Ρεπορτάζ στα χρόνια του Κορονοϊού

Τις συνεντεύξεις πήραν οι: Ευστρατίου Θάλεια, Θανασούλης Αντώνης, Κελαϊδής Μάριος, Σκαφίδα Αφροδίτη, Σπυράτου Γεωργία, Φράγκου Άννα

 

Ρωτήσαμε: 

Ποιες  οι επιπτώσεις της πανδημίας στην επαγγελματική σας ζωή και στην ικανοποίηση από την εργασία σας;

Και μας απάντησαν:

 «Η περίοδος της καραντίνας ήταν κάτι που έπληξε την προσωπική και την επαγγελματική μου ζωή. Βρέθηκα ξαφνικά, μαζί με την οικογένειά μου, αντιμέτωπος με μια πρωτοφανή και δυσάρεστη κατάσταση απομόνωσης. Αυτό όμως που με γονάτισε ήταν η επαγγελματική μου δραστηριότητα. Όπως γνωρίζεις, είμαι Dj και παίζω μουσική σε ένα πολύ γνωστό μαγαζί. Με τα χρήματα που παίρνω συμπληρώνω το οικογενειακό μου εισόδημα και έτσι μπορώ να ανταπεξέλθω στα έξοδα της οικογένειας. Τώρα όμως τα μαγαζιά έχουν κλείσει, οπότε οι πόροι μου έχουν μειωθεί. Θα πρέπει να αναφερθώ και στο ψυχολογικό κομμάτι, το οποίο με έχει επηρεάσει πάρα πολύ. Η αβεβαιότητα και η αγωνία μου με κάνουν να σκέφτομαι το επαγγελματικό μου μέλλον και πραγματικά να τρομάζω στην ιδέα μιας συνεχούς καραντίνας. Νιώθεις πραγματικά ανίκανος να προσφέρεις και αυτό σε κάνει να μελαγχολείς και να γεμίζεις απαισιοδοξία. Εύχομαι η κατάσταση να βελτιωθεί, για να μπορέσουμε όλοι εμείς, οι επαγγελματίες, να ανακάμψουμε και να ανταποκριθούμε στα έξοδα της οικογένειάς μας».

Κωνσταντίνος (56), Dj.

«Όπως οι περισσότεροι εργαζόμενοι, έτσι και εμείς στον χώρο μας, δεχτήκαμε ένα πλήγμα. Από τη στιγμή που η αγορά ήταν κλειστή, εννοώ ότι τα καταστήματα ήταν κλειστά με κρατική εντολή, δεν υπήρχε ζήτηση για τα προϊόντα που εμείς παράγουμε και έτσι οδηγηθήκαμε να μπούμε σε αναστολή εργασίας. Παρόλο που το κράτος κάλυπτε ένα μέρος του ποσού της μισθοδοσίας μας, αυτό όμως δεν ήταν δυνατό να καλύψει όλες τις οικονομικές μας ανάγκες. Το μόνο θετικό που έβγαινε από όλη αυτή την απομόνωση ήταν ότι δεθήκαμε περισσότερο ως οικογένεια και ο χρόνος αυτός ήταν πολύτιμος».

Γρηγόρης (46), τεχνίτης αργυροχρυσοχοΐας.

«Η πανδημία επηρέασε σε μεγάλο βαθμό την επαγγελματική μου ζωή, καθώς εργάζομαι στον χώρο του πολιτισμού. Ο κλάδος εργασίας μου έμεινε για πολύ καιρό αδρανής, λόγω των lockdowns, ενώ κατά τη σταδιακή άρση των μέτρων χρειάστηκε να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Το παραπάνω σημαίνει ότι το πρώτο διάστημα της πανδημίας δεν εργαζόμουν καθόλου, καθώς το μουσείο, όπου δουλεύω, έπρεπε να παραμείνει κλειστό, δεν δεχόταν επισκέπτες, δεν πραγματοποιούσε πρόγραμμα και όλες οι λειτουργίες του είχαν ανασταλεί. Με το τέλος των lockdowns άρχισα ξανά να εργάζομαι σταδιακά, αλλά οι επισκέπτες και τα προγράμματα του μουσείου ήταν πολύ περιορισμένα. Θετικό γεγονός αποτέλεσε η προσπάθεια του μουσείου να δημιουργήσει , παράλληλα με την επαναλειτουργία του, ψηφιακές δράσεις. Το διάστημα που δεν εργαζόμουν, αφιέρωσα τον χρόνο μου σε άλλες ασχολίες, προκειμένου να απασχολούμαι δημιουργικά και να αντλώ την ικανοποίηση που σε άλλη περίπτωση θα μου πρόσφερε η εργασία μου. Σήμερα, τόσο οι ρυθμοί εργασίας μου, όσο και η ικανοποίησή μου από αυτήν, έχουν επανέλθει στον βαθμό που βρίσκονταν πριν την πανδημία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν αλλαγές στον χώρο εργασίας μου, λόγω του COVID-19».

Μαρία-Χριστίνα (30), αρχαιολόγος-μουσειολόγος-μουσειοπαιδαγωγός.

