Μπορεί το σώμα μου να εμποδίζει την ψυχή μου από το να σε
αγαπήσει ολοκληρωτικά
όμως, ότι και να συμβεί εγώ θα κρατώ στο μυαλό μου
τα μάτια σου
φτιαγμένα από διαμάντι,
Πολύτιμα σαν ανάμνηση
μπλε σαν έναν ουρανό του Χειμώνα,
και στη θάλασσα μου λένε να βουτήξω και να κολυμπήσω προς
τη σωτηρία
έτσι όπως γεμίζεις τους πνεύμονές μου με οξυγόνο και το
στήθος μου με φωτιά
Θέλω να σου κρατήσω συντροφιά όπως εκείνο το μισοφέγγαρο
που ξαναγεννιέται και γίνεται ολόκληρο όταν εμφανίζεται
το μοναδικό αστέρι του ουρανού. Δίπλα στη σκοτεινή πλευρά του
όμως γιατί μιλάω για νυχτερινό ουρανό
αφού στα μάτια σου απλώνεται ολόκληρη παλίρροια.
Με βυθίζει αργά και λυτρωτικά
δεν αντιστέκομαι
θα βυθιστώ
αρκεί να βουλιάξω στο δικό σου μπλε.
