Τώρα που η ζωή δεν έχει κάτι άλλο να δώσει
κι ό,τι αγάπησες σ’ έχει από καιρό προδώσει·
τώρα που κάθε θύμιση τρυπάει στην καρδιά πόνου πηγάδια –
τώρα είν’ η ύπαρξή σου άδεια.

Τότε που χόρευες και δεν σ’ ένοιαζε αν θα πέσεις
γιατί ήξερες πως κάποιος θα σε πιάσει·
τότε ήσουν για πολλές ενέσεις:
είχες στη ζωή σου βιάση.

Τώρα τα καλοκαίρια σ’ έχουν από
καιρό λησμονήσει
και τα όνειρά σου πνίγηκαν σε μια ηλίου δύση·
τώρα το δάκρυ σου ποτίζει λουλούδια χωρίς πάθος –
τώρα ξέρεις πως πήρες τη ζωή σου λάθος.

Κι όμως ελπίζεις πως κάποιος θα σε κρατήσει
όταν η καρδιά σπάσει και λυγίσει.
Οταν η καρδιά σπάσει και ματώσει,
θα “θελες κάποιος τα φτερά του να σου δώσει.

Έτσι ξεχνιέσαι σε στιγμές που να “ρθουν δεν τους μέλλει
και σου “ναι πια πικρό της αγάπης το μέλι.
Δηλητήριο που σ” το δώσε ένας περαστικός πριν φύγει.
Ήταν άγγελος κι είναι οι άγγελοι στη ζωή μας λίγοι…

Τάνια Λεοντίτση