Λένε ότι η ιστορία του κόσμου γράφεται από τις μετακινήσεις πληθυσμών. Το ίδιο ισχύει και για τη γαστρονομική ιστορία κάθε τόπου, αφού οι λαοί που τον κατοίκησαν κάποτε άφησαν πάνω του το αποτύπωμά τους και στις συνήθειες του φαγητού, τόσο στην επιλογή των υλικών, όσο και στον τρόπο της παρασκευής του. Η Ισπανία και η κουζίνα της έχουν αλλεπάλληλα αποτυπώματα των λαών που πέρασαν από την Ιβηρική στο διάβα των αιώνων.
Οι Ισπανοί έχουν βασικό υλικό το ελαιόλαδο – τους το έμαθαν οι Αρχαίοι Έλληνες όταν προσέγγισαν την Εσπερία, έχουν σάλτσες που τις είχαν κληρονομήσει ακόμη παλαιότερα από τους Φοίνικες και έχουν ρύζι, καρυκεύματα, συνδυάζουν ψάρι και κρέας στο ίδιο πιάτο ως απότοκο των επτά και πλέον αιώνων της κυριαρχίας των Αράβων. Το αποτέλεσμα είναι μια κουζίνα μυρωδάτη, πλούσια και αυτό όχι μόνο λόγω των επιρροών της, αλλά και των απίστευτων υλικών που παράγει και προσφέρει ο τόπος. Η γαστρονομία της Ισπανίας είναι παέγια, είναι χαμόν, είναι τάπας, είναι σαφράν, είναι φρούτα και λαχανικά που έφεραν πρώτα σ’ αυτήν οι μεγάλοι εξερευνητές θαλασσοπόροι της πριν κατακτήσουν στη συνέχεια τα πιάτα όλης της Ευρώπης.
Η παέγια που θεωρείται σήμα κατατεθέν της ισπανικής κουζίνας -εθνικό φαγητό- είναι στην πραγματικότητα κληροδότημα των Μαυριτανών και δεν είναι μία, αλλά …πολλές: Πάμπολλες παραλλαγές, προσθήκη ή αφαίρεση υλικών, ανάλογα με την περιοχή και την εγγύτητά της με τη θάλασσα, αλλά με σταθερές το ρύζι και το σαφράν. Τα δύο τελευταία ήρθαν με τους Μαυριτανούς, μαζί με την κανέλα στην Ισπανία. Στις περισσότερες παραλλαγές της παέγια συνυπάρχουν κρεατικά και θαλασσινά- στην ουσία τα πιάτα διαμορφώθηκαν με βάση τι διέθετε κάθε νοικοκυριό.
Η ισπανική κουζίνα είναι φημισμένη για τα χρώματα και τα αρώματά της. Η ταπεινή ισπανική πίτα, είναι συνήθως γεμισμένη με λουκάνικο, πιπεριές, κρεμμύδια και πατάτες σε κύβους . Μια τέλεια τορτίγια θα πρέπει να είναι μαλακή και υγρή στο κέντρο.
Έχουν επίσης ως παραδοσιακό πιάτο τα μίγας, το κολατσιό που έπαιρναν μαζί τους οι βοσκοί: Μπουκίτσες πολύ μικρές μπαγιάτικου ψωμιού που τηγανίζονταν σε λαρδί με σκόρδο και τα διαθέσιμα μυρωδικά, συνοδεία πικάντικου λουκάνικου τσορίθο.
Όσοι έχουν βρεθεί στην Ισπανία γνωρίζουν τις γεύσεις της μέσα από τα τάπας. Όπως τα περισσσότερα σπουδαία πράγματα, τα τάπας ξεκίνησαν από μια απλή, πρακτική ιδέα: Τα μαγαζιά που πρόσφεραν κρασί συνήθιζαν να σκεπάζουν τα ποτήρια με φετούλες ψωμιού, για να μην πηγαίνουν… μύγες. Τάπας, άλλωστε, σημαίνει στο περίπου «σπέπασμα». Κάποια στιγμή (και υπάρχουν διάφορες εκδοχές για το πως συνέβη αυτό) ένας μαγαζάτορας πρόσθεσε ένα μεζεδάκι πάνω στη φετούλα του ψωμιού. Πολύ σύντομα διαπίστωσε ότι το αλμυρό μεζεδάκι βοηθούσε τη μεγαλύτερη κατανάλωση κρασιού. Κάπως έτσι γεννήθηκαν τα τάπας, που τώρα απαντώνται σε αναρίθμητες παραλλαγές -τόσες όσες τα διαθέσιμα υλικά.
Vamos a tapear, amigos!
Ας φάμε τάπας, φίλοι!
e-reporter Αλή
