Και έχουμε… πόλεμο. Ο εχθρός όμως είναι αόρατος και έτσι ο πόλεμος αυτός διεξάγεται με άνισους όρους, ενώ η τελική επικράτηση φαίνεται αβέβαιη. Πρόκειται για έναν εφιάλτη, που στοιχειώνει τα όνειρα της παγκόσμιας κοινότητας και μάλλον θα συνεχίζει στον ρόλο του αυτό για αρκετό καιρό ακόμη. Ίσως αυτές οι σκέψεις χαρακτηριστούν δυσάρεστες και δυσοίωνες και ίσως κάποιος πιο αισιόδοξος να αντιμετωπίζει την κατάσταση με άλλη διάθεση. Αλλά τελικά, η πανδημία είναι θέμα οπτικής ή θέμα στατιστικής;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η εμφάνιση του πρώτου επιβεβαιωμένου κρούσματος στη χώρα μας ήταν θέμα χρόνου. Ο «βομβαρδισμός» της είδησης από τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς πομπούς ήταν θέμα δευτερολέπτων. Όλοι παρακολουθούσαμε τις οθόνες μας, άλλοι τρομοκρατημένοι, άλλοι αμήχανοι και άλλοι απαθείς. Όλοι μας, ωστόσο, λαμβάναμε τις πρώτες πληροφορίες για κάτι που θα γινόταν σύντομα το κατεξοχήν θέμα προς συζήτηση. Άμεσα κλήθηκε το ιατρικό προσωπικό να κουράρει τα κρούσματα και να βρίσκεται πλάι σε διασωληνωμένους συμπολίτες μας στις Μ.Ε.Θ. Η πολιτεία ανέλαβε τον ρόλο του καθοδηγητή, του «στοργικού πατέρα», που υποδείκνυε τον τρόπο προφύλαξης και αποφυγής της πανδημίας. Συνεχείς συσκέψεις, ατέλειωτες τηλεοπτικές συζητήσεις, έκτακτες συνεδριάσεις, καθημερινή πολιτειακή ενημέρωση και ακόμη «σκοτάδι». Μάσκες, λουκέτο σε επιχειρήσεις, παύση των εργασιών, απαγόρευση κυκλοφορίας, διασωληνώσεις και επιβεβαιωμένοι θάνατοι ήταν τα νέα της ημέρας. Καμιά φορά σκέφτομαι πως ο σκηνοθέτης ανέβηκε στη σκηνή και φώναξε «STOP!», με όλους εμάς τους ηθοποιούς να διακόπτουμε τη δράση στο άκουσμά του και να περιμένουμε το «Πάμε!», για να ξεκινήσουμε εκ νέου. Μακάρι, βέβαια, να επρόκειτο για θεατρικό έργο.
Και σε αυτό το σημείο, πρέπει να αναφερθούν και εκείνοι οι δύσπιστοι συμπολίτες μας, που χαρακτήριζαν και εξακολουθούν να χαρακτηρίζουν τον κορονοϊό ως μια πλεκτάνη, ως μια παγκόσμια σκευωρία μεγάλων δυνάμεων, με σκοπό την εκπλήρωση οικονομικών κινήτρων. Και ενώ οι κοινωνίες έχουν ήδη αρχίσει να διχάζονται, έρχεται το «κερασάκι της τούρτας»: ο εμβολιασμός, ή καλύτερα ο υποχρεωτικός, πλέον, εμβολιασμός, που διαχωρίζει ακόμα περισσότερο τις πληθυσμιακές ομάδες σε εμβολιασμένους και μη. Βέβαια, όπως είναι ήδη γνωστό από τις κατά καιρούς ιστορικές μαρτυρίες, τα βαρυσήμαντα γεγονότα της ανθρωπότητας οδηγούν τις κοινωνικές ομάδες στον διχασμό. Κανείς δεν γνωρίζει πώς «πρέπει» ή «δεν πρέπει» να αντιδράσει σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, αλλά εμπιστεύεται τον εαυτό του και τις πεποιθήσεις του. «Είναι αντισυνταγματικό να υποχρεώνονται οι πολίτες σε εμβολιασμό!» βροντοφωνάζουν ορισμένοι. Ωστόσο, όταν πρόκειται για θέμα δημόσιας υγείας και όταν η υγεία είναι κατοχυρωμένη ως αγαθό, ως αξία, υπάρχει θέση για τον όρο «αντισυνταγματικότητα» στο τραπέζι; Από την άλλη, ποιος μπορεί να αναγκάσει έναν άνθρωπο να προβεί σε ένα «μη δοκιμασμένο επαρκώς εμβόλιο»; Δεν αντιδρούν, εξάλλου όλοι οι οργανισμοί με τον ίδιο τρόπο σε μια θεραπεία και αν η δημόσια υγεία είναι αγαθό, τότε ως αγαθό πρέπει να εκλαμβάνεται και η ατομική υγεία του καθενός από εμάς, καθώς και η επιλογή του να τη διαχειριστεί όπως ο ίδιος αισθάνεται ότι πρέπει.
Όλες αυτές είναι οι δικές μου αραδιασμένες σκέψεις, ίσως και οι δικές σας, φίλοι μου, που «φωτογραφίζουν» το θολό μέλλον της πανδημίας. Κανείς δεν γνωρίζει τι θα αποδειχθεί καλύτερο μελλοντικά, γιατί κανείς μας δεν γεννήθηκε Θεός, αλλά ο καθένας οφείλει να ξέρει το καλύτερο για τον εαυτό του και να φροντίζει ο διπλανός του να το λαμβάνει. Ας διχαστούμε σκεπτόμενοι το ωφέλιμο και ας ενωθούμε, για να γεννηθεί ξανά η ελπίδα και το φως.
Πηγή:
