Κι αν η τέχνη είναι η δεύτερη ευκαιρία στη ζωή; Αν η ομορφιά της μπορεί να λειαίνει τις ψυχές και να φωτίζει τα σκοτάδια, να φανερώνει μικρές στιγμές αλήθειας και να θυμίζει κάτι από ανθρωπιά και οικτιρμοσύνη; Αυτή η σκέψη πάνω στο καλό και το ωραίο διαπερνά το «Πρίσμα», το εργαζόμενο πάνω στον Πολιτισμό και την Κοινωνία, που με χαρά παρουσιάζει στο καταληκτικό τεύχος του την ακόλουθη πρόταση του Ανέστη Ακριτίδη και άλλα ανθρώπων έργα.
Μ. Παραλίδου, φιλόλογος 1ου ΕΠΑ.Λ. Σερρών, για την ομάδα του «Πρίσματος»
Ποιήματα που έρχονται από τη φυλακή…
(ο λόγος για την Ποιητική Συλλογή οχτώ μαθητών της Δημιουργικής Γραφής, έγκλειστων στο Σ.Κ. Νιγρίτας, με τον τίτλο «Σχώρα με, ρε μάνα», από τις εκδόσεις ΤΡΙ.ΕΝΑ)
Διαβάζουμε ένα βιβλίο χωρίς να γνωρίζουμε, τις περισσότερες φορές, τον δημιουργό του, τον χαρακτήρα και τον εσωτερικό του κόσμο, τη ζωή που έζησε μέχρι την ώρα που πήρε μολύβι και χαρτί (ή υπολογιστή) κι άρχισε να γράφει…
Και μέσα από τις λέξεις και τις φράσεις του, ταξιδεύουμε στο δικό του σύμπαν, χανόμαστε στην ιστορία του, αφουγκραζόμαστε τους ήρωές του. Κανένα βιβλίο, ωστόσο, δεν γεννιέται χωρίς ωδίνες, χωρίς πόνο και μόχθο, χωρίς καημούς ή εμπειρίες καλές ή κακές…
Οχτώ φυλακισμένοι, λοιπόν, μαθητάδες στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας, κίνησαν για ταξίδι λογοτεχνικό, με οδηγητές άξιους, δύο Δασκάλους εκλεκτούς, Κωνσταντίνο Διώγο λένε τον έναν, Μαρία Καλουπτσή την άλλην και «Μαέστρο» με μπαγκέτα αγάπης την Νεκταρία Τζιώρα. Μοσχοβολιά ανθέων το αποτέλεσμα, Ποίηση της Καρδιάς – να ξέρετε, ποίημα δίχως συναισθήματα, ναυάγιο σ’ έρημη χώρα μοιάζει….
Ο Δημήτρης… ο Σπύρος… ο Σαϊμίρ… ο Έρβις… ο Μηνάς… ο Σκουτ… ο Χουσεΐν… ο Ναμπίλ… Μωσαϊκό φυλών και χαρακτήρων, ανθρώπων που ξεστράτισαν και ποιος να τους κρίνει, ανεμοστρόβιλος η ζωή και σε παρασέρνει η δολοπλέχτρα, σήμερα ανέγνοιος και ευτυχής, αύριο πίσω από τα σίδερα…
Μα και στην πιο σκοτεινή φυλακή, σαν καντήλι άσβηστο, τρεμοσβήνουν τα συναισθήματα μέσα στο κελί, νικάει ο Άνθρωπος, γίνεται το κλάμα στίχος, ο καημός Ποίηση…
Άλλωστε, τι άλλο είναι η Τέχνη, πάρεξ ένα βαθύ πηγάδι γιομάτο νιώσμα; Και τι άλλο μπορεί να κάνει ο φιλότεχνος, παρά να ρίξει τον κουβά του στο πηγάδι ετούτο και να τραβήξει αγάπη και έρωτα, φιλία και συντροφικότητα, ελπίδα και αναμονή, θλίψη και απογοήτευση, θυμό και οργή, πάλη με τον Χρόνο, τον Τόπο, τους ανθρώπους;
Θα ρίξουμε κι εμείς τον κουβά μας μέσα στο πηγάδι και να δείτε τι θα βγάλουμε…
«Κράτα…
Κράτα, σου λέω, βλέπω ρωγμή.
Όσοι έχουν βουτήξει βαθιά,
την έχουν βγάλει καθαρή.
