στην αμέτρητη σιγή του σύμπαντος πλανιέται
Κάθε αστέρας, σαν διαμάντι λαμπραίνει.
Γεννιέται από σύννεφα αερίου και σκόνης,
Και η λάμψη του ζωής του, στον ουρανό καταλαμβάνει.
Όπως οι άνθρωποι, και οι αστέρες γεννιούνται,
Σε έναν κύκλο ζωής, που πάντα εξαντλείται.
Από τον κόκκινο γίγαντα, στον λευκό νάνο,
Η πορεία τους συνεχίζει, σαν ένα πανό.
Μέσα στη φωτεινή τους πορεία, χαίρονται
Οι αστέρες, όπως κι εμείς, ζωή προσδοκούνται.
Αλλά η μέρα που θα λάμψουν τελευταία φορά,
Στον ουρανό θα καταρρέουν, σαν ηλεκτρική κόλαση.
Και όταν η ζωή τους σιγά σιγά φθίνει,
Στην απέραντη σιωπή του κενού εξαφανίζει.
Όπως και οι ανθρώπινες καρδιές σβήνουν μια μέρα,
Και η μνήμη τους στο χρόνο αρχίζει να χάνεται.
Αλλά από την κατακόρυφη σκοτεινή νύχτα,
Και πάλι αστέρες γεννιούνται, νέος κύκλος αρχίζει.
Και η σύνδεση μεταξύ αστέρων και ανθρώπων γίνεται ξανά,
Σε έναν ατέλειωτο χορό, όπου η ζωή συνεχίζεται.
Α.Γ.
