Ρομποτική. Κάτι στο οποίο ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα έπαιρνα μέρος. Όταν μου έγινε η πρόταση να συμμετάσχω στην ομάδα ρομποτικής του σχολείου μου, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν: Τί είναι πάλι αυτό; Και φυσικά όπως όλοι μας όταν ακούμε τη λέξη ρομποτική σκέφτηκα μεγάλα ρομπότ τα οποία κάνουν μηχανικές κινήσεις και μιλούν με μεγάλα κενά ανάμεσα στις λέξεις. Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη. Γιατί μετά από λίγες μέρες είπα το ναι και μπήκα στην ομάδα.
Στην ομάδα συμμετείχαν άλλα 5 παιδιά με τα οποία είμαστε συμμαθητές από το δημοτικό. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, όλοι μαζί δειλά-δειλά τον Οκτώβριο να συναρμολογούμε το ρομπότ, καθώς και άλλες δουλειές, αφού χωρίσαμε πόστα. Άλλος προγραμμάτιζε το ρομπότ, άλλος ασχολούνταν με την εύρεση ιδεών για την εργασία την οποία έπρεπε να παρουσιάσουμε, άλλος με την επικοινωνία κλπ. Για να είμαι ειλικρινής δεν ήταν όλα ρόδινα. Δεν ήταν λίγες ο φορές που τσακωνόμασταν, που διαφωνούσαμε, που δεν θέλαμε να βλέπουμε τον άλλο ούτε ζωγραφιστό. Αλλά αυτό κρατούσε για λίγο, γιατί μετά τα ξαναβρίσκαμε.
Ο πρώτος μας στόχος ήταν να πάρουμε μια καλή θέση στον περιφερειακό διαγωνισμό της Αθήνας. Ξεκινήσαμε τους αγώνες με το ρομπότ, αλλά δεν πήγαν όλα όπως τα θέλαμε. Καταφέραμε να αποσπάσουμε μόνο 215 πόντους, ενώ θα μπορούσαμε μέχρι και 300. Εκείνη την ημέρα όμως ήμασταν αποφασισμένοι να περάσουμε στην επόμενη φάση της Θεσσαλονίκης. Δεν αφήσαμε το σκορ να μας επηρεάσει και δείχνοντας όλο τον ενθουσιασμό και την τρέλα μας καταφέραμε να προκριθούμε στον τελικό και να αποσπάσουμε και ένα βραβείο ΗΘΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ το οποίο συνέβαλε καθοριστικά στην πρόκριση μας. Ένα μήνα μετά μας περίμενε ο Εθνικός Τελικός της Θεσσαλονίκης.
Στην Θεσσαλονίκη πήγαμε όλοι μαζί με ένα 20θέσιο βαν. Τα τέσσερα κορίτσια της ομάδας θα κοιμόμασταν στο ίδιο δωμάτιο. Την πρώτη μέρα του διαγωνισμού δεν τα πήγαμε καλά. Θα έλεγα ότι τα πήγαμε χάλια. Η κούραση του ταξιδιού, η ένταση που υπήρχε, οι μικρές διαφωνίες που υπήρχαν κατά την τελευταία εβδομάδα πριν τον αγώνα αλλά και κατά τη διάρκεια αυτού ήταν εναντίον μας. Την δεύτερη μέρα ήταν ακόμα χειρότερα τα πράγματα. Το σκορ μας βελτιώθηκε ελάχιστα, αλλά και πάλι η διάθεσή μας ήταν στα πατώματα. Όχι για το σκορ, αλλά για το ότι θα γινόταν η απονομή και ξέραμε ότι δεν έχουμε πάρει ούτε ένα βραβείο. Μόλις βγήκαμε από την αίθουσα του διαγωνισμού, ο καθένας μας ήταν τόσο κουρασμένος που θα μπορούσε να κοιμηθεί 3 ώρες. Αυτό όμως στο δωμάτιό μας δεν συνέβη. Είχαμε μαζευτεί όλα τα κορίτσια και χρησιμοποιούσαμε τα καλλυντικά μας, ενώ μετά έκαναν στο δωμάτιό μας μια γρήγορη επιδρομή τα αγόρια. Η θλίψη για το αποτέλεσμα του διαγωνισμού είχε σχεδόν χαθεί. Την επόμενη μέρα γυρίσαμε με το βαν στην Σπάρτη.
Η φετινή εμπειρία με τη ρομποτική αποδείχθηκε ένα μάθημα ζωής. Κατάλαβα πώς πρέπει να συνεργάζεσαι με άλλους ανθρώπους και έμαθα να διαχειρίζομαι το άγχος μου. Φυσικά θα αφήσω πίσω μου τις άσχημες στιγμές και θα κρατήσω μόνο τις τρέλες μας, τα αστεία μας και τα γέλια μας. Και του χρόνου πάλι εκεί, για ένα καλύτερο αποτέλεσμα και νέες τρέλες.
