Το παρακάτω κείμενο είναι μια συνέντευξη που έδωσε η φιλόλογος του σχολείου μας Αγγελική Βλαντή στην αρχισυντάκτρια της εφημερίδας μας, Μαρίλια Παπαδοπούλου. Αναφέρεται κυρίως σε μια ενδιαφέρουσα δράση που ανέλαβε φέτος η αξιόλογη συνάδελφος με τους μαθητές της Γ΄ Γυμνασίου.

_Πώς αποφασίσατε να σπουδάσετε φιλολογικά;

Αγαπούσα από πολύ μικρή ηλικία το διάβασμα, και προ παντός τη λογοτεχνία. Κατάγομαι από ένα νησί των Επτανήσων, που έχει μεγάλη ποιητική παράδοση και σε κάθε σπίτι υπάρχουν βιβλία μεγάλων ποιητών, όπως ο Διονύσιος Σολωμός, ο Άγγελος Σικελιανός, ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης. Τα βιβλία  ήταν πολύτιμα για μένα, με ταξίδευαν πέρα από τον μικρόκοσμο ενός παιδιού  και, μέσα από αυτά, γνώρισα τον κόσμο. Κι ακόμα έτσι τον αντιλαμβάνομαι.

_ Πώς αποφασίσατε να γίνετε καθηγήτρια;

Είναι ο ίδιος ,πάνω – κάτω, λόγος που ανέφερα στην προηγούμενη ερώτηση. Για το  συγγενικό και οικογενειακό μου περιβάλλον οι σπουδές ήταν μονόδρομος. Όλοι σπούδαζαν. Κι εγώ έβρισκα τη γνώση συναρπαστική. Όταν πήγα στο Γυμνάσιο, είχα την τύχη να έχω άξιους καθηγητές, που τους θαύμαζα  και ήθελα να τους μοιάσω. Έτσι έγινα καθηγήτρια.

_ Έχετε αναλάβει να διακοσμήσετε τις τάξεις του σχολείου. Τι σας παρακίνησε να το κάνετε αυτό; 

Η ιδέα είναι παλιά, είναι κάτι που το έκανα σε κάθε σχολείο που υπηρέτησα. Φέτος ξεκίνησε από την κοινή διαπίστωση με τα παιδιά της Γ΄ τάξης, κυρίως, ότι οι σχολικές αίθουσες, παρά το ότι είναι φρεσκοβαμμένες,  δεν παρουσιάζουν μια ελκυστική εικόνα. Γνωρίζοντας πως ένα μεγάλο μέρος του χρόνου τους, 6 με 7 ώρες κάθε μέρα, μαθητές και εκπαιδευτικοί  το περνούν στο σχολείο, έπεσε η ιδέα να δραστηριοποιηθούμε  με στόχο να αναμορφώσουμε, να κάνουμε πιο ποιοτικές  και  να διακοσμήσουμε τις τάξεις μας.

Η σχολική τάξη είναι η μικρογραφία ενός  ολόκληρου κόσμου. Μέσα σ’ αυτό τον κόσμο μεταδίδεται και αφομοιώνεται η γνώση, πλάθονται προσωπικότητες, αναπτύσσονται σχέσεις και συναισθήματα. Η  διαμόρφωση του σχολικού χώρου, παρά τη σπουδαιότητά της, είναι σαφώς υποτιμημένη και , στην καλύτερη περίπτωση, εξαντλείται στο να είναι ευάερες και ευήλιες οι αίθουσες. Αναγκαίο, αλλά όχι αρκετό. Γιατί καταλήγει στο να σχεδιάζονται χώροι αφιλόξενοι, ψυχροί , ακατάλληλοι, που απωθούν τον μαθητή, ο οποίος νιώθει εγκλωβισμένος  και χωρίς καμιά επιθυμία για μάθηση.

_Γιατί επιλέξατε να διακοσμήσετε τις τάξεις με ποιητές και σπουδαίους ζωγράφους; Κάτι που, παρεμπιπτόντως, είναι καταπληκτικό, γιατί ωθεί τα παιδιά να ψάξουν για αυτούς. 

Ευχαριστώ για την ερώτηση και το σχόλιο. Κάθε  χώρος,  επομένως και ο σχολικός , πρέπει να ανταποκρίνεται  άμεσα στις ανάγκες του χρήστη. Έχω την αίσθηση ότι τα παιδιά  έχουν ανάγκη να ανακαλύψουν το Ωραίο,  αλλά δεν έχουν αρκετές ευκαιρίες να έρθουν σε επαφή με την Τέχνη, ίσως γιατί δεν έχουν αρκετό χρόνο. Ο τρόπος που επιλέξαμε δεν χρειάζεται  επιπλέον χρόνο, αφού λειτουργεί παράλληλα με την ώρα της διδασκαλίας .Οι μαθητές, ασυναίσθητα, χωρίς κόπο,   αποκτούν οπτική επαφή και γίνονται κοινωνοί των μεγάλων έργων Τέχνης, αφού, έτσι κι αλλιώς, βρίσκονται στη σχολική τάξη.

_Τα παιδιά πώς συμμετέχουν σ’ αυτό; Τι πιστεύετε ότι θα τους προσφέρει  τελικά;

Το πιο ενδιαφέρον  είναι  η καθολική συμμετοχή των παιδιών στο εγχείρημα αυτό. Από τους μαθητές  προτάθηκαν επιλογές  που  προσφέρουν ποικίλα ερεθίσματα και  συνδέονται και με τα μαθησιακά αντικείμενα κάθε τάξης( χωρίς αυτό να είναι απαραίτητο). Π.χ. στο μάθημα της Ιστορίας, για κάθε ιστορική περίοδο, υπάρχουν αντίστοιχα κεφάλαια για την Τέχνη. Η Λογοτεχνία επίσης προσφέρεται. Μπορούν  να αξιοποιηθούν όλα τα μαθήματα, και πάνω απ’ όλα το μάθημα των Εικαστικών, όπου οι μαθητές με την καθοδήγηση της διδάσκουσας, Κα Χάσουλα, δημιουργούν τα δικά τους έργα  και παρεμβαίνουν μ’ αυτά στον χώρο τους. Έτσι διαμορφώνονται οι «ομιλούντες τοίχοι», που, και συμβάλλουν άμεσα στην αισθητική καλλιέργεια των μαθητών  και προσφέρουν γνώση.

Παράλληλα, η παρέμβαση στην αισθητική της σχολικής αίθουσας,  με τη  συμμετοχή  των ίδιων των μαθητών στη διαμόρφωση του δικού τους ζεστού και οικείου μαθησιακού περιβάλλοντος, θα υποδείξει στον μαθητή την υιοθέτηση των κατάλληλων μορφών συμπεριφοράς. Και ασφαλώς θα περιορίσει την αίσθηση του εγκλεισμού.

Πέρα, όμως, από τα προφανή, με τη δραστηριοποίηση των παιδιών ενισχύονται η ομαδική συνεργασία και οι σχέσεις μεταξύ τους, αλλά και οι σχέσεις με τους καθηγητές τους.

Μέχρι στιγμής έχουν γίνει τα πρώτα δειλά βήματα. Φιλοδοξούμε μέχρι το τέλος της χρονιάς να έχουμε φτάσει σε ένα καλό  αποτέλεσμα  και να  συμμετέχουν και οι άλλες τάξεις. Είναι ένα στοίχημα που πρέπει να το κερδίσουμε.

Μαρίλια Παπαδοπούλου, Γ2