Ακούγοντας αυτή τη φράση ο καθένας μας θα έπρεπε να νιώθει κάτι. Να σημαίνει για αυτόν κάτι, να θέλει να το γιορτάσει, να τιμήσει εκείνους τους ήρωες που χάρη σε αυτούς είναι η Ελλάδα ένα ανεξάρτητο κράτος.

Στα δικά μου τα μάτια όμως, δεν βλέπω τίποτε από όλα αυτά. Δεν διακρίνω ίχνος τέτοιου στοιχείου στην σημερινή κοινωνία. Λίγοι είναι εκείνοι που συμμετέχουν αυθόρμητα σε τελετές για τον εορτασμό των 200 χρόνων από την ελληνική επανάσταση. Για ελάχιστους αυτή η ημερομηνία πραγματικά κατέχει μια σημαντική θέση μέσα τους. Γιατί, πολύ απλά, έχουμε γεννηθεί σε μία κοινωνία που την ελευθερία την θεωρούμε δεδομένη. Έχουμε ελευθερία άποψης, έχουμε την ευκαιρία να ελέγξουμε τις επιλογές μας, μπορούμε να κάνουμε τόσα πολλά που αυτοί οι άνθρωποι στερήθηκαν. Δεν μπορούμε να φανταστούμε την ζωή μας υπό την ηγεσία αυτοκρατοριών. Όλοι υποτίθεται ξέρουμε τι σημαίνει πόλεμος και παράλληλα κανείς μας δεν το ξέρει. Και προσωπικά το θεωρώ λογικό αφού τα δικά μας μάτια δεν έχουν αντικρίσει φρικτές εικόνες ανθρώπων να αλληλοσκοτώνονται , να μην έχουν οίκτο, να σφάζονται, να χάνουν την ουσία της ζωής. Πολύ απλά κανένας μας δεν ξέρει τι σημαίνει θάνατος.

Το μόνο που ίσως νιώθουμε κάπως αόριστα  είναι πόσο τραγικό θα ήταν άμα ζούσαμε εμείς τότε. Γιατί, κατά βάθος όλοι φοβόμαστε μήπως εμπλακούμε σε πολεμική σύρραξη με τους γείτονές μας τους Τούρκους. Όταν μια τουρκική φρεγάτα πλησιάζει ελληνικά  χωρικά ύδατα, οι Έλληνες είναι πάντα σε ετοιμότητα. Τότε μόνο ίσως να βρισκόμαστε ασυνείδητα σε επαφή με τους προγόνους μας, με την ανησυχία τους, με την αγωνία τους για τους άνδρες που πρόκειται να πολεμήσουν για να σταθεί όρθια η χώρα μας, με τη λαχτάρα τους να αποκτήσουν την ελευθερία τους. Τότε ίσως, σκεφτόμαστε πόσο τυχεροί είμαστε που αυτοί οι άνθρωποι επέλεξαν να εξεγερθούν, ώστε τώρα όλοι εμείς να ανήκουμε στην Δύση. Στη Δύση των δικαιωμάτων, της ισονομίας και ισοτιμίας, και όχι στην Ανατολή και συγκεκριμένα σε αυτό το κράτος που φυλακίζονται αθώοι άνθρωποι, που δεν υπάρχει η δυνατότητα της έκφρασης και της διεκδίκησης μίας πιο όμορφης ζωής.

Τότε, την στιγμή της κρίσης, σκεφτόμαστε πόσο όμορφο είναι να έχουμε τα ήθη και τα έθιμά μας, τις παραδόσεις ,τις συνήθειες μας. Τότε, συνειδητοποιούμε ότι το ελληνικό ανεξάρτητο έθνος μπορεί και να μην υπήρχε , να είχε σβήσει. Και άγνωστο αν θα υπήρχε τώρα κάποιος από εμάς. Δεν θα μνημονεύαμε τους ήρωες μας όπως τον Κανάρη, την Μπουμπουλίνα, τον Καραϊσκάκη, τον Κολοκοτρώνη, που τόσα μαθαίνουμε για αυτούς. Δεν θα τους θαυμάζαμε για όλα τα κατορθώματά τους, για την ανδρεία τους, για την γενναιότητά τους, την μεγαλοψυχία τους και πάνω από όλα για την προσήλωσή τους, σε αυτό που είχαν αποφασίσει από την αρχή να κάνουνε. Να παλέψουν για την πατρίδα. Ακόμη και αν ήξεραν ότι μπορεί να έρθουν αντιμέτωποι με την πιο σκληρή τιμωρία, τον θάνατο. Που τελικά η μοίρα αυτό τους επιφύλασσε. Αλλά απορώ…Οι Τούρκοι θέλουν το πόλεμο; Τι επιδιώκουν με όλα αυτά; Σαν να έχουν διαγράψει όλο το παρελθόν τους. Και μετά απορούμε γιατί υπάρχουν ακόμα τόσο εχθρικές σχέσεις.