«Είμαι φαρμακοποιός και εργάζομαι στο φαρμακείο ΕΟΠΠΥ της Καλλιθέας από το 2013. Η πανδημία και οι δυσμενείς συνθήκες είχαν μεγάλες επιπτώσεις στην εργασία μου, όπως άλλωστε και σε όλους.  Παρόλο όμως, που το υγειονομικό φορτίο ήταν πολύ, δε χρειάστηκε ποτέ να εργαστώ εξ αποστάσεως. Βρισκόμουν καθημερινά στο φαρμακείο με υψηλά μέτρα προστασίας. Συγκεκριμένα, κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας λάβαμε κούτες με ιατρικές μάσκες, γάντια και γυαλιά για την προφύλαξή μας από τον COVID-19. Κάποιες φορές μάλιστα, χρησιμοποιώντας τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, διαπίστωσα επίσης ότι ήταν σχεδόν άδεια, με αποτέλεσμα να φτάνω πιο γρήγορα και άνετα στην εργασία μου. Τέλος, όσον αφορά τον κόσμο που περίμενε να εξυπηρετηθεί, υπήρχε σίγουρα μια αύηση στις νεαρές ηλικίες που προσέρχονταν, για να προμηθευτούν φάρμακα για τα άτομα τρίτης ηλικίας των οικογενειών τους, καθώς αυτά έπρεπε να μείνουν σπίτι και να αποφεύγουν, όσο το δυνατόν περισσότερο, τις  κοινωνικές συναναστροφές».

Κωνσταντίνα (45), φαρμακοποιός.

«Η πανδημία αποτέλεσε μια νέα πραγματικότητα στην καθημερινότητά μου, επιφέροντας θετικά και αρνητικά αποτελέσματα. Για παράδειγμα, αναγκάστηκα να δουλεύω με τηλεργασία, η οποία με διευκόλυνε λόγω της απαγόρευσης των μετακινήσεων, όμως χάθηκε η καθημερινή συναναστροφή με τους συναδέλφους μου και αυξήθηκαν οι ώρες ενασχόλησης με τον υπολογιστή. Επίσης, μου δόθηκε η ευκαιρία να περάσω περισσότερο χρόνο με την οικογένειά μου, όμως λόγω της αποξένωσης με τον έξω κόσμο επιβαρύνθηκε σωματικά και ψυχικά η υγεία μου».

Κλαούντια, καθηγήτρια

«Απασχολούμαι στον τομέα της διαφήμισης και συγκεκριμένα στην πώληση προϊόντων. Ένα από τα πλεονεκτήματα που μου εξασφάλισε η τηλεργασία ήταν η εξοικείωσή μου με την τεχνολογία. Κατάφερα να αποκτήσω πιο εξειδικευμένες γνώσεις στην τεχνολογική επικοινωνία και πέτυχα σε μεγάλο βαθμό την πραγματοποίηση των οικονομικών μου συναλλαγών μέσω του ηλεκτρονικού εμπορίου. Προωθούσα διαδικτυακά τις προσφορές των ειδών σε καταναλωτές και αντιπροσώπους εταιρειών.  Επιπλέον, η τηλεργασία με βοήθησε στην εξοικονόμηση χρόνου και κόστους. Όπως συνέβη με πολλούς ανθρώπους, καθώς δεν είχα έξοδα για τις μετακινήσεις μου προς και από τον χώρο εργασίας μου,  κατάφερα να αποταμιεύσω χρήματα και να ρυθμίσω το ωράριό μου συνδυάζοντάς το με τις υπόλοιπες υποχρεώσεις μου. Βρήκα μάλιστα την ευκαιρία να αφιερώσω τον χρόνο που κέρδισα από τη δουλειά μου στην οικογένειά μου. Ωστόσο, σε ψυχολογικό επίπεδο ένιωσα μια σχετική απομόνωση και αποξένωση από το κοινωνικό περιβάλλον της εργασίας μου. Έχασα το κλίμα της ομαδικότητας, της συνεργασίας και της αλληλεγγύης, που είναι απαραίτητο για την επαγγελματική μου απόδοση, αλλά και για την ψυχική μου ισορροπία. Οι εργασίες μου εκτελούνταν περισσότερο διεκπεραιωτικά, χωρίς  δημιουργική και συνθετική σκέψη».

Αντρέας (45), πωλητής διαφημιστικών προϊόντων

Πώς επηρέασε η πανδημία τη φοιτητική σου ζωή;

«Η πανδημία του κορονοϊού είχε, κατά βάση, αρνητική επίδραση σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής του ανθρώπου, πόσο μάλλον όσον αφορά έναν φοιτητή. Προσωπικά, δεν αποτέλεσα εξαίρεση. Μπαίνοντας στη σχολή της επιλογής μου και παρακολουθώντας τα μαθήματα των πρώτων εξαμήνων μέσω τηλεκπαίδευσης, ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να καταλάβω εάν το αντικείμενο που εν τέλει επέλεξα με ενδιέφερε και μου ταίριαζε. Εκτός των θεωρητικών μαθημάτων που το πρόγραμμα σπουδών περιείχε, υπήρχαν και πρακτικά εργαστηριακά μαθήματα, των οποίων η διεκπεραίωση μέσω τηλεδιάσκεψης δεν λειτούργησε αποτελεσματικά, αποθαρρύνοντάς με αρκετά. Οι καθηγητές, όντας απογοητευμένοι από τη μη αποδοτική πραγματοποίηση των μαθημάτων, αδυνατούσαν να μας κεντρίσουν το ενδιαφέρον και την προσοχή, απογοητεύοντάς μας ακόμη περισσότερο. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν γνωρίζαμε τους συμφοιτητές μας, χάναμε βόλτες μαζί τους και εμπειρίες, μου στοίχιζαν αρκετά. Συνεπώς, η πανδημία λειτούργησε ως τροχοπέδη, τουλάχιστον, στην έναρξη της φοιτητικής μου ζωής».

Έλλη Δήμα (19), φοιτήτρια στο τμήμα Τεχνολογίας Τροφίμων του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής.