Ένα από τα προβλήματα με τα οποία βρίσκονται σήμερα αντιμέτωπα τα δημόσια σχολεία είναι η μείωση της αξίας των καλλιτεχνικών μαθημάτων. Είναι ένα θέμα που δεν συζητιέται αρκετά; Μπορεί αυτό να κλείσει τις πόρτες για το μέλλον σε αρκετούς μαθητές;
Αρχικά, τα μόνα καλλιτεχνικά μαθήματα που διδάσκονται στα γυμνάσια είναι η μουσική και τα εικαστικά, τα οποία μάλιστα καταργήθηκαν πρόσφατα στο Λύκειο. Το μάθημα της θεατρικής αγωγής διδάσκεται μόλις μέχρι την τετάρτη δημοτικού, στην ηλικία, δηλαδή, που τα παιδιά αρχίζουν να κατανοούν πιο σύνθετα πράγματα. Το γεγονός αυτό από μόνο του υποβαθμίζει το θέατρο, υπονοώντας πως είναι «παιδικό», και δεν αξίζει να υπάρχει ως μάθημα μετά την ηλικία των 10 ετών. Όπως και να ΄χει, ενώ άλλα δευτερεύοντα μαθήματα διδάσκονται δύο ώρες την εβδομάδα, τα καλλιτεχνικά περιορίζονται μόνο σε μία το κάθε ένα.
Πολύ σημαντικό είναι, επίσης, ότι οι σχολικές δράσεις πάνω σε αυτούς τους τομείς είναι περιορισμένες, ενώ γίνονται με πρωτοβουλία του σχολείου και όχι με την ευθύνη του κράτους. Σπανίζουν επίσης οι σχολικές παραστάσεις, αφού δεν υπάρχουν καθηγητές θεάτρου και σε πολλά σχολεία δεν υπάρχει επίσης ούτε αμφιθέατρο ή αίθουσα εκδηλώσεων.
Λέγοντας αυτά, θέλω να καταλήξω στο ότι οι μαθητές δεν έχουν συχνά τη δυνατότητα μέσα από το σχολείο να ανακαλύψουν και να εξασκήσουν τα ταλέντα τους, ενώ το σχολείο τους κατευθύνει σε τομείς που μπορεί να μην τους ταιριάζουν τόσο, περιορίζοντας τους ορίζοντές τους. Πώς όμως θα μπορούσε να αλλάξει αυτό; Δεν θα ήταν διαφορετικά όλα, αν η τέχνη γινόταν κομμάτι της εκπαίδευσης και κατ΄επέκταση της καθημερινότητάς μας;