Πραγματικά απολαμβάνω να βλέπω βίντεο κ.α. με αφορμή τα 200 χρόνια από την ελληνική επανάσταση. Ξέρω πως είναι αφιερωμένο σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που έχασαν την ζωή τους για την πατρίδα μας, την Ελλάδα. Που τράβηξαν τόσα πολλά, μέσα σε αντίξοες συνθήκες . Που χάθηκαν από σοβαρές αρρώστιες, από απάνθρωπες σφαγές και δεν ξέρω και εγώ μέχρι και τι άλλο μπορεί να πέρασαν. Ό,τι φρικτό μπορώ να φανταστώ ίσως εκείνοι να το είχαν περάσει και αντιμετωπίσει. Στην πραγματικότητα όμως δεν ξέρω αρκετά για να μπω και εγώ στο πνεύμα όλου αυτού του γεγονότος. Μου λείπουν κάποιες απαντήσεις ,σε βασικές ερωτήσεις ώστε να μπορέσω και εγώ να τα κατανοήσω όλα αυτά. Να μπορεί και για εμένα και για όλους τους ανθρώπους να γίνει ένα γεγονός που πραγματικά θα το βιώνουμε και πάνω από όλα να νιώθουμε υπόχρεοι απέναντι σε αυτούς τους σημαντικούς ανθρώπους.  Ποιοί; Πού; Πώς; Τί; Ποιοί ήταν αυτοί οι άνθρωποι; Πού έχασαν την ζωή τους; Με ποιον τρόπο; Τι πέρασαν; Όλα αυτά θα μου ήταν πολύ χρήσιμα για την δικιά μου οπτική. Δεν ξέρω όμως αν και πραγματικά θα ήθελα να ήξερα,  γιατί βαθιά μέσα μου ξέρω πόσο φρικτές θα ήταν οι εικόνες αυτές.

Ίσως πιο πολύ να βρίσκομαι κοντά στα παιδιά εκείνης της εποχής παρά στους μεγάλους που έχασαν την ζωή τους. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα ήταν τα παιδικά τους χρόνια να διασυνδέονται με την ατμόσφαιρα του πολέμου. Να χάνουν την ανεμελιά και την ξεγνοιασιά της ηλικίας τους. Να έχουν ανάγκη τον πατέρα τους και παράλληλα να ξέρουν πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να μην υπάρχει. Να ακούγεται ένας πυροβολισμός και να φοβούνται μήπως ο πατέρας τους είναι στη θέση του θύματος. Να θέλουν να βγουν έξω να παίξουν, να γελάσουν, να φωνάξουν και να διακατέχονται από τον φόβο. Και τέλος, να προσπαθούν να βρουν στους μεγάλους συναισθήματα αγάπης, ηρεμίας και χαράς και να εισπράττουν φόβου λύπης και αγανάκτησης. Και παράλληλα να έχει μπει μέσα τους και να τα τρομοκρατεί η ιδέα του θανάτου αφού οι εχθροί, δεν είχαν έλεος ακόμη και απέναντι στα μικρά παιδιά.

Και δεν έφταναν όλα αυτά. Υπήρξε και ο εμφύλιος που ακολούθησε και τα ισοπέδωσε όλα. Ήταν το τελειωτικό κτύπημα που ίσως να έχει αντίκτυπο ακόμα και στις μέρες μας. Ενώ όλοι είχαν κοινή επιθυμία, ανάγκη και σκοπό, βρέθηκαν σε κατάσταση να αλληλοσκοτώνονται. Ακόμα και αθώοι άνθρωποι που δεν είχαν τίποτε άλλο από θετική πρόθεση, δολοφονήθηκαν ή φυλακίστηκαν από Έλληνες. Όπως ο Ιωάννης Καποδίστριας που προσπάθησε για το καλό της Ελλάδας και βρέθηκε δολοφονημένος ή ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης που φυλακίστηκε από τους ομοεθνείς του. Δεν άξιζαν να χαθούν τόσες ζωές όσες χάθηκαν. Αν οι Έλληνες δεν είχαν διχαστεί, και ενωμένοι όλοι πολεμούσαν, ίσως τώρα όλα να ήταν πολύ καλύτερα. Και πάνω από όλα ο αριθμός τον θυμάτων πολύ μικρότερος!

Κανείς μας δεν ξέρει γιατί να υπάρχουν πόλεμοι. Γιατί οι άνθρωποι επιδιώκουν να αποκτήσουν όλο και περισσότερα με αιματηρό τρόπο. Ας θυμόμαστε όμως πάντα ότι όλα γίνονται για ένα σκοπό και ίσως κάτι θετικό να υπάρχει μέσα από όλα αυτά ακόμα και αν εμείς αρχικά δυσκολευόμαστε να το διακρίνουμε! Ας επικεντρωνόμαστε στα θετικά και ας είμαστε ευγνώμονες για όλα αυτά που έχουμε χάρη στην αυτοθυσία τους  σήμερα!

Παπαηλιού Δέσποινα