Μια «ιστορική» εκδρομή

Η ναυμαχία του Ναυαρίνου (1827), Ελαιογραφία του Γκαρνερέ

Γράφουν: Λυδία Κυρίτση, Άρτεμις Αναστασάκη, Χριστίνα Μιχαλοπούλου , Αργυρούλα Βέσση. 

Όλα ξεκίνησαν όταν εγώ και η Αφροδίτη αποφασίσαμε να επισκεφτούμε με το σχολείο το Εθνικό Ιστορικό Μουσείο. Είχαμε ενθουσιαστεί λόγω της μεγάλης μας αγάπης για την ιστορία. Πιστεύαμε ότι θα ήταν μια εμπειρία που θα μας έμενε αξέχαστη. Ποιος όμως θα φανταζότανε τι θα αντιμετωπίζαμε…

Το πρωί της μεγάλης ημέρας, όταν συναντηθήκαμε με τα παιδιά έξω από το σχολείο και περιμέναμε τους καθηγητές, για να ξεκινήσουμε, κανείς δεν ανυπομονούσε εκτός από εμένα και την Αφροδίτη. Οι υπόλοιποι μάλλον βαριόντουσαν ή το έβλεπαν ως μια ευκαιρία για να χάσουν μάθημα. Όταν επιτέλους ήρθαν και οι καθηγητές, αναχωρήσαμε για τον προορισμό μας. Μόλις φτάσαμε και αντίκρισα την είσοδο του μουσείου, ένιωσα πάλι σαν μικρό παιδί που ανοίγει τα δώρα του των Χριστουγέννων. Εκεί μας περίμενε η υπεύθυνη που θα μας ξεναγούσε στον ιστορικό χώρο. Λόγω των 200 χρόνων από την επανάσταση, το Μουσείο είχε ετοιμάσει μια ολόκληρη έκθεση. Την ώρα που η ξεναγός μάς παρουσίαζε έναν από τους περίφημους πίνακες της επανάστασης, τη “Μάχη της Αλαμάνας” του Αλέξανδρου Ησαΐα, είδα την Αφροδίτη να πέφτει. Και ενώ οι υπόλοιποι έβαλαν τα γέλια, εγώ έτρεξα να την βοηθήσω.

Η Μάχη της Αλαμάνας, Λιθογραφία, Αλέξανδρος Ησαίας

Η Μάχη της Αλαμάνας,
Λιθογραφία, Αλέξανδρος Ησαΐας

-Είσαι καλά; την ρώτησα

-Εγώ μια χαρά είμαι, αλλά κοίτα εκεί!

Μου έδειξε μια κόκκινη κουρτίνα. Δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε στην περιέργειά μας και, χωρίς να μας αντιληφθεί κανείς, τραβήξαμε την κουρτίνα. Πίσω της βρισκόταν μια παλιά σκουριασμένη πόρτα. Τη σπρώξαμε και έτριξε. Με διστακτικά βήματα μπήκαμε στο δωμάτιο και αντικρίσαμε ένα πρωτόγνωρο μηχάνημα. Στην αρχή παραξενευτήκαμε, αλλά μόλις είδαμε την ταμπέλα που έγραφε “Μηχανή του Χρόνου”, καταλάβαμε ότι ήταν η ευκαιρία μας να δούμε τον κόσμο με άλλη ματιά. Στο σώμα της μηχανής υπήρχαν κουμπιά με διάφορες χρονολογίες της επανάστασης. Πατήσαμε το 1827. Η Ναυμαχία του Ναβαρίνου. Πριν καν καταλάβουμε ότι ξεκίνησε το ταξίδι μας στον χρόνο, βρεθήκαμε στο πεδίο της μάχης.

Η εικόνα που αντικρίζαμε ήταν σοκαριστική. Όπου και να κοιτούσαμε βλέπαμε συντρίμμια και διαμελισμένα πτώματα. Άνθρωποι που κάποτε είχαν ζωή. Γύρισα να κοιτάξω την Αφροδίτη και είδα ένα δάκρυ να κυλάει στο πρόσωπό της. Ξαφνικά, ακούσαμε πυροβολισμούς πολύ κοντά μας. Τρομοκρατηθήκαμε. Αρχίσαμε να τρέχουμε. Μαζί μας έτρεχαν και άλλοι. Όταν αισθανθήκαμε κάπως ασφαλείς, παρατήρησα ότι λίγο πιο πέρα από την κατεστραμμένη πόλη υπήρχε ένα λιμάνι με δεκάδες πλοία. Σκέφτηκα ότι στα ερείπια αυτής της πόλης πρέπει να στέκεται σήμερα η Γιάλοβα στην Πελοπόννησο. Τα βήματά μας μάς οδήγησαν προς το λιμάνι. Στον δρόμο παντού πτώματα• δεξιά και αριστερά. Η πραγματικότητα αποδεικνυόταν πολύ χειρότερη από αυτά που είχα διαβάσει. Κατεστραμμένα πλοία, τραυματισμένοι άνθρωποι, μητέρες που κλαίνε για το χαμό των παιδιών τους, φωνές, οδυρμοί και ουρλιαχτά. Η Αφροδίτη παρατήρησε ότι τα καράβια είχαν σημαίες από διάφορες χώρες. Στην πραγματικότητα, οι αντίπαλοι ήταν οι Μεγάλες Δυνάμεις, Γαλλία, Ρωσία, Αγγλία, από τη μια μεριά και από την άλλη οι Τούρκοι και οι Αιγύπτιοι. Το θυμήθηκα αυτό από το μάθημα της Ιστορίας. Ανάμεσα στις φλόγες και τους καπνούς με δυσκολία αναπνέαμε. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική. Εκεί που αρχίσαμε να πιστεύουμε ότι ήρθε το τέλος μας, διακρίναμε τα πλοία των Οθωμανών και των Αιγυπτίων να υποχωρούν. Τότε άρχισαν τα πανηγύρια. Τα τρομοκρατημένα μάτια πλημμύρισαν από δάκρυα χαράς. Οι βασανισμένοι Έλληνες ζητωκραύγαζαν για τη νίκη που τους χάρισαν οι Μεγάλες Δυνάμεις.

Μέσα σε μια παραζάλη, οι ιαχές και οι εικόνες άρχισαν σιγά σιγά να σβήνουν. Το ταξίδι μας έφτανε στο τέλος του, όπως και κάθε ταξίδι άλλωστε. Τα πόδια μας τώρα πατούσαν στο μάρμαρο του Μουσείου. Γυρίσαμε πίσω. Στη δικιά μας εποχή. Οι συμμαθητές μας ακολουθούσαν γκρινιάζοντας την ξεναγό. Έπιασα από το χέρι την Αφροδίτη και υψώνοντας υπερήφανα το κεφάλι ακολούθησα στη γραμμή.

 

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης