Η οικιακή χειροτεχνία και ιδιαίτερα η υφαντική , που βρίσκεται σε άμεση εξάρτηση στην αγροτική παραγωγή της περιοχής , ευδοκιμεί στην Αγία Παρασκευή στα χρόνια της Οθομανοκρατίας. Παλιοί κατάλογοι της Αγ. Παρασκευής παρέχουν πληροφορίες του 19ου αιώνα για τα παρακάτω είδη υφαντικής : τα λινά, τα ολομέταξα, τα << βλαττένια>> και τα βαμβακερά υφαντά. Το λινάρι προφανώς καλλιεργήθηκε στην περιοχή της Αγ. Παρασκευής που διέθετε κατάλληλο υγρό έδαφος για την ανάπτυξη του και οι γυναίκες γνώριζαν τον τρόπο επεξεργασίας της δύσκολης αυτής υφαντικής ύλης. Οι λινοί κεντημένοι μαχραμάδες και οι γυναίκειες βρακοζώνες <<ζωνάρια>> του πρώτου μισού 19ου αιώνα βρίσκονται σε αγιαπαρασκευώτικα νοικοκυριά , διακρίνονται για τη λεπτότητα της ύφανσης του λινού. Η πλούσια κτηνοτροφία εξασφάλιζε την πρώτη ύλη για τα μάλλινα υφαντά του αγιαπαρασκευώτικου νοικοκυριού, ενώ βαμβάκι έβγαζε άφθονο ο εύφορος κάμπος της. Το υφαντό και συνακόλουθα το κέντημα , είναι ενταγμένα στη παραδοσιακή ζωή των κατοίκων. Οι καθημερινές ανάγκες σε είδη ρουχισμού και λειτουργίας του λαϊκού σπιτιού , η χρήση του μέσα στα ποικίλα έθιμα και τις συνήθειες της κοινότητας , που συντηρούνται σ ‘όλα τα χρόνια της Οθωμανικής κατοχής , έφεραν την μεγάλη ανάπτυξη στα είδη αυτά της λαϊκής μας τέχνης. Από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης της η Μονή της Μυρσινιώτησσας όπως μαρτυρείται στη διαθήκη του Μεθόδιου , υιού του Ιγνάτιου Αγαλλινού , κτήτορος της Μονής Λειμώνος και επισημάνεται σε κάποια ενυπόγραφα έργα κεντητικής των μοναχών , που βρίσκονται στη συλλογή του Μουσείου Τέχνης στον Αργαλειό και στο Κέντημα. Ο Αγιαπαρασκευώτης ελληνοδιδάσκαλος Γ.Α. Αριστείδης . Παππής αναφέρει στην <<Τετραλογία>> του το 1863 ότι << Πολλοί έκ των πέριξ χριστιανών έπεμπον τα θυγάτρια των είς τήν Μονήν προς έκμάθησηντων ίερων γραμμάτων και της ταλασιουργίας>>. Το αγιαπαρασκευώτικο βαμβακερό υφαντό έχει τα γνωρίσματα της λεσβιακής τέχνης του αργαλειού , τα καθαρά χρώματα , κόκκινα , πράσινα , κίτρινα , γεράνεα με τους ποικίλους συνδιασμούς που διμιουργούν ατελείωτες παραλλαγές στο παραδοσιακό και νταμωτό σχέδιο , το οποίο επίσης εντυπωσιάζει τον Γάλλο γεωργό L.De Launay , που είδε Αγιαπαρασκευώτισσες , νεαρές βρακούσες , να λικνίζονται πάνω στις κούνιες και να τραγουδούν μια Κυριακή του Πάσχα , στο τέλος του 19ου αιώνα. << μοιάζουν με πουλιά των αποικιών , με εκείνα τα cacatoes (παπαγάλοι) των δασών , της Βραζιλίας>>. Υπάρχουν ακόμα και σήμερα γυναίκες της Αγ. Παρασκευής , που θυμούνται τις υποδείξεις και τη συμπαράσταση των καλογραιών στο διάσημο , το παραμάτισμα , σ ‘όλη τη διεργασία της ύφανσης και πολλά άλλα. Με αυτό το πολύχρωμο βαμβακερό υφαντό έφτιαχναν τα <<σαλβάρά>> τους οι γυναίκες της Αγ.Παρασκευής.
Όλα εκείνα τα αγαθά , που πρόσφερε η οικοτεχνία , υπηρετούσαν κυρίως τις ανάγκες του νοικοκυριού , πρακτικές , αισθητικές και ιδιαίτερα εθιμικές. Παράλληλα υπήρχε η βιοτεχνική παραγωγή σε μορφή συντεχνιακή , με τα <<ισνάφια>> των ραφτάδων , των βακαλήδων , των παπουτσήδων και λοιπών τεχνιτών ,για τις ανάγκες της εσωτερικής αγοράς , σωματεία που τιμούσαν την τέχνη και το επάγγελμα τους , με τη συναδελφική αλληλεγγύη , την έλλειψη ανταγωνισμού ανάμεσα στα μέλη τους. Όλα αυτά αναφέρονται σε προικοσύμφωνα και καταλόγους του 19ου αιώνα.
Μυρσίνη Σταμπουλή
Μυρτώ Θεοδωρίδου
