Η ταινία του Παντελή Βούλγαρη παρουσιάστηκε στο 45ο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης όπου απέσπασε 10 Κρατικά Βραβεία Ποιότητας.
Η υπόθεση αναφέρεται σε 700 νύφες από την Ελλάδα, την Τουρκία και τη Ρωσία αρχές του 1922 που διασχίζουν την Μεσόγειο και τον Ατλαντικό, για να φτάσουν στη Νέα Υόρκη, όπου θα συναντήσουν τους μελλοντικούς συζύγους τους, τους οποίους έχουν δει μόνο από φωτογραφία. Στη διάρκεια του ταξιδιού θα ξετυλιχθούν οι ιστορίες των κοριτσιών, που ταξιδεύουν στην Γ θέση του υπερωκεανίου King Alexander.
Στον πυρήνα των ιστοριών ο έρωτας ανάμεσα σε μια Ελληνίδα μοδίστρα από τη Σαμοθράκη, τη Νίκη και έναν Αμερικανό πρώην πολεμικό φωτορεπόρτερ, τον Νόρμαν Χάρις, ο οποίος, αφού όργωσε επί δύο χρόνια τη Μικρά Ασία φωτογραφίζοντας τις μάχες, αναγκάζεται να επιστρέψει στην πατρίδα του. Η μοδίστρα Νίκη από τη Σαμοθράκη ταξιδεύει και αυτή για τις ΗΠΑ, όπου την περιμένει ο γάμος με τον Πρόδρομο, έναν ράφτη που δεν έχει δει ποτέ. Στις 20 ημέρες του ταξιδιού πρόκειται να συμβούν πολλά σε αυτό το «βίωμα βίαιης, βάναυσης, πολλαπλής αποκοπής από την προστατευτική αλυσίδα των αγαπημένων προσώπων, από την οικεία, έστω και αδιέξοδη, καθημερινότητα» όπως χαρακτηρίζει το πολλαπλών σημασιών ταξίδι των «Νυφών» η σεναριογράφος τους Ιωάννα Καρυστιάνη.
Σύμφωνα με την Ιωάννα Καρυστιάνη η «περιπέτεια» των «Νυφών» ξεκίνησε το 1991, όταν βρισκόταν στη Νέα Υόρκη και μαζί έναν φίλο της επισκέφτηκαν το Μουσείο για τους μετανάστες. Η συγγραφέας αναφέρει «συγκινηθήκαμε και κλάψαμε μπροστά σε μία μεγέθυνση ενός πρωτοσέλιδου άρθρου από τους «Times» του Ιουλίου του 1922, που έλεγε ότι έφτασε στη Νέα Υόρκη ένα πλοίο ελληνικής ιδιοκτησίας, το «King Alexander», έχοντας στην τρίτη θέση μια καραβιά νύφες: 722 κοπέλες από την Ελλάδα, την Τουρκία, την Αρμενία, τη Ρουμανία, τη Λευκορωσία. Όλες αυτές πήγαιναν με μία φωτογραφία στο χέρι να συναντήσουν έναν άγνωστο άνθρωπό τους και να προσπαθήσουν να φτιάξουν μια νέα ζωή».
Αν και η ιστορία αφορά στο 1922, είναι και σήμερα επίκαιρη, αφού ζούμε τις τεράστιες μετακινήσεις πληθυσμών, ανθρώπων που χάνουν την πατρίδα τους, που ψάχνουν μια καινούρια γωνιά, μια καινούρια ευκαιρία για να ξαναρχίσουν από την αρχή. Πόσο μάλλον που αφορά γυναίκες, που είναι ένα πολύ ευάλωτο κομμάτι της κοινωνίας, και τότε τραυματισμένο πολλαπλά και σήμερα.
Διαβάστε στο παρακάτω link από τη Μηχανή του Χρόνου για τα προξενιά της ξενιτιάς και δείτε το σχετικό βίντεο
Η ιστορία των 700 νυφών που ξεκίνησαν από την Ελλάδα για να κάνουν ένα υπερατλαντικό ταξίδι, περιμένοντας να συναντήσουν τον μελλοντικό τους σύζυγο, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση γιατί άφησαν την πατρίδα τους πηγαίνοντας σε μια άγνωστη χώρα για να παντρευτούν κάποιον άνθρωπο που είχαν δει μόνο σε μια φωτογραφία. Υπάρχει και μια ρομαντική ιστορία γιατί ο φωτορεπόρτερ που είχε αναλάβει την φωτογράφιση των νυφών ερωτεύτηκε μια από αυτές. Το όλο θέμα είναι δύσκολο να κατανοηθεί από τα κορίτσια της εποχής μας γιατί είναι αδιανόητο πως μια κοπέλα μπορεί να παντρευτεί κάποιον που δεν έχει δει ποτέ της.
Η ταινία αυτή ήταν από τις αγαπημένες που είδαμε. Οι κοπέλες αυτές αναγκάζονταν να κάνουν ένα ταξίδι με την ελπίδα μιας καλύτερης ζωής στην Αμερική και να θυσιάσουν τις προσωπικές τους επιθυμίες και συναισθήματα, ενώ έπρεπε να παντρευτούν ανθρώπους που τους ήξεραν μόνο από φωτογραφίες.
Η ταινία αυτή ήταν από τις αγαπημένες που είδαμε.