Συνέντευξη του συγγραφέα και φωτογράφου Κυριάκου Συφιλτζόγλου
Κατερίνα: Σε ποια ηλικία ξεκινήσατε να γράφετε ποίηση;
Κυριάκος Συφιλτζόγλου: Ξεκίνησα από το δημοτικό, αλλά στο λύκειο ένιωσα ότι πραγματικά γράφω ποίηση και τότε τη μοιράστηκα με κοντινούς μου φίλους.
Μαρκέλλα: Είχατε κάποιο ερέθισμα από τον συγγενικό σας περιβάλλον;
Κ. Σ.: Όχι, η αγάπη μου για τα βιβλία και το γράψιμο ήρθε μέσω μιας φιλόλογου στο σχολείο. Τότε ένιωσα ότι βρήκα έναν επιπλέον κόσμο.
Κατ.: Τι είναι για εσάς η ποίηση;
Κ. Σ: Είναι ένας επιπλέον μαγικός, θα έλεγα, κόσμος.
Μαρ.: Είναι αλήθεια ότι οι ποιητές ζουν μέσα από την σκέψη τους;
Κ. Σ.: Μπορώ να πω πως ναι. Πολλές φορές όλα τα φιλτράρουν με έναν ποιητικό τρόπο, καθώς υπάρχει και μια «ποιητική πραγματικότητα».
Κατ.: Πώς πήρατε την απόφαση να εκδώσετε τα ποιήματά σας;
Κ. Σ.: Σκέφτηκα ότι ήταν η ευκαιρία μου και ότι αυτό που κάνω θέλω να το δω σε βιβλίο και να βγει στην κυκλοφορία. Θυμάμαι, επίσης, την πρώτη φορά που αντίκρισα το βιβλίο μου στη βιτρίνα ενός βιβλιοπωλείου ανάμεσα σε άλλα. Ήταν ένα μοναδικό και αξέχαστο συναίσθημα!
Μαρ.: Ωστόσο πέρα από την ποίηση ασχολείστε και με την φωτογραφία. Ποιο από τα δύο προτιμάτε;
Κ. Σ.: Σαν πράξη η φωτογραφία είναι πιο εύκολη και την κάνεις οποιαδήποτε ώρα χωρίς να χρειάζεται σκέψη και έμπνευση σε αντίθεση με το γράψιμο.
Μαρ.: Έχει τύχει να φωτογραφίσετε κάτι το οποίο αποτέλεσε αργότερα πηγή έμπνευσης για εσάς ώστε να γράψετε ένα ποίημα;
Κ. Σ.: Ναι, μου έχει συμβεί και την έμπνευση αυτήν την έχω εγκιβωτίσει μέσα στον λόγο.
Κατ.: Την ασχολία σας με τη φωτογραφία πότε την ξεκινήσατε;
Κ. Σ.: Περίπου το 2005 με μία παλιά φωτογραφική μηχανή με την οποία έβγαζα ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Πιο συστηματικά, ωστόσο, το ’13 με μία νέα μηχανή. Είναι ωραίο να «παντρεύονται» διάφορες μορφές τέχνης, πράγμα που επιχείρησα και εγώ καθώς όλων των ειδών οι τέχνες έχουν κοινές ρίζες. Το σημαντικό είναι πώς θέλει κανείς να βλέπει τον κόσμο.
Κατ.: Αυτήν τη χρονική περίοδο με τι ασχολείστε περισσότερο;
Κ. Σ.: Με τη φωτογραφία. Όσον αφορά την ποίηση είναι για εμένα μια περίοδος ανάπαυλας.
Κατ.: Ήταν από μικρός το όνειρό σας να ασχοληθείτε με την τέχνη;
Κ. Σ.: Όχι, τότε δεν μπορούσα να μεταφράσω την τέχνη ως επάγγελμα. Δεν το φανταζόμουν ποτέ ωστόσο σταδιακά το υποστήριξα.
Μαρ.: Αποτέλεσε κάποιος ποιητής πηγή έμπνευσης για εσάς;
Κ. Σ.: Ίσως στον τρόπο γραφής, χωρίς να το καταλάβω, με επηρέασε μέχρι ένα σημείο ο Ντίνος Χριστιανόπουλος και στα κλεισίματα των ποιημάτων ο Μανώλης Αναγνωστάκης.
Κατ.: Οι τότε προτιμήσεις σας διαφέρουν από τις σημερινές;
Κ. Σ.: Όχι ιδιαίτερα. Ωστόσο, καταλαβαίνω ότι «επιστρέφω», όχι τόσο στον Ελύτη, στον Καρούζο και στη Δημουλά, αλλά στον Σεφέρη, στον Σολωμό και στον Καβάφη. Όταν ήμουν πιο νέος μου άρεσε πολύ η αμερικάνικη ποίηση, ωστόσο τώρα δεν με ενθουσιάζει, με εξαίρεση τον Μπουκόφσκι, ο οποίος είναι από μόνος του ένα είδος. Επιστρέφω, επίσης, σε ποιητές που δεν είναι τόσο γνωστοί.
Κατ.: Ποιους/Ποιες ποιητές/ποιήτριες Έλληνες ή ξένους διαβάζετε περισσότερο;
Κ. Σ.: Κυρίως αυτούς που είπα και προηγουμένως, Σεφέρη, Χριστιανόπουλο, Αναγνωστάκη, Κάλβο, Καβάφη, Σολωμό, Τόμας Έλιοτ, με αγαπημένο τον Σεφέρη. Αλλά και γυναίκες, όπως η Τζένη Μαστοράκη και η Έμιλι Ντίκινσον. Ένα διάστημα, επίσης, έψαχνα πολύ την αφρικανική ποίηση. Είχα περιέργεια να δω τι εμπνέει έναν Αφρικανό…, έναν Σουηδό, έναν Ιάπωνα…
Μαρ.: Παρατηρήσατε μεγάλες διαφορές ανάμεσα στα ελληνικά και στα ξένα ποιήματα;
Κ. Σ.: Πάνω κάτω τα θέματα είναι ίδια. Θέματα όπως ο χρόνος, ο θάνατος, ο έρωτας… Το σημαντικό είναι ο τρόπος που τα αποδίδεις κάθε φορά και η μορφή που τους δίνεις. Έχουμε θεωρώ ανάγκη «να μπαίνει διαφορετικό φως από διαφορετικά παράθυρα».
Μαρ.: Και μια τελευταία ερώτηση. Έχετε κάποιον συγκεκριμένο χώρο ή χρόνο που γράφετε ποίηση;
Κ. Σ.: Όχι. Θεωρώ ότι το ποίημα δεν σου ζητάει ούτε τόπο κατοικίας, ούτε χρόνο. Αρκεί να έχεις κάπου να το αποτυπώσεις ή να το θυμάσαι ή αυτό που λέγανε πάντα οι παλιοί: «ένα στυλό και ένα σημειωματάριο μαζί». Τώρα βέβαια υπάρχουν και τα κινητά, ωστόσο είναι αλλιώς ο παραδοσιακός τρόπος.
Μαρκέλλα, Κατερίνα: Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ!!!
Κ. Συφιλτζόγλου: Κι εγώ σας ευχαριστώ!
Από τις μαθήτριες: Καλόφα Κατερίνα και Κοσμίδου Μαρκέλλα, (Β3)
