Από το λογοτεχνικό εργαστήριο υπό την επίβλεψη της Κας Κουτσοπούλου τα επόμενα παραμύθια…
Το μαγικό βιβλίο
Μια φορά κι έναν καιρό, πριν πολλά χρόνια σε ένα μικρό και απομακρυσμένο χωριό, ζούσε ένα επτάχρονο, φτωχό αγόρι, ο Ηλίας, που δύσκολα τα έβγαζε πέρα η οικογένειά του. Πίστευε πως ποτέ δεν θα είχε την ευκαιρία να ζήσει ευτυχισμένα, κι όμως αυτή η σκέψη τον έκανε περισσότερο δυστυχισμένο. Ένιωθε αδικημένος, για τις ανέσεις που έχουν άλλες οικογένειες και δεν έχει η δικιά του.
Ένα βράδυ, καθώς περπατούσε στην αυλή του, παρατήρησε ένα μεγάλο καφέ βιβλίο. Ως τίτλο είχε <<Καλή διασκέδαση>>. Το άνοιξε και παρατήρησε ότι είχε περίπου 200 σελίδες, όπου στην κάθε μία παρουσιαζόταν ένας διαφορετικός κόσμος. Το ξεφύλλισε λοιπόν, ώσπου έφτασε σε μία σελίδα όπου περιέγραφε έναν κόσμο με μεγάλα, χρωματιστά σπίτια. Το κάθε σπίτι καλύτερο απ’ το άλλο. Και γύρω τους, μεγάλα ποτάμια που κυλούσαν.
Το παιδί ξαφνικά μεταφέρθηκε σε αυτόν τον κόσμο, αφού τον εντυπωσίαζε αρκετά. Πλέον ήταν ενήλικας, με το δικό του πανέμορφο σπίτι και τα δικά του χρήματα. Ένιωθε πλέον σαν να είχε επιλέξει, το μέλλον που πάντα επιθυμούσε. Όμως… ήθελε να γυρίσει πίσω. Σε αυτόν τον κόσμο, ήταν ο μόνος άνθρωπος που ζούσε. Δεν υπήρχε κανείς άλλος, για να μιλήσει ή να περάσει χρόνο μαζί του. Δεν τον ένοιαζε πλέον η πολυτέλεια που μπορεί να είχε, αλλά η οικογένειά του και οι φίλοι του. Στενοχωριόταν για πολύ ώρα, αφού δεν ήξερε τον τρόπο, για να γυρίσει πίσω. Θυμήθηκε λοιπόν τον αριθμό της σελίδας που περιέγραφε αυτόν τον κόσμο. Ήταν η σελίδα σαράντα πέντε. Έτσι άρχισε να λέει από μέσα του <<σαράντα πέντε>>, <<σαράντα πέντε>>…
Ξαφνικά ακούει το ξυπνητήρι του να χτυπάει. Κοίταξε την ώρα και παρατήρησε ότι είχε πάει οκτώ και σαράντα πέντε και είχε αργήσει για το σχολείο. Όλο αυτό ήταν ένα όνειρο… μπορεί να ήταν κάποιο σημάδι για το γεγονός ότι στο μέλλον θα ζει σε παρόμοιες συνθήκες ή για να τον βοηθήσει να κατανοήσει ότι τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία. Το σημαντικότερο είναι να έχουμε κοντά μας, άτομα που τα αγαπάμε και μας αγαπάνε. Να περνάμε χρόνο μαζί τους και να είμαστε αγαπημένοι και ενωμένοι.
Μαγδαληνή Αλεξανδροπούλου, Α1
Το μη αληθινό όνειρο
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια παρέα κοριτσιών και αγοριών που ήθελαν να γίνουν αστροναύτες και να πάνε στο διάστημα. Εδώ κι ένα μήνα σχεδίαζαν και συναρμολογούσαν, στο δεντρόσπιτο τους, ένα δικό τους διαστημόπλοιο. Για να πάνε στο διάστημα…
Ένα απόγευμα είχαν μαζευτεί όλοι στο δεντρόσπιτο και συζητούσαν το όνειρο τους, να φτιάξουν ένα διαστημόπλοιο. Εκείνη τη μέρα είχαν κουραστεί τόσο πολύ που αποκοιμήθηκαν. Στη διάρκεια που κοιμόντουσαν, ονειρευτήκαν ότι πήγαν και έφτασαν στο διάστημα. Εκεί είδαν κάτι υπερφυσικά ζώα και πράγματα. Ένας αιώνας πέρασε με γέλια, παιχνίδια, χαρά, τραυματισμούς, λύπες και τσακωμούς.
Ξαφνικά, ακούνε κάποιες φωνές και νομίζουν ότι ήταν από το όνειρο αλλά στην πραγματικότητα ήταν οι φωνές των γονιών τους, που τους φωνάζαν να έρθουν μέσα, για να φάνε.Όταν ξυπνήσαν, πετάχτηκε ένα αγόρι και είπε το όνειρο που είδε. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησαν ότι είδαν το ίδιο όνειρο, όλοι τους.
Περάσαν 10 χρόνια, μεγάλωσαν και σπούδασαν όλοι τους μαζί στο ίδιο πανεπιστήμιο. Έγιναν αστροναύτες και πήγαν στο διάστημα με το διαστημόπλοιο που ονειρευόντουσαν. Τελικά, το όνειρο τους έγινε πραγματικότητα!!
Φατχίε Ουέϊς, Α2