Μακάρι να ’μουν στο σπιτάκι
ξένοιαστος μ’ ένα φαγάκι,
μακριά απ’ τον πόλεμο
τον άκαρδο, τον μόνιμο.
Το σκοτάδι μας φοβίζει
μα η λευτεριά μας το σκορπίζει.
Με τους αγαπημένους μας στο πλάι
σχίζουμε και το φεγγάρι.
Ξημερώνει πρωινό και εμείς χαμογελάμε,
τον ήλιο μας τον άτιμο πολύ τον αγαπάμε.
Στον ύπνο μας σκεφτόμαστε ελπίδα φοβερή,
τα κράτη να τα βρούνε μαζί κι όλη η γη.
Όταν το θελήσουμε η μοίρα μας θα αλλάξει
κι όταν επικρατήσει η λογική, η γνώμη μας θα λάμψει!
Θ.Ρ , Γ.Χ , Γ.Χ.