Κράτα, σου λέω, θα ανατείλει ξανά.
Κράτα…»
Δημήτρης
«Παραβατικότητα. Χρήση. Φυλακές.
Και τελικά είμαι αυτό που νομίζουν οι άλλοι
για μένα.
Ναι, είμαι.
Είμαι κι ευαίσθητος, είμαι και καλός,
εκεί που εγώ θέλω.
Αλλά είμαι και παραβατικός, κι επικίνδυνος,
πάλι εκεί που εγώ θέλω.
Μισή ντροπή δική τους.
Μισή ντροπή δική μου.»
Σπύρος
«Η ανάγκη για ένα ψέμα που δεν σταματάει να ρέει.
Η ελπίδα πως το κενό που έχεις στη ζωή
θα γεμίσει την έλλειψη για ένα όνειρο,
για να φτάσεις στην ευτυχία.
Να ζεις την αδρεναλίνη και να νιώθεις
μια πως ζεις ένα ψέμα
μια την αλήθεια.
Ένα μπέρδεμα.»
Σαϊμίρ
«Η αλήθεια είναι μία μεγάλη βόμβα
που μας σκοτώνει με τον χειρότερο τρόπο,
ενώ το ψέμα
μας κρατάει ζωντανούς.
Δεν θα ήθελα να μάθω ποτέ την αλήθεια.
Αλλά τη ζητάω και τη θέλω.»
Έρβις
«Τυχεροί αυτοί που τον βίωσαν ανώδυνα.
Τυχεροί κι αυτοί που τον βίωσαν επώδυνα.
Δεν ερωτεύτηκες;
Δεν έζησες.»
Μηνάς
«Ο πόνος απλώνεται σαν ένα σμήνος πουλιών
από τη Γάζα ως τη φυλακή της Νιγρίτας.
Σπουργίτι της καρδιάς μου, Μάη μου.
Η άμμος της θάλασσας και ψυχή της ψυχής μου,
δάση ελαίων,
και γεύση της αμφιβολίας και της βεβαιότητάς μου.
Φοβάμαι το άγνωστο,
γι’ αυτό δώσε μου καταφύγιο»
Σκουτ
«Στον πόλεμο η μητέρα είναι το σπίτι.
Στον πόλεμο η μητέρα είναι στο κόκκινο.
Η μητέρα είναι προστασία.
Η μητέρα είναι παράδεισος.»
Χουσεΐν
«Μακάρι να είσαι σαν ένα ποτάμι άγριος
θα πάρεις και θα καθαρίσεις αυτούς
που δεν αγαπάνε
και θα μείνεις εσύ ο έρωτάς μας
δύο πέτρες, εγώ κι εσύ
και θα πάμε μόνοι σε μια θάλασσα
και θα κολυμπήσουμε μέχρι τον ορίζοντα
και δεν θα κοιτάξουμε πίσω».
Ναμπίλ
Τον επίλογο αυτού του βιβλίου έκανε με τα θαυμαστά Σχέδιά του ο Σινεντού.
Ο τίτλος της Ποιητικής Συλλογής «Σχώρα με, ρε μάνα» δόθηκε από μια φράση του Μηνά, ατάκα που ’χουμε ΟΛΟΙ στο νου μας, για μια «Συγγνώμη» που χρωτάμε στις μανάδες μας…
Σαν περνάς, λοιπόν, έξω από μια φυλακή, σκέψου πως εκεί μέσα δε στεγάζονται μόνο έγκλειστοι παραβατικοί, μα και άνθρωποι με συναισθήματα και ποιητές της καρδιάς…
Ανέστης Ακριτίδης, φιλόλογος – συνεργάτης του «Πρίσματος»
Σας ευχαριστούμε πολύ για την υποστήριξη του έργου του σχολείου μας και των μαθητών μας. Είναι πολύ σημαντικό για τους μαθητές μας να νοιώθουν πως ο κόσμος αγκαλιάζει τις προσπάθειές τους και δεν τους ξεχνά
Εμείς ευχαριστούμε για την αλληλεπίδραση και το ειλικρινές μοίρασμα, που πάντα δίνει ευκαιρίες περίσκεψης. Όσο για το Πρίσμα, αν παραμένει δημοκρατικός και συμπεριληπτικός χώρος έκφρασης, δημιουργίας και συναντίληψης, δικαιώνει τον ταυτοτικό στόχο του.