Μόλις άκουσα για τον συγκεκριμένο διαγωνισμό λογοτεχνίας μπορώ να πω ότι προβληματίστηκα αρκετά. Σκεφτόμουνα ένα τρόπο να αποτυπώσω τα συναισθήματά μου, αλλά και να δημιουργήσω κάτι πρωτότυπο. Έτσι, αποφάσισα να καταγράψω πως νιώθω εγώ, ένα παιδί που ζει το 2021 αλλά και να φανταστώ πως ένιωθε ένα συνομήλικο μου παιδί, που ζούσε πριν 200 χρόνια!
Αλίκη 2021
Τι σημαίνει για εμένα 200 χρόνια ελεύθερος βίος; Μπορώ να πω απολύτως τίποτα. Είναι μια επέτειος σαν όλες τις άλλες και δεν μου προκαλεί κάποιο ιδιαίτερο συναίσθημα. Aκούω τους καθηγητές να μας υπενθυμίζουν το πόσο σημαντική είναι αυτή η γιορτή, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω. Τι κάνει αυτή την γιορτή τόσο σημαντική; Ποιό είναι το γεγονός πού πρέπει να τιμήσω; Οι σύγχρονοι Έλληνες έχουν συνηθίσει να ζούνε ελεύθεροι. Δεν υπάρχουν δυσάρεστες αναμνήσεις και δεν μπορούν να φανταστούν μια ζωή με πόλεμο και σκλαβιά. Επομένως, πόσο εύκολο είναι να νιώσω και να εκδηλώσω συναισθήματα για αυτή την γιορτή;
Από την πρώτη τάξη του δημοτικού διδασκόμαστε στο μάθημα της Ιστορίας πράγματα που άλλες φορές είναι ενδιαφέροντα και άλλες λιγότερο σημαντικά. Μυθολογία, Τρωικός πόλεμος και πολλά ακόμα που δυστυχώς δεν τα θυμάμαι. Ακόμα και τώρα που πάω στην Β Γυμνασίου πρέπει να μάθω για την Βυζαντινή Ιστορία που έχει χιλιάδες ονόματα, τα οποία χρειάζεται να αποστηθίσω. Μπορώ να εξομολογηθώ ότι όταν πηγαίνουμε στο επόμενο μάθημα της ημέρας τα ξεχνάω όλα. Μήπως τελικά φταίει η μέθοδος και ο τρόπος που διδασκόμαστε την ιστορία μας; Πόσο όμορφο θα ήταν να μαθαίνουμε για τους ήρωες της ελληνικής επανάστασης όχι μέσω της αποστήθισης αλλά μέσω εικόνων και βιωματικών δραστηριοτήτων. Προσωπικά, θα με ενδιάφερε πάρα πολύ να μάθω για την καθημερινότητά τους αλλά και για τα κίνητρά τους να αγωνιστούν για την ελευθερία της πατρίδας.
Κάτι ακόμα που με έχει στεναχωρήσει είναι η βεβήλωση έργων που απεικονίζουν μορφές ηρώων του 1821. Πραγματικά θλίβομαι για αυτές τις συμπεριφορές που επιδεικνύουν άνθρωποι στην κοινωνία που ζω. Ο καλύτερος τρόπος για να τους τιμήσουμε είναι να τους μελετήσουμε και να τους γνωρίσουμε. Όχι να τους αγνοούμε και να αδιαφορούμε για αυτούς. Χρειάζεται να μάθουμε την πραγματική ιστορία μας, τις ρίζες μας και τον πολιτισμό μας διότι αυτό αποτελεί προϋπόθεση για την πρόοδο και την ανάπτυξή μας. Δυστυχώς κάποιοι όχι μόνο δεν γνωρίζουν, αλλά δείχνουν και ακατανόητη ασέβεια απέναντι στους προγόνους μας.
Όλα αυτά λοιπόν είναι κάποιες σκέψεις μου για αυτή την γιορτή. Η αλήθεια είναι ότι απορώ πολλές φορές πως θα σκεφτόταν ένα παιδί της ηλικίας μου που ζούσε εκείνη την περίοδο από το 1821 μέχρι το 1830 όπου η χώρα μας έγινε ανεξάρτητο Εθνικό κράτος. Άραγε, θα σκεφτόταν με τον ίδιο τρόπο; Ποια θα ήταν τα συναισθήματά του; Ας προσπαθήσω λοιπόν να φανταστώ τις σκέψεις του, τους προβληματισμούς του, τις αγωνίες του αλλά και τον θαυμασμό του για τις προσπάθειες των Ελλήνων.
Αλίκη πριν 200 χρόνια !
