Τα τελευταία χρόνια έχει σημειωθεί μια σημαντική μετατόπιση στην αφήγηση και την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, ενώ τα πρόσφατα γεγονότα με τις πλημμύρες στη Θεσσαλία, έχουν καταστήσει σαφές ότι διανύουμε μια πολύ κρίσιμη φάση του πολιτισμού μας.
Για το λόγο αυτό το φετινό σχολικό έτος αφιερώθηκε στη βιώσιμη ανάπτυξη με κεντρικό θέμα το Νερό, με σκοπό την ευαισθητοποίηση των μαθητών μας, τον επηρεασμό της συμπεριφοράς τους ως καταναλωτών των φυσικών πόρων και την καλλιέργεια της σπουδαιότερης αρετής για την ανθεκτικότητα των σύγχρονων κοινωνιών, που δεν είναι άλλη από την ανθρωπιά αλληλεγγύη.
Μέσα από το περιβαλλοντικό πρόγραμμα του σχολείου μας που ανέλαβε το Α3 τμήμα της Α’ Λυκείου με τίτλο: «Το νερό Αποκαλύπτεται: Η Γένεσις και η Νέμεσις του Κύκλου του Νερού», το σχολείο μας συμμετείχε στο Εθνικό Θεματικό Δίκτυο «Βιώσιμη πόλη», και συγκεκριμένα στο Δίκτυο Δράσης «Κωνσταντινούπολη – Θεσσαλονίκη, μια εκπαιδευτική συνύπαρξη – Πολίτες της Πόλης, Έλληνες της Οικουμένης».
Στο πλαίσιο των δράσεων και των εργασιών των μαθητών με χαρά δημοσιεύουμε δύο ποιήματα που έγραψε η μαθήτρια του Α3 ΠαρασκευήΜπολιάρη, με θέμα το Νερό στην ενότητα της συλλογικής μαθητικής εργασίας «Εντός και Εκτός των Τειχών…της Πόλης».
2 ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΜΕ ΘΕΜΑ ΤΟ ΝΕΡΟ
ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΘΗΤΡΙΑ ΤΟΥ Α3 ΒΙΒΗ ΜΠΟΛΙΑΡΗ
Υδάτινος Καθρέφτης
Στον καθρέφτη του ύδατος,
ψυχή αντανακλά
Σε σιωπηλό χορό, ανακαλύπτει τον εαυτό της.
Καθάρια σταγόνα,
κρύσταλλο απόκρυφο,
Στην επιφάνεια του, αποκαλύπτεις τα όνειρα σου.
Κύματα συναισθημάτων, χορεύουν με το φως
Σε κάθε ανακύκλωση, η ψυχή αφηγείται ποίημα.
Στον καθρέφτη του ύδατος, μυστικό απείρου βάθους,
Ο κόσμος μέσα μας, σαν νερό αντανακλά.
Κρυστάλλινος καθρέφτης, στον ωκεανό της ύπαρξης,
Η κάθε σκέψη, σαν κύμα, σχηματίζει ποίηση.
Στον καθρέφτη του ύδατος, αντίκρισμα με τον εαυτό,
Σε κάθε στιγμή, αποκαλύπτεται το πανίσχυρο ποίημα.
Ένα με το νερό
Έκλαιγες και δεν ήξερες τι ζητούσες
ώσπου να σου δοθεί για πρώτη φορά και ύστερα το ζητούσες ξανά και ξανά και πιο ύστερα δεν άντεχες χωρίς αυτό . Έμαθες να ‘στε μαζί παντού , απ” τη θέληση στην ανάγκη
κι απ” την ανάγκη στο συναίσθημα.
Μοιράστηκες τα πάντα σου μαζί του , αλλά ποτέ σου δε το προστάτευσες πραγματικά.
Μονάχα το εκμεταλλεύτηκες και τώρα είσαι δω και κλαις και οδύρεσαι για να γυρίσει πίσω.
Μα είναι αργά πια για εσάς,
χάνεται και η τελευταία μας σταγόνα.
