ομαδικές εργασίες-ποιήματα

Ομαδικές εργασίες – ποιήματα των παιδιών βασισμένες στο ποίημα «Αν» της Αγαθής Δημητρούκα. Ξεδίπλωσαν τη φαντασία τους δίνοντας απαντήσεις στα Αν…
Αν μου δίναν κλωστές να κεντήσω και μου λέγαν τον κόσμο να ντύσω και δεν έφταναν για ένα παιδί, θα το ζέσταινα εγώ με τρυφερότητα μοναδική. Γιατί έχω κι εγώ όχι μόνο δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις και θέλω να προσφέρω χωρίς να μου λένε «κοριτσάκι, όταν θα μεγαλώσεις!…». Γιατί μπορώ να δώσω ρουχαλάκια να ντυθεί και ζεστά να κοιμηθεί όπως εγώ και το κάθε παιδί στον κόσμο αυτό! Αν μου δίναν κλωστές να κεντήσω και μου λέγαν τον κόσμο να ντύσω θα γινόμουν μια αράχνη μεγάλη, που με τον ιστό μου δε θα έντυνα μόνο τον εαυτό μου, μα θα ύφαινα πολύ πανί σαν την Πηνελόπη την πιστή, μ’ αυτό τον κόσμο όλο να καλύψω και απ’ το κρύο όλους να τους κρύψω.
Αν μου δίναν έν’ άλογο μαύρο και μου λέγαν το δρόμο μου να βρω, θα ταξίδευα με τη φαντασία μου μακριά πολύ και θα το έψαχνα εκεί. Αν μου δίναν έν’ άλογο μαύρο και μου λέγαν το δρόμο μου να βρω, θα ταξίδευα με το μυαλό για ν’ ανακαλύψω τον σωστό. Αν μου δίναν έν’ άλογο μαύρο και μου λέγαν το δρόμο μου να βρω, θ’ ακολουθούσα το μικρό το φως σα να μου λέει κάποιος «εμπρός ολοταχώς». Αν μου δίναν έν’ άλογο μαύρο και μου λέγαν το δρόμο μου να βρω, θα ‘τρεχα μακριά πολύ εκεί που είναι ο Βορράς κι ο Νοτιάς, η Δύση κι η Ανατολή.
Αν μου δίναν τις πίκρες τους όλοι και μου λέγαν να χτίσω μια πόλη θα τους έλεγα να μείνουν εκεί για να δουν πώς είναι η ζωή, γιατί δεν είναι πάντα καλή… Αν μου δίναν τις πίκρες τους όλοι και μου λέγαν να χτίσω μια πόλη θα τους έλεγα αυτήν να κρατήσουν και να ζήσουν εκεί όλοι μαζί, γιατί για την άλλη πόλη που μου είπαν, μόνος του κανείς να ζει, όμορφο δε θα ήταν… Αν μου δίναν τις πίκρες τους όλοι και μου λέγαν να χτίσω μια πόλη δε θα ‘θελα κανέναν πίσω να αφήσω, αλλά μαζί τους κι εγώ να γλεντήσω. Θα τους έλεγα πως πρέπει να βοηθάμε όλοι, να ΄μαστε πιο φιλικοί κι ας αφήνουμε τον καθένα τη δική του γνώμη να μας πει. Αν μου δίναν τις πίκρες τους όλοι και μου λέγαν να χτίσω μια πόλη ίσως να την έχτιζα μακριά από ‘δω για να ξεχάσει ο καθένας έστω και για λίγο τον δικό του τον καημό.