Η 6η Μαρτίου έχει οριστεί ως παγκόσμια ημέρα κατά του σχολικού εκφοβισμού. Στα πλαίσια αυτής της ημέρας οι μαθητές κλήθηκαν να καλλιεργήσουν την ενσυναίσθησή τους δημιουργώντας κείμενα για τον σχολικό εκφοβισμό. Πιο συγκεκριμένα, παρακάτω θα δούμε τις σελίδες ημερολογίου που έγραψαν εμπνεόμενοι από το συγκεκριμένο θέμα. Ευχαριστούμε την φιλόλογο του σχολείου μας Κατερίνα Κουτσοπούλου που τις μοιράστηκε μαζί μας και φυσικά τους μαθητές και μαθήτριες που συνεργάστηκαν σε αυτή την εργασία.

     Αγαπητό μου ημερολόγιο….

     Συνέβη πάλι το ίδιο, μόλις έφτασα στο σχολείο ο Άγγελος  και η παρέα του με περίμεναν έξω από την κύρια είσοδο. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά πολύ δυνατά. Ο φόβος και η ντροπή κάλυψε το σκυμμένο πρόσωπό μου. Πριν το καταλάβω είχα βρεθεί κάτω, πεσμένη, τα βιβλία μου ήταν έξω από τη τσάντα και το πρόσωπό μου είχε ματώσει από τα κοφτερά κομμάτια των σπασμένων μου γυαλιών. Μέσα στη ζάλη μου παρατήρησα τη Μαίρη συμμαθήτριά μου να παρακολουθεί ατάραχη το γεγονός. Μπορεί να φαινόμουν ένα θλιμμένο και αξιολύπητο κορίτσι, μα μέσα μου ούρλιαζα από την οργή και τον θυμό μου, όχι μόνο για τους θύτες αλλά και για τον εαυτό μου. Ένιωθα ανίκανη να προστατέψω τον ίδιο μου τον εαυτό, ένιωθα αποτυχημένη. Το ‘βαλα κλαίγοντας στα πόδια. Όταν έφτασα σπίτι μου η μητέρα μου άρχισε να με ρωτάει πως χτύπησα, ποιος μου το έκανε αυτό. Εγώ της είπα πως γλίστρησα στις σκάλες και χάθηκα στο δωμάτιό μου. Παρακαλούσα το Θεό να με γλιτώσει από το μαρτύριο που καθημερινά βίωνα. Τέτοια ζωή έλεγα πως δε  μου άξιζε.

      Ώσπου το πήρα απόφαση, θα μιλήσω, θα πω ό,τι  καθημερινά βίωνα στους γονείς μου, στη δασκάλα μου, στις φίλες μου. Τουλάχιστον θα μοιραστώ τον πόνο μου με άλλους . 

   Έτσι κι έγινε, η Ραφαέλα μίλησε στους γονείς της, τις φίλες ,τη δασκάλα της. Την επόμενη μέρα στο σχολείο όλα ήταν διαφορετικά. Ο Άγγελος και η παρέα του δεν τολμούσαν καν να την κοιτάξουν. Ένιωσε δυνατή, πως η ζωή της είχε κάποιο νόημα . 

Ένα λαμπρό μέλλον γεμάτο επιτυχίες και χαρές την περίμενε και εκείνη έτοιμη να το διανύσει.

Ραφαέλα Σωτηρίου, Α5

Μια μέρα γεμάτη φόβο.

         Αγαπητό μου ημερολόγιο,

         Σήμερα δεν ήταν μια καλή μέρα. Όλα τα παιδιά του σχολείου γελάνε μαζί μου, επειδή ντύνομαι συνέχεια με παντελόνια. Επίσης, κοροϊδεύουν το χρώμα των μαλλιών μου. Κάθε μέρα σχεδόν, δέχομαι μηνύματα από τα παιδιά που με εκβιάζουν στο σχολείο και με κάνουν να νιώθω άσχημα. Δεν έχω κανέναν φίλο ή φίλη. Όσο και να προσπαθώ να κάνω φίλους, δεν μπορώ. Κάθε φορά που με βλέπουν, με κοροϊδεύουν. Σε κάθε διάλειμμα μου κλέβουν το κολατσιό. Και απ’ ό,τι φαίνεται, αυτά δεν τους είναι αρκετά. Μου ανοίγουν την τσάντα και πετάνε τα βιβλία μου την ώρα που σχολάμε. Νιώθω ντροπή να  το πω στους γονείς μου, διότι, αν τους το πω, η απάντηση που θα πάρω θα είναι: Μην τους δίνεις σημασία ή κάνε και εσύ το ίδιο. Δεν θέλω να πληγώσω κανέναν ή να τραυματίσω κανέναν. Όποιος και να είναι. Θα είμαι πάντα ευγενική και ας μου φέρονται με τον χειρότερο τρόπο. Ας προσευχηθώ να τελειώσει σύντομα όλο αυτό και να ζήσω επιτέλους την ζωή που ονειρευόμουν πάντα. 

                                                                                                         Χρύσα Χιωτακάκου, Α5