Το παρακάτω κείμενο είναι ένας μονόλογος μιας περήφανης Σουλιώτισσας, αγκαλιά με το νεογέννητο βρέφος της, λίγο πριν δώσει τέλος στην ζωή της για χάρη της πατρίδας.
<< H ζωή φαντάζει τόπος ονειρικός. Μοιάζει με λιβάδι γεμάτο καρπούς και ανθισμένα αγριολούλουδα. Το δικό μου όμως λιβάδι δεν το έσπειρε ποτέ κανείς. Το λιβάδι μου βάφτηκε με αίμα. Το λιβάδι μου δεν είχε καρπούς. Παλικάρια από τα μέρη μου έσβησαν στην γη που μου ανήκει, και η ψυχή τους γαντζώθηκε από τα ξερόχορτα που είχαν απομείνει. Η δική μου ψυχή θα πιαστεί από όπου βρει, ακόμα και από μια μικρή πέτρα, μια στάλα νερό από οτιδήποτε, αλλά θα παραμείνει δοσμένη στο χώμα που με γέννησε. Κανένας άνεμος δεν θα ξεριζώσει την ψυχή από την πατρίδα. Δεν θα αφήσω εχθρικό βέλος να την πληγώσει. Δεν θα επιτρέψω στον Τούρκο να την πάρει μακριά, για να την εξευτελίσει και να την γυροφέρνει από δω και από κει. Την ψυχή μου δεν την δωρίζω. Ο εχθρός προσπαθεί να μου την κλέψει, όμως εγώ θα την κρατήσω καθάρια, μέχρι καμία πέτρα να μην της δώσει καταφύγιο, καμία στάλα νερό να μην της δώσει πηγή. Θα την κρατήσω. Οι Τούρκοι κατέλαβαν το λιβάδι μου, αλλά δεν θα τους χαρίσω τίποτα δικό μου πια. Ούτε το παιδί μου θα πάρουν για να το κάνουν Γενίτσαρο. Είναι στην αγκαλιά μου και με παρακαλάει να μην το αφήσω στα χέρια τους και να το προστατεύσω. Δεν θα λερώσω την ψυχή του παιδιού μου ό,τι και να γίνει.
Εδώ θα ρίξω τον γιο μου και θα πέσω κι εγώ μαζί του περήφανα κάτω από τους βράχους . Μην κλάψει κανείς για μένα, δάκρυ ας μην στάξει. Τιμάω την πατρίδα και μαζί με τις συντρόφισσες μου θα δώσουμε τέλος στις πίκρες και στους πόνους. Είμαι μια γυναίκα που η ζωή της κρέμεται από αραχνοΰφαντους ιστούς, αλλά εγώ κρατάω τα νήματα. Γεννήθηκα Ελληνίδα και Ελληνίδα θα πεθάνω. Το κορμί μου ανήμπορο, η καρδιά μου αποφασισμένη, η πατρίς μου ζει και ποτέ δεν πεθαίνει. >>
