Ο Βυρσοδέψης δούλευε σε εργαστήρια κυρίως σε ορεινές περιοχές αλλά και στην Χίο, στη Σύρο, στη Σάμο και στην Τρίπολη. Η δουλειά του ήταν να επεξεργάζεται δέρματα ζώων και να τα κάνει ντύματα για τα βιβλία αλλά και για ρούχα, παπούτσια κα. Γι” αυτό υπήρχαν βυρσοδέψες εκεί που υπήρχε και κτηνοτροφία.
Η βυρσοδεψία είναι όσο παλιά όσο και η κτηνοτροφία. Πιστεύεται ότι εξασκούνταν ήδη από το 7.000 – 3.000 π.Χ στην Ινδία, ενώ υπάρχουν γραπτές αναφορές από τον Θεόφραστο, ο οποίος ήταν και ο πρώτος που αποπειράθηκε να καταγράψει και να κατανοήσει επιστημονικά τη διαδικασία . Η ελληνική λέξη «βυρσοδεψία» είναι σύνθετη και προέρχεται από τη λέξη «βύρσα» που σημαίνει «δέρμα ζώου» και το ρήμα «δέφω» που σημαίνει «μαλακώνω κάτι με τα χέρια μου».
Τα δέρματα έφταναν στα βυρσοδεψεία στεγνά και λερωμένα με χώμα. Αρχικά τα μούλιαζαν σε νερό για να και να μαλακώσουν και μετά τα έτριβαν. Μετά απομάκρυναν το τρίχωμα. Έπειτα τα έβαζαν σε ένα βαρέλι για να φουσκώσουν 24 ώρες, τα έβγαζαν και τα άφηναν για 30 μέρες. Στη συνέχεια τα επεξεργάζονταν για τελευταία φορά και τα άφηναν για άλλους 5 μήνες. Χρησιμοποιούσαν εργαλεία όπως το καβαλέτο, η ντουναλέτα, βούρτσες και μηχανικά σφυριά.
Τα βυρσοδεψεία λέγονταν αλλιώς και ταμπάκικα. Πια έχουν μείνει ελάχιστοι βυρσοδέψες και τα δυο τελευταία εργαστήρια είναι στα ταμπάκικα της Άμφισσας.
Μάρκος Γ. – Δημήτρης Κ. – Έλλη Κ.
Γιώργος Α. – Νεφέλη Σ. – Παναγιώτης Τ.
Πηγές: Wikipedia, Μηχανή του Χρόνου, Τα ταμπάκικα της Χάρμαινας (βίντεο)
Φωτογραφία: Syrostoday.gr
