Το τραγούδι αυτό το δημιούργησαν οι μαθητές του ΣΤ’2 . Σας παρουσιάζουμε τους στίχους:
Σήμερα πού ‘ρθαμε εδώ, βρήκα την ευκαιρία
τώρα που μαζευτήκαμε, να πω μια ιστορία.
Ένα τραγούδι θα σας πω, πού θα ‘ναι για τη βία,
αυτή την άσχημη γριά, που κρύβει δυστυχία.
Δυστυχία, δυστυχία.
Έφτασα 12 χρονών και έμαθα ιστορία
και είδα πως οι άνθρωποι ζούνε την αδικία.
Η κρίση μας με τάραξε, μου πήρε τη γαλήνη
και το μπαμπά μου έκανε να τρέχει σαν πατίνι.
Τι οδύνη, τι οδύνη.
Κι εγώ που ήμουνα παιδί ξέγνοιαστο και ωραίο,
μπλέχτηκα σε λαβύρινθο απίστευτα μοιραίο.
Σχολείο, φροντιστήριο, βαθμοί, επιτυχία.
Κατάντησα μια μηχανή! Πού είναι η ευτυχία;
Ευτυχία, ησυχία.
Είμαστε η γενιά που ζει τη μοναξιά,
είμαστε η γενιά που ζει τη μοναξιά.
Μοναξιά και δουλειά.
Ψάχνομαι πού να παίξω. Πού είναι τα παιδιά;
Στο σπίτι είμαι σόλο κι άλλοι στη δουλειά.
Γειτονιά! Πού είναι τα παιδιά;
Και συ λοιπόν μανούλα, δουλεύεις σαν τρελή,
μ’ αφήνεις τώρα μόνο, να σερφάρω στη ζωή.
Ρωτάω για να μάθω κι εσύ μου απαντάς
«Δεν είναι τώρα ώρα, άντε έλα για να φας».
Μη μιλάς, μη ρωτάς.
Μηνύματα χιλιάδες, μέσα απ’ τ ην Τιβί,
φτώχεια, πείνα, προσφυγιά, δεν είναι αυτή ζωή.
Τι ντροπή, τι ντροπή.
Παντού παίζει η βία κι ο διαχωρισμός,
δεν πρέπει εγώ να είμαι διαφορετικός.
Τι χαμός, τι χαμός.
Θα πρέπει να ‘μαι όμορφος, καλός κι ευγενικός
μα γύρω μου όλο υπάρχει ο διαχωρισμός.
Ο ουμανισμός, πού πήγε πια αυτός;
«Μην παίζεις Μιχαλάκη με τον αλλοδαπό,
εσύ πρέπει να έχεις φίλους πού ‘ναι από δω».
Διαχωρισμός, ο διάολος σωστός.
«Πρόσεχε Ελενίτσα, μη φας τα λιπαρά,
εσύ πρέπει να μοιάζεις με στάρ του σινεμά».
Τι καημός, τι καημός.
«Κι εσύ είσαι αγόρι, δεν πρέπει πια να κλαις,
κρύψου μες στον πόνο και χτύπα αν το θες».
Πανικός, πανικός.
Μηνύματα χιλιάδες, ηλεκτρονικά,
τα κύτταρα καήκανε τα εγκεφαλικά.
Ο ανθρωπισμός, πού πήγε πια αυτός;
Το μόνο που εγώ θέλω, είναι ελευθερία,
να είμαι ο εαυτός μου, δε θέλω άλλη βία.
Λευτεριά, για όλα τα παιδιά.
Κι όταν εγώ θυμώνω, φωνάζω και φουντώνω,
μου λεν όλοι μαζί «είσαι κακό παιδί»
Αδικία, αδικία.
Ποιος παράγει τελικά αυτή τη βία;
Μην κάνεις πως δεν ξέρεις! Τι τρέλα; Τι μανία;
Αδικία, αδικία.
Ορθώνω μια κουβέντα: όχι πια στη βία,
ούτε μέσα στο σχολειό, ούτε στην κοινωνία.
Εγώ δεν ήρθα στη ζωή για τέτοιες χαζομάρες,
ήρθα ν’ αλλάξω πράγματα, να πάψω τις φανφάρες.
Λευτεριά για όλα τα παιδιά, λευτεριά για όλο το ντουνιά.
Σηκώνω πια ανάστημα και λέω με μανία.
Τώρα λοιπόν μεγάλωσα, μπήκα στη εφηβεία
και βρήκα εγώ τη λύση να πω στην κοινωνία
«Απάντηση στη βία είναι η παιδεία»
Η παιδεία, τα παιδία.
Η μόρφωση, το διάβασμα ανοίγει τα μυαλά μας,
αυτά που χρόνια κλείνουνε σαν τα παράθυρά μας.
Άνδρες, γυναίκες και παιδιά, όλοι μαζί ενωμένοι,
χρώμα και φύλο αδιάφορο σαν είναι αδερφωμένοι.
ΟΧΙ ΣΤΗ ΒΙΑ!
ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ! – ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΦΗΒΕΙΑ!
