Ως ισότητα των φύλων, ορίζουμε την κατάσταση της ίσης ευκολίας πρόσβασης σε πόρους και ευκαιρίες ανεξαρτήτως φύλου, συμπεριλαμβανομένης της οικονομικής συμμετοχής της λήψης αποφάσεων και της ίσης αντιμετώπισης από τον νόμο. Σύμφωνα με τη Unicef, ως ισότητα ορίζεται η απόλαυση ίσων δικαιωμάτων και ίσης μεταχείρισης από άνδρες, γυναίκες, αγόρια και κορίτσια σε όλες τις πτυχές της ζωής
Η ισότητα των φύλων είναι κάτι περισσότερο από ίσα δικαιώματα, συνδέεται στενά με τα δικαιώματα των γυναικών και συχνά απαιτεί μεταρρυθμίσεις. Από το 2017, το παγκόσμιο κίνημα για την ισότητα των φύλων δεν έχει ενσωματώσει την πρόταση των φύλων εκτός από τις γυναίκες και τους άνδρες ή τις ταυτότητες φύλου εκτός του δυαδικού φύλου.
Σε παγκόσμια κλίμακα, η επίτευξη της ισότητας των φύλων απαιτεί επίσης την εξάλειψη επιβλαβών πρακτικών κατά των γυναικών και των κοριτσιών, συμπεριλαμβανομένης της σωματεμπορίας, της γυναικοκτονίας, του μισθολογικού χάσματος μεταξύ των φύλων και άλλων τακτικών καταπίεσης.
Οι γυναίκες πρωτοκατέκτησαν ίσα δικαιώματα με τους άνδρες στις νέες χώρες (ΗΠΑ, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία), σε εκείνες δηλαδή που δεν είχαν παράδοση ανδροκρατική αλλά που άνδρες και γυναίκες ξεκίνησαν εξ αρχής να στήσουν κάποιο νέο κράτος, πολύ πιο πριν από την Ευρώπη. Στην Ευρώπη το κίνημα των γυναικών άρχισε από τις σκανδιναβικές χώρες πριν εκατό περίπου χρόνια. Όμως το ρεύμα έγινε ισχυρότερο μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο όταν έγινε αντιληπτό ευρέως ότι πρέπει να γίνουν σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα, δηλ. ότι πρέπει να υπάρχει σεβασμός και προστασία της αξίας του ανθρώπου ανεξαρτήτου φύλου, φυλής, θρησκεύματος. Στην Ελλάδα έως το 1952 οι γυναίκες δεν είχαν πολιτικά δικαιώματα. Όμως μετά την Παγκόσμια Διακήρυξη Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του 1948 και στη συνέχεια με τις διάφορες συμβάσεις του ΟΗΕ και με την ανάληψη του αγώνα από τα Ηνωμένα Έθνη τα αιτήματα των γυναικών για ισότητα σε όλους τους τομείς υιοθετήθηκαν πλέον ως επίσημη πολιτική όλων αυτών των μεγάλων διεθνών οργανισμών. Από το 1952 λόγω του ότι ψηφίστηκε η διεθνής σύμβαση του ΟΗΕ για τα ίσα πολιτικά δικαιώματα των γυναικών και την ίση πρόσβαση σε όλα τα δημόσια λειτουργήματα αναγκάστηκε η Ελλάδα να προχωρήσει προς αυτή την κατεύθυνση. Με την κύρωση αυτής της σύμβασης άνοιξαν όλα τα δημόσια επαγγέλματα για τις γυναίκες και αποκτήθηκαν ίσα πολιτικά δικαιώματα. Εκείνη την εποχή θεσμοθετήθηκαν κανόνες προστατευτικοί της εργαζόμενης γυναίκας από το Διεθνές Γραφείο Εργασίας.2 Οι κανόνες αυτοί όριζαν πρώτα απ” όλα ότι οι γυναίκες πρέπει να δουλεύουν υπό υγιεινές συνθήκες, να δουλεύουν ίσες ώρες με τους άνδρες, να είναι η αμοιβή τους ίση με των ανδρών για ίσης αξίας εργασία. Συγκεκριμένα απαγόρεψε την εργασία της γυναίκας τη νύχτα. Στην πράξη όμως οι διατάξεις αυτές έφεραν ζημία στις εργαζόμενες αφού όσες είχαν ανάγκη να εργαστούν νύχτα εργάζονταν κρυφά χωρίς κοινωνική ασφάλιση. Η αρχή της ισότητας των δύο φύλων καθιερώθηκε στην Ελλάδα με το Σύνταγμα του 1975 και θεμελιώθηκε κατά την περίοδο 1981-1989 με νόμους που στόχευαν στην εξάλειψη των διακρίσεων σε βάρος των γυναικών σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής του τόπου. Ταυτόχρονα δημιουργήθηκε το κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο και ο αρμόδιος κυβερνητικός φορέας για την προώθηση της αρχής της ισότητας των δύο φύλων στην πράξη. 2 Ανήκει στον ΟΗΕ. 3 Πρόκειται για τη Διεθνή Σύμβαση του ΟΗΕ του 1979 για την «Εξάλειψη των Διακρίσεων σε βάρος των Γυναικών» την οποία η κυβέρνηση υπέγραψε και η Ελληνική Βουλή επικύρωσε ήδη από το 1983. 6 Και βέβαια δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει τη δράση των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (Μ.Κ.Ο.) που μεριμνούν για την προώθηση των θεμάτων της Ισότητας ο αριθμός των οποίων σήμερα ανέρχεται περίπου στις εβδομήντα (70).Ωστόσο παρά την προοδευτική νομοθεσία και τη λήψη θετικών μέτρων υπέρ των γυναικών, η ουσιαστική υλοποίηση της ισότητας των δύο φύλων δεν έχει ακόμη επιτευχθεί. Οι δείκτες σε όλους τους τομείς της οικονομικής και κοινωνικής ζωής του τόπου μαρτυρούν την ύπαρξη σοβαρών ανισοτήτων μεταξύ ανδρών και γυναικών κάνοντας φανερό το γεγονός ότι οι κοινωνικές διακρίσεις λόγω φύλου που υπάρχουν δεν αίρονται μόνο με θεσμικά και νομοθετικά μέτρα. Σήμερα το σημαντικότερο για την ουσιαστική πρόοδο της γυναίκας αφού πλέον είναι ανοιχτές όλες οι πόρτες γι” αυτήν από το νόμο, είναι να παραμεριστούν τα εμπόδια που υπάρχουν στην πράξη. Αλλά κυρίως με τη συμμετοχή των ίδιων των γυναικών στα αρμόδια όργανα, μέσα στα οποία συζητούνται και λαμβάνονται μέτρα και γενικά με την συμμετοχή τους στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Με άλλα λόγια, σήμερα, εκτός από τα νομοθετικά μέτρα, θεωρείται αναγκαία αυτή η συμμετοχή των γυναικών για να γίνει η νομοθεσία πραγματικότητα.
Πηγή:https://www.ekdd.gr/ekdda/files/ergasies_esdd/12/2/339.pdf
Σοφιάννα Δρίβα, Δέσποινα Βλαχοπανάγου, Λυδία Καστανιά
