ΤΟ ΜΕΛΑΝΟΔΟΧΕΙΟ
Είμαι το μελανοδοχείο και θα σου διηγηθώ την ιστορία της ζωής μου! Βρίσκομαι στη Γαλλία και πιο συγκεκριμένα στο κρυφό μαγαζί φιλελληνισμού με όνομα «τα φιλαράκια».Γιατί; Τι σημαίνει; Λοιπόν είναι και ο κρυπτογραφικός κώδικας της Φιλικής Εταιρείας . Σημαίνει φιλελληνισμός.
Μια μέρα όλοι μου οι φίλοι είχαν πουληθεί στο μαγαζί και εγώ ήμουν πολύ στεναχωρημένη! Μία βροχερή μέρα μπήκε μέσα ένας κύριος και είπε ότι χρειάζεται ένα μελανοδοχείο. Εγώ πέταξα από χαρά! Με παίρνει ,με βάζει φουριόζος σε μία τσάντα και εδώ ξεκινάει η ιστορία μας! Με πάει σπίτι του ,στο υπόγειο του. Πιο ωραίο πράγμα δεν είχα αντικρίσει! Ήταν όλοι μου οι φίλοι ,τα μελανοδοχεία και πολλά χαρτιά, άπειρα χαρτιά .Μου εξηγούν οι φίλοι μου τι έχει γίνει και ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι. Ήταν μέλη της Φιλικής Εταιρείας. Κατά καιρούς παρατηρούσα ότι γράφουν την ίδια και την ίδια έκφραση στις σελίδες. Μία μέρα μου εξήγησαν ότι γράφουν βοηθήστε «φιλαράκια» δηλαδή βοηθήστε τους Έλληνες! Πέρναγα τέλεια ,ήμουν ευτυχισμένη που ήμουν εκεί και βοήθαγα. Μία φορά είχαμε αλλάξει κρησφύγετο και πήγαμε πίσω στο παλιό γιατί οι τουρκικές αρχές μας βρήκαν. Μία μέρα όμως ήμασταν στο τέλος της σημερινής δουλειάς .Ακούμε φωνές. Ήταν οι τουρκικές αρχές .Είχαν εισβάλει στο σπίτι .Κρύφτηκαν τα μέλη μέχρι που εισέβαλαν μέσα και συνέλαβαν το αφεντικό μου με τους φίλους του και έβλεπαν το χώρο με τα χαρτιά έτοιμα να πεταχτούν στο δρόμο .Στην προσπάθεια ενός άντρα να πιάσει τρία μέλη που κατέφευγαν, σπρώχνουν το τραπέζι και με ρίχνει κάτω!
Το τέλος μου! Για κάποιους από αυτούς δεν τους πείραξε και για κάποιους ήταν δύσκολο να το πιστέψουν ότι δεν θα με ξαναδούν. Ήταν τα τελευταία μου λεπτά μέχρι να χάσω τις αισθήσεις μου! Έβλεπα τα υπόλοιπα μελανοδοχεία και ήταν δύσκολο να τα αποχωριστώ! Το κεφάλι της Μπουμπουλίνας που απεικονιζόταν πάνω μου ήταν ήδη σπασμένο. Μπορεί να ακούγεται περίεργο και δεν στενοχωρήθηκα .΄Εφυγα με ψηλά το κεφάλι και περήφανη που βοήθησα την Ελλάδα. Τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Από τη μία, δεν ήθελα να φύγω ,ένιωθα ότι πρέπει να κάτσω! Αλλά το πήρα απόφαση ότι δεν μπορώ αυτά τα δύο λεπτά ζωής να είμαι λυπημένη .Έπρεπε κάπου να υπάρξει ένα τέλος. Έζησα όπως έπρεπε και έφυγα από τη ζωή μου. Δεν ξεχνώ την Ελλάδα και τον αφέντη μου που με πήρε! Ελλάδα, πάμε για τη νίκη!
