Πριν από μερικές μέρες, ταξίδεψα για να πάω στην Ιταλία, για να αγοράσω τα απαραίτητα προϊόντα για να τα πουλήσω. Όλα κυλούσαν μια χαρά, μέχρι που είδα λυπόθυμους δύο από τους άνδρες όπου με βοηθούσαν στην δουλειά μου.
Έτρεξα να δω τι συμβαίνει, και άρχιζαν να αρρωσταίνουν ένας ένας! Έπρεπε οποσδήποτε να σταματήσω, γιατί έπιασε επιδημία το πλοίο. Εκεί που σταματήσαμε, ήταν η Σπάρτη. Το πρώτο πράγμα που είδα ήταν οι Σπαρτιάτες με κάτι παλιόρουχα. Δηλαδή ‘’λιτά’’ ρούχα, αλλά ήταν όλοι τους πολύ γυμνασμένοι! Αλλά αυτό που με νευρίασε ήταν ότι οι γυναίκες τολμούν κι έχουν άποψη σε όλα! Απορρώ πώς οι άντρες τους το δέχονται αυτό;
Μετά από λίγο, κάτσαμε να φάμε κάτι, και το πρώτο πράγμα που μας έφεραν, ήταν ένα μαύρο πράγμα που μύριζε χάλια! Ονομάζονταν Μέλας Ζωμός, και ήταν το αγαπημένο τους φαγητό. Πώς άντεχαν να το τρώνε; Εγώ όμως δεν μπορούσα να το φάω με τίποτα αλλά έπρπε, για να έχω αρκετές δυνάμεις. Ύστερα, αφού τελειώσαμε με το φαγητό μας, δεν ξέραμε που να πάμε, και σε πιο σημείο της Σπάρτης είμασταν. Τότε ήρθε μια γυναίκα, και μας είπε: ‘’ Από πού είστε εσείς; Φαίνεστε ότι έχετε χαθεί.’’ Φαινόταν πολύ ταλαιπωρημένη και κατάμαυρη από τον ήλιο. Αλλά έμεινα έκπληκτος με το θράσος της να έρθει να μου μιλήσει. Της απάντησα: ΄΄Εσείς οι γυναίκες από
πότε μιλάτε σε άγνωστους άνδρες; Μονάχα εσείς οι Σπάρτιάτισσες κάνετε τους άνδρες σας ότι θέλετε.’’ Κι εκείνη μου απάντησε: ‘’ Γιατί εμείς γεννάμε άνδρες.΄΄ Άραγε δεν ντράπηκε καθόλου; Τέλος πάντων….
Μετά από μια εβδομάδα, φύγαμε. Οι άνδρες είχαν αναρρώσει, και ήταν πολύ καλύτερα. Σε αυτό το ταξίδι, είδα πολλούς διαφορετικούς τρόπους ζωής. Θα μου μείνουν όλα αξέχαστα!!!
Γεωργία Καλλιτσουνάκη – Α3
