Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει μόδα ή συνήθεια οι καταλήψεις των σχολείων από τους μαθητές.Πράγμα οποίο φαίνεται λογικό και σχεδόν κανένας δεν το παίρνει ως παράνομο και δεν αντιδρά.
Αρχικά η κατάληψη είναι μια μορφή «πολέμου» που πρωτοεμφανίστηκε στην χώρα μας στις αρχές του 1980. Ξεκίνησε με καταλήψεις εργατών, συνεχίστηκε με καταλήψεις σε δρόμους από διάφορες κοινωνικές ομάδες και επεκτάθηκε και στα σχολεία με κύριο στόχο των καταλήψεων την βελτίωση της παιδείας στην χώρα μας.
Στην συνέχεια οι καταλήψεις των σχολείων, πριν από 15-20 χρόνια είχανε, τις περισσότερες φορές, σοβαρούς λόγους και όχι του τύπου «το κυλικείο δεν έχει τρίγωνη τυρόπιτα», με σκοπό να πιέσουν τις κυβερνήσεις στο να ικανοποιηθούν τα αιτήματα τους. Στις μέρες μας, αν όχι όλες, οι περισσότερες καταλήψεις στα σχολεία γίνονται για να χάσουμε μάθημα εμείς τα παιδιά, καθώς δεν υπάρχουν αρκετοί και σοβαροί λόγοι.
Επίσης με τις καταλήψεις υπάρχουν υλικές καταστροφές και χαμένος χρόνος που τις περισσότερες φορές θεωρούνται αμελητέα. Επιπλέον ο χώρος του σχολείου είναι ένας χώρος που οι μαθητές πρέπει να σέβονται, ένας χώρος που οι μαθητές πρέπει να επικεντρώνονται στην μάθηση και στην γνώση και όχι στις καταλήψεις. Επιπροσθέτως, ο χώρος του σχολείου είναι κάτι σαν την εκκλησία στην οποία μπαίνεις με σεβασμό και σκοπό να προσευχηθείς, να ηρεμήσεις και όχι να καταστρέψεις.
Συμπεραίνοντας, θα λέγαμε πως όταν η παιδεία «χάνει», πρέπει να παλεύουμε για την βελτίωση της αλλά με τρόπους πιο αποτελεσματικούς και δημοκρατικούς από την κατάληψη, όπως για παράδειγμα τον δημοκρατικό διάλογο δασκάλων-μαθητών και Πολιτείας.
