Η παραλλαγή της παραλογής

Εργασία δημιουργικής γραφής στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας (διδάσκουσα κ. Καλλιόπη Καλποδήμου)

Από τη Μάγια Γκλεζάκου, Γ1 Γυμνασίου

Σαρανταπέντε μουσικοί και δέκα καλλιτέχνες

ωδείο εθεμελίωναν στης Άρτας το ποτάμι

έργο ψηλό έργο τρανό παλεύανε να χτίσουν

εκεί σιμά εκεί κοντά στο θαμαστό γιοφύρι.

Ολημερίς τραγούδαγαν το βράδυ ησυχάζαν

Στενοχωριούνται οι μουσικοί και κλαίν” οι καλλιτέχνες

«Αλίμονο στους κόπους μας, κρίμα στην έμπνευσή μας

ολημερίς το χτίζουμε, το βράδυ να γκρεμιέται!»

Πουλάκι εδιάβη κι έκατσε αντίκρυ στο ποτάμι,

δεν εκελάηδεi σαν πουλί, μηδέ σα χελιδόνι

παρά εκελάηδεi κι έλεγε, ανθρώπινη λαλίτσα

«Α δεν στοιχειώσετε μουσικό, ωδείο δεν στεριώνει

και μη στοιχειώσετε μικρό, μη αρχάριο, μη ξένο

παρά του αρχιμουσικού την όμορφη γυναίκα

που παίζει πιάνο και γελά ολάκερη η πλάση,

που μελετάει τ” αποταχύ και πόρχεται το γιόμα.

Τ” άκουσε ο αρχιμουσικός, ραγίζεται η καρδιά του

Πιάνει, μηνάει της όμορφης με το πουλί τ” αηδόνι

Αργά παίξει, αργά ντυθεί, αργά να πάει το γιόμα

αργά να πάει και να διαβεί της Άρτας το γιοφύρι

Και το πουλί παράκουσε κι αλλιώς επήγε κι είπε:

«Γοργά παίξε, γοργά ντύσου, γοργά να πας το γιόμα

γοργά να πας και να διαβείς της Άρτας το γιοφύρι».

Να τηνε κι εξανάφανεν από τη μαύρη στράτα

Την είδε ο αρχιμουσικός και του θανάτου έπεσε

Από μακριά τους τραγουδά κι από κοντά τους λέγει

«Γεια σας, χαρά σας, μουσικοί και σεις οι καλλιτέχνες.

Τι έχει ο αρχιμουσικός και είναι λυπημένος;

«Η παρτιτούρα του “πεσε στην πρώτη την καμάρα,

και ποιος να μπει και ποιος να βγει την παρτιτούρα να “βρει;»

«Άντρα μου μην πικραίνεσαι κι εγώ πα” να στη φέρω,

εγώ να μπω κι εγώ να βγω, την παρτιτούρα να “βρω».

Μηδέ καλά κατέβηκε, μηδέ στη μέση επήγε

«Τράβα καλέ μ” τον άλυσο, τράβα την αλυσίδα,

τι όλον τον κόσμο ανάγειρα και τίποτες δεν ήβρα».

Ένας πηχάει με το μυστρί κι άλλος με τον ασβέστη,

παίρνει κι ο αρχιμουσικός και ρίχνει μέγα λίθο.

«Αλίμονο στη μοίρα μας, κρίμα στο ριζικό μας!

Τρεις αδερφάδες είμαστε κι οι τρεις κακογραμμένες,

η μια “γραψε τα δίφωνα, η άλλη τις μπαλάντες

κι εγώ η πιο μικρότερη τις δύσκολες σονάτες.

Ως τρέμει το καρυόφυλλο, να τρέμει το ωδείο

κι ως πέφτουν τα δεντρόφυλλα, να πέφτει μαύρο δάκρυ.

«Κόρη τον λόγο άλλαξε κι άλλη κατάρα δώσε

γιατί η αγάπη μας αυτή πάντα θα μας στοιχειώνει.

Για σένα εδώ ολάκερη τη μέρα θα σπαράζω

για το κακό που επ” ουδενί δεν ήθελα να σε ΄βρει

Για εσένανε στίχους άπειρους αιώνια  θα γράφω

κομμάτια για το φλάουτο και για το βιολαντσέλο

νότες και για το πιάνο σου που τώρα το απαρνιέσαι

για ΄ναν τα πλήκτρα ζωντανά, εσένα να θυμίζουν»

Κι αυτή τον λόγον άλλαξε κι άλλη κατάρα δίνει.

«Αν τρέμουν τ” άγρια βουνά, να τρέμει το ωδείο

κι αν πέφτουν τ” άγρια πουλιά, να πέφτει μαύρο δάκρυ

τι αγαπώ, κι η μουσική είναι η ζωή μου όλη».