Κάποτε, πριν από μερικά χρόνια, ο κόσμος ζούσε φυσιολογικά. Έβγαινε έξω, πήγαινε βόλτες και είχε πολλές άλλες ευχάριστες ασχολίες. Τα παιδιά πήγαιναν στο σχολείο και οι φοιτητές στα Πανεπιστήμιά τους. Δυστυχώς, όμως, όλα αυτά άλλαξαν, όταν ήρθε στη ζωή μας ο ιός της καταστροφής. Το όνομά του; Κορονοϊός. Αυτός ο ιός έκανε ένα μεγάλο ταξίδι. Ξεκίνησε από την Κίνα και γρήγορα επισκέφτηκε και άλλες χώρες, γνωρίζοντας τελικά όλο τον κόσμο. Και όπου πήγαινε, απειλούσε τους ανθρώπους. Έτσι, μας ανάγκασε να μπούμε όλοι σε καραντίνα. Να μη βγαίνουμε έξω από τα σπίτια μας. Να κοιτάμε από τα παράθυρα μια έρημη πόλη. Δυο μήνες κράτησε η απομόνωσή μας. Και αυτό ήταν μόνο η αρχή. Μετά βγήκε ανακοίνωση: να βγαίνουμε, λέει, έξω από το σπίτι, αλλά πρώτα θα έπρεπε να στέλνουμε μήνυμα στο 13033. Να πληκτρολογούμε 1 για μετάβαση σε φαρμακείο ή σε γιατρό, 2 για μετάβαση σε καταστήματα προμηθειών αγαθών πρώτης ανάγκης, κοινώς super market, φούρνους κλπ, 3 για μετάβαση στην τράπεζα (απαραίτητο!), 4 για παροχή βοήθειας σε ανθρώπους που βρίσκονται σε ανάγκη, 5 για μετάβαση σε τελετή, 6 για σωματική άσκηση ή κίνηση με κατοικίδιο ζώο.
Τέλος πάντων, χαρήκαμε οι περισσότεροι. Πληκτρολογούσαμε τον αριθμό και βγαίναμε έξω. Ήταν μια ανάσα ελευθερίας και αυτό. Εντωμεταξύ, όλο αυτό το διάστημα τα παιδιά και οι φοιτητές έκαναν διαδικτυακά μαθήματα. Μαθήματα εξ αποστάσεως μέσω Webex. Γίναμε έτσι expert στην τεχνολογία. Αλλά μόνο στην τεχνολογία. Το τι έλεγαν οι καθηγητές δεν το ακούγαμε. Λίγο τα μικρόφωνα δεν λειτουργούσαν, λίγο έπεφτε η σύνδεση, λίγο βαριόμασταν, κάποιες φορές κοιμόμασταν ή παίζαμε ή… Έτσι έφυγε η σχολική χρονιά. Γλιτώσαμε και τις εξετάσεις.
Και ήρθε το καλοκαίρι. Αρχίσαμε πάλι να κυκλοφορούμε πιο κανονικά. Ο ιός μάς είπαν δεν αγαπάει τη ζέστη και τη θάλασσα. Χαρήκαμε τις διακοπές μας.
Όταν ξεκίνησε η νέα σχολική χρονιά, βγήκαν νέα μέτρα. Παντού έπρεπε να φοράμε μάσκες, ειδικά σε κλειστούς χώρους. Αλλά ο Κορονοϊός άρχισε να φουντώνει και να εξαπλώνεται παντού. Έτσι, γύρω στα μέσα Σεπτεμβρίου μπαίνουμε πάλι σε καραντίνα. Για κακή μας τύχη, όμως, αυτή τη φορά η καραντίνα κράτησε ολόκληρη τη σχολική χρονιά 2020-2021. Και πάλι αρχίσαμε να στέλνουμε μηνύματα από το κινητό, για να μπορούμε να βγούμε. Ούτε Χριστούγεννα χαρήκαμε, ούτε Πάσχα. Αλλά, μόλις πλησίασε το καλοκαίρι, ξανά πάλι έξω. Ξαναπήγαμε σχολείο μόνο για δύο εβδομάδες, πριν κλείσει για τις θερινές διακοπές. Χαράς ευαγγέλια. Δεν δώσαμε πάλι εξετάσεις. Ούτε χρειαζόταν πια να στέλνουμε μήνυμα, για να βγούμε έξω. Καταλάβαμε ότι ο Κορονοϊός μάλλον δεν κυκλοφορεί το καλοκαίρι.
Ξανά πίσω το φθινόπωρο. Αυτή τη φορά, μάλλον συνηθίσαμε αυτόν τον εχθρό και μας συνήθισε κι αυτός. Έτσι, ευτυχώς – ή δυστυχώς – τα σχολεία λειτούργησαν κανονικά δια ζώσης. Μόνο που έπρεπε να έχουμε όλοι πιστοποιητικό εμβολιασμού ή αρνητικό self test. Καταλάβαμε ότι ήμασταν πια ασφαλείς. Αρχίσαμε να νιώθουμε νικητές. Θεωρήσαμε ότι κατατροπώσαμε τον ύπουλο εχθρό – τον Κορονοϊό. Κάποιες φορές, ωστόσο, αυτός μας δείχνει τα δόντια του. Γιατί πολλά παιδιά αρρωσταίνουν. Και τα υπόλοιπα τρέχουν να κάνουν test, μήπως αρρωστήσουν κι αυτά. Η ζωή πάντως στο σχολείο φαίνεται πιο φυσιολογική. Γράφουμε διαγωνίσματα, μας φωνάζουν οι καθηγητές, βαριόμαστε στο μάθημα, αλλά βλέπουμε τους φίλους μας από κοντά – έστω με μάσκες – και πηγαίνουμε και κανένα περίπατο. Ελπίζουμε ότι ίσως κάποια στιγμή να φύγει πια από τη ζωή μας ο Κορονοϊός έτσι ξαφνικά, όπως ήρθε.
