Είναι γεγονός ότι γενικά οι άνθρωποι και ειδικά οι έφηβοι έχουμε την τάση να υπεραναλύουμε ΤΑ ΠΑ-ΝΤΑ! Έλα, παραδέξου το πως έστω και μια φορά έχεις φτάσει σ’ ένα βαθυστόχαστο συμπέρασμα, όπως για παράδειγμα «πρέπει να ζούμε την κάθε μέρα σαν να ‘ναι τελευταία», με την αρχική σου σκέψη, την αρχική σου πρόθεση, να είναι κάτι τελείως άσχετο! Μια χάλια τυρόπιτα από τον φούρνο της γειτονιάς που προηγουμένως αγόρασες για παράδειγμα… ή έστω… ένα παλιοσπυράκι που βγήκε τη λάθος μέρα στο λάθος σημείο… Εν πάση περιπτώσει, εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι σκεφτόμαστε και αναλύουμε τόσο πολύ κάποιες καταστάσεις στο μυαλό μας φτάνοντας σε σημείο να τα μεγαλοποιούμε υπερβολικά, με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε μόνιμα σε ένα αδιέξοδο!
Έτσι, λοιπόν, πρέπει να καταλάβουμε -και λέω –με γιατί όλοι πρέπει να καταλάβουμε- πως δεν είναι το τέλος του κόσμου αν το μαλλί δεν πέτυχε μια μέρα για το σχολείο… ούτε αν ένα τεστ δεν πήγε όπως το περιμέναμε. Αλλά ακόμη και σε δυσκολότερες καταστάσεις πρέπει να έχουμε κατά νου πως… όχι, δεν φταίμε εμείς για κάτι που μας έκανε κάποιος. Όχι, δεν φταίμε εμείς για τα λάθη και τις αποφάσεις των γονιών μας. Όχι, δε μας ορίζει κάτι που συνέβη κάπου κάποτε αλλά τα πάντα που συνέβησαν οπουδήποτε οποτεδήποτε. Όχι, το μήλο δεν έπεσε κάτω απ’ τη μηλιά, γιατί το πρόλαβε ο αγρότης. Και όχι, δεν φταίμε εμείς που ζούμε σε έναν τέτοιο κόσμο, γιατί έτσι μας τον δώσανε. Για το μόνο που θα φταίμε εμείς είναι αν δεν κάνουμε τίποτα για να τον αλλάξουμε…
Μην αφήσεις, λοιπόν, κανέναν να κατευθύνει την σκέψη, να σου χρεώσει ευθύνες- ή ακόμα χειρότερα -να σε πείσει να μην σκέφτεσαι, να μην αμφιβάλλεις, να μην αναρωτιέσαι…
Και ,τέλος, να θυμάσαι να αναπνέεις κι όλα θα παν καλά…
Βερβερίδου Φαίη
