Σκέψεις για τα Τέμπη…
Για ένα λάθος της «στιγμής» δεν μπορείς να αφαιρείς τη ζωή του άλλου.
Γυναίκες και άντρες γυρνούσαν από τις δουλειές τους και εύχονταν να επιστρέψουν γρήγορα σπίτι τους, να ξεκουραστούν… μα ξεκουράστηκαν για πάντα. Φοιτητές που γυρνούσαν στους γονείς τους, «Μαμά ξεκινάω!», και δεν έφτασαν ποτέ. Είναι και εκείνη η μάνα με το παιδί της που ήθελε να
του δείξει το τρένο, μα βρέθηκε εκεί τη λανθασμένη στιγμή. Ίσως να ήμουν και εγώ… Ίσως να ήσουν κι εσύ… Σε αυτό το καταραμένο δρομολόγιο, χωρίς γυρισμό. Ένα «Γιατί σε εκείνο το δρομολόγιο;», που τυραννάει τις δύστυχες μάνες, «Γιατί ήταν το δικό μου παιδί;». Απάντηση καμία
και η απόλυτη σιωπή κυριαρχεί. Πολλές φορές αγαπημένα πρόσωπα φεύγουν ξαφνικά, άδικα, χωρίς να μας δώσουν τον χρόνο να τα αποχαιρετήσουμε. Τους θυμόμαστε συνέχεια· το πρωί…, το βράδυ…, όταν κοιτάμε τα αστέρια… , σε μία ημερομηνία…, σε ένα μέρος…
Αφιερωμένο λοιπόν σε εκείνους που η μνήμη τους «έχει χαραχθεί» στις ψυχές μας με έναν πονεμένο τρόπο και που γυρνάνε και θα γυρνάνε στο μυαλό μας.
Μπαρζούκα Άννα, Middle Mountain College News, 3-05-2023