Όλοι είναι αναστατωμένοι διότι η επανάσταση ξεκινάει στην Πελοπόννησο. Η αλήθεια είναι ότι δεν καταλαβαίνω τι πάει να πει επανάσταση αλλά βλέπω την αποφασιστικότητα και την θέληση πολλών Ελλήνων να αγωνιστούν ώστε να μην έχουμε τους Οθωμανούς να μας εκμεταλλεύονται.
Με κυριεύει φόβος και αγωνία για το μέλλον μας. Ακούω τους μεγαλύτερους να συζητάνε για την ανάγκη να οργανωθούμε και αναρωτιέμαι τι σημαίνει αυτό. Ποιός θα τους οργανώσει; Οι Τούρκοι έχουν τουφέκια ενώ σε εμάς δεν έχει απομείνει τίποτα. Ο πατέρας λέει «Ο Κολοκοτρώνης θα είναι ο αρχηγός μας, αυτός εκπαιδεύτηκε από τους Άγγλους στην Ζάκυνθο και ξέρει» και αναρωτιέμαι ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος και τι οργάνωση χρειάζονται οι Έλληνες. Τελικά, πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτούς τους άγριους Οθωμανούς; Φοβάμαι, αλλά την ίδια στιγμή νιώθω δυνατή και θέλω και εγώ να συμμετάσχω σε αυτόν τον αγώνα για την ανεξαρτησία της πατρίδας.
Επιτέλους, θα μπορέσουμε να ζήσουμε μια κανονική και ευχάριστη ζωή. Δεν θα χρειάζεται να δουλεύουμε και να δίνουμε φόρους στους εχθρούς μας και να ζούμε μέσα στην καταπίεση. Δεν θα λυπόμαστε που οι εκκλησίες μας έχουν μετατραπεί σε τζαμιά και δεν μας επιτρέπεται να προσευχόμαστε στον Θεό μας. Δεν θα νιώθουμε δεύτερης κατηγορίας άτομα και δεν θα φοβόμαστε σφαγές αθώων ανθρώπων. Θα ανήκουμε σε μία ανεξάρτητη χώρα και θα είμαι μία ελεύθερη ελληνίδα.
Όσο περνάνε οι μέρες και οι μήνες πληροφορούμαι ότι όλο και περισσότεροι άντρες συμμετέχουν σε επιθέσεις εναντίον των Οθωμανών. Χαίρομαι για αυτούς και τους ευχαριστώ που αγωνίζονται αυτή τη στιγμή με σθένος και αυτοθυσία καταβάλλοντας τα μέγιστα για την ελευθερία της πατρίδας. Προσπαθούν να τους διώξουν από τα δικά μας τα εδάφη. Οι Έλληνες νικάνε στην Τρίπολη, στο Χάνι της Γραβιάς, στο Βαλτέτσι και στα Δολιανά. Ο Κολοκοτρώνης κατατρόπωσε τον Δράμαλη στα Δερβενάκια και οι Έλληνες όλοι μαζί προσπαθούν για το όνειρό μας! Όλοι να ζουν μέσα στην χαρά και στην λαχτάρα για την ελευθερία.
Δυστυχώς υπάρχουν και νέα για αποτυχίες και ήττες. Ο στόλος του Γαλαξιδίου καταστράφηκε από τους εχθρούς μας και αυτό ήταν πολύ άσχημο μιας και οι Γαλαξιδιώτες θα μπορούσαν να βοηθήσουν. Ήρθαν πολλοί φιλέλληνες ( Γερμανοί, Γάλλοι, Άγγλοι και άλλοι) από το εξωτερικό, αλλά δυστυχώς στην μάχη του Πέττα χάθηκαν πολλοί από αυτούς. Συνεχίζουμε όμως τους αγώνες χωρίς να μας πτοεί τίποτα. Όλοι ξέρουν ότι ο αγώνας μας είναι δίκαιος και έχουμε κάθε δικαίωμα να ξεσηκωθούμε.
Έτσι, σκέφτομαι τους Έλληνες μετά από χρόνια να γιορτάζουν ελεύθεροι αυτές τις ημέρες! Και όχι τόσο για την ελευθερία που θα έχουν. Αλλά για όλα αυτά τα παιδιά και τους θαρραλέους άνδρες και γυναίκες που αγωνίστηκαν και πέθαναν για την πολύτιμη αυτή πατρίδα, εναντίον των τυράννων Οθωμανών. Να μην τους ξεχάσουν ποτέ!
Έτσι λοιπόν φαντάζομαι την Αλίκη που ζούσε τότε, πριν 200 χρόνια. Σκέφτομαι πόσο όμορφο είναι που ζούμε ελεύθερα και ειρηνικά σήμερα. Ελπίζω ποτέ στο μέλλον η χώρα μας να μην εμπλακεί σε οποιαδήποτε πολεμική σύρραξη και να μην χρειασθεί να γίνω η Αλίκη του 1821!
Παπαηλιού Αλίκη
