Της Θωμολλάρη Ειρήνης, Γ2

       Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ

 Ένα βιβλίο για εκείνους που ακούνε τη σιωπή πιο δυνατά από τις φωνές

 Η Κοινωνία των Νεκρών Ποιητών της N.H. Kleinbaum δεν είναι απλώς ένα βιβλίο, κάνει κάποιους να αναρωτιούνται ποτέ αν έζησαν πραγματικά. Μια ιστορία που ξετυλίγεται πίσω από την αυστηρή σχολή του οικοτροφείου Welton, στην Αμερική της δεκαετίας του 50 όπου η ζωή των μαθητών περνάει προβλέψιμα, λες και ήταν ήδη γραμμένο το μέλλον τους, μέσα σε τέσσερις λέξεις «παράδοση, τιμή, πειθαρχία, αριστεία.» Εκεί που τα όνειρα είναι περιττά και η ποίηση μοιάζει με πολυτέλεια που είναι ανεπίτρεπτο , όπου αναπνέεις όσο σου επιτρέπουν. Ονειρεύεσαι ό,τι έχει ήδη αποφασιστεί για εσένα από τους ανώτερους.

Ο καθηγητής Τζον Κήτινγκ φέρνει μια αναταραχή στις ψυχές τον μαθητών του, όχι επανάσταση για το μάθημα αλλά κάτι πιο λεπτό σαν ένα αεράκι στην ψυχή που τους άλλαξε τα μυαλά. Ο Κήτινγκ δεν τους ζητά να διαβάσουν ποίηση αλλά να τη ζήσουν. Να σταθούν πάνω στα θρανία τους , να μην κάθονται πια σε μια καρέκλα και να βλέπουν τον ίδιο αλλά να σταθούν με τα πόδια πάνω στα θρανία τους και να κοιτάξουν αλλιώς τον κόσμο, με έναν διαφορετικό τρόπο που αυτοί θα διαλέξουν. Να τολμήσουν, και έτσι και ξαφνικά τα αγόρια αρχίζουν να ακούν, όχι εκείνον. Τον εαυτό τους.

«Δεν διαβάζουμε ποίηση επειδή είναι όμορφη.. Διαβάζουμε επειδή είμαστε μέλη του ανθρώπινου φύλου.»

– John Keating

Έτσι γεννιέται η Κοινωνία των Νεκρών Ποιητών , όπου την ξέθαψαν οι μαθητές από τον καθηγητή Κητινγκ, μια μυστική ομάδα που απαιτεί απόδραση μέσα στη νύχτα, μια σπηλιά γεμάτη λέξεις, ανησυχίες και όνειρα μακριά από τα μάτια των καθηγητών και των γονιών . Ολοι με τον δικό τους τρόπο επαναστατούν απέναντι στους γονείς, στο σχολείο, στον εαυτό τους , μιλώντας αληθινά, ανασαίνοντας για πρώτη φορά. Ο Νηλ, ο Τοντ, ο Τσάρλι, ο Κνoξ ο καθένας τους κουβαλά διαφορετικό βάρος αλλά όλοι ψάχνουν κάτι κοινό : ΧΩΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ.

Στη συνέχεια ο Νηλ ανακαλύπτει την αγάπη του για το θέατρο, μα βρίσκεται φυλακισμένος στις προσδοκίες του αυστηρού του πατέρα. Ο Τοντ εσωστρεφής και φοβισμένος βρίσκει σιγά σιγά φωνή. Ο Κνoξ τολμά να κυνηγήσει τον έρωτα . Παρόλα αυτά δεν είναι ήρωες, είναι έφηβοι και έτσι χτίζουν κάτι μεγαλύτερο από τη ζωή τους , η ανάγκη να είναι ο εαυτός τους. Όχι αυτό που απαιτούν οι άλλοι αλλά αυτό που επιθυμούν.

Όμως μέσα από συγκρούσεις και σιωπές, η ιστορία αφήνει μια πικρή κακή γεύση πως το να ζήσεις ελεύθερα μπορεί να έχει κόστος.

Η ποίηση όσο απελευθερωτική κι αν είναι δεν μας προστατεύει από τις συνέπειες του άχρωμου κόσμου μας. Η αλήθεια πονάει και η τραγωδία δεν αργεί.

Η πραγματική σημασία του βιβλίου δεν βρίσκεται στην πλοκή, αλλά στο τι ξυπνά μέσα σου, έχει απλό ύφος που φωτίζει την ψυχολογία των εφήβων. Την πίεση να ανταποκριθούν γύρω τους , το άγχος της αποδοχής και της απόρριψης, τη λαχτάρα για κάτι περισσότερο από μια καριέρα ή έναν καλό βαθμό , να αισθανθούν ελευθερία ,κουβαλάνε έναν πόθο που καίει μέσα τους , να φωνάξουν από κάπου ψηλά , και να πουν «Κοιτάξτε με , υπάρχω και είμαι εγώ! » χωρίς να χρειάζονται εξήγησεις ή γιατί , το μόνο που πρεπει να κάνεις είναι να νιώσεις.

Η Κοινωνία των Νεκρών Ποιητών είναι για όσους αισθάνθηκαν κάποτε ότι ζουν «δίπλα» στη ζωή. Για εκείνους που αναζητούν το άπιαστο, το αληθινό. Για τους εφήβους που μιλούν λίγο, αλλά γράφουν με βλέμμα. Για όσους διαβάζουν όχι για το σχολείο αλλά για να μην ξεχάσουν ποιοι είναι.

Οι αναγνώστες δεν βγαίνουν ίδιοι απ’ αυτήν την ιστορία. Κάτι αλλάζει μετά τους , σιωπηλά, που ίσα ίσα το καταλαβαίνουν . Δεν απαιτεί να γίνουμε ποιητές με τα όλα μας αλλά να αρχίσουν να βλέπουν τον κόσμο μέσα από τα μάτια της ψυχής τους. Να σταθούν, έστω και για μια στιγμή, πάνω στο γραφείο και να δουν τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία.

Το βιβλίο γενικότερα δεν απευθύνεται μόνο σε όσους αγαπούν τη λογοτεχνία. Απευθύνεται κυρίως σε όσους ένιωσαν έστω και μια φορά στη ζωή τους πως κάτι μέσα τους δεν τους επιτρέπει να ζήσουν με το απλό τροπο, το δεδομένο τροπο. Σε εκείνους που νιώθουν πως η σιωπή όταν είναι γεμάτη αλήθεια, είναι πιο δυνατή από κάθε φωνή.

Στις παλιές σελίδες του βιβλίου στις παύσεις φυτεύεται ένας σπόρος για μια νέα κοινωνία , όχι νεκρών αλλά ζωντανών ποιητών που δεν φοβούνται να γράψουν τον κόσμο από την αρχή.

Και κάπου εκεί στο τέλος ή μαλλον καλύτερα σε αυτό που πιστεύουμε ότι είναι τέλος ένας ψίθυρος στον αέρα που επαναλαμβάνεται διαρκώς, ψιθυρίζει και λέει..

CARPE DIEM. ΆΡΠΑΞΕ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ . ΓΡΆΨΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ.