Το Πάσχα μέσα στο Μάη είναι ένα όνειρο. Η γη καταπράσινη με διάσπαρτες κίτρινες μαργαρίτες, οι τριανταφυλλιές ανθισμένες ,οι κερασιές και οι γκορτσιές σα νυφούλες. Τα κρινάκια στην καλύτερη τους ώρα ,έτοιμα να πάρουν τη θέση τους στον Επιτάφιο της Μ.Παρασκευής. Άνθη, άνθη, άνθη παντού.
Τα βαριά ρούχα έχουν αρχίσει να μαζεύονται στις ντουλάπες και τα στρωσίδια κάνουν φτερά από τα πατώματα. Καμιά σόμπα μόνο συνεχίζει να καίει στο χωριό έτσι για συντροφιά τα βράδια.
Κάπως έτσι περιμέναμε να μας βρει εκείνο το Πάσχα. Φοιτητής στο δεύτερο έτος στην Φιλοσοφική Σχολή των Αθηνών. Είχα αρχίσει να ετοιμάζω τη βαλίτσα μου για τη Σπάρτη. Έβαλα ανάμεσα στα ρούχα μου και τη γραμματολογία του LESKY μήπως και διαβάσω κάτι. Ασήκωτη μου φάνηκε η τσάντα μου όταν την έβαλα στο ταξί για το Κτελ.
Ήμουν πολύ χαρούμενος. Κατέβαινα και πάλι στο χωριό μου με έναν αέρα επιτυχίας. Δευτεροετής φοιτητής και ερωτευμένος. Η Μαρία συμμαθήτριά μου από το σχολείο σπούδαζε και αυτή στην Πάτρα Χημικός. Είχαμε να ειδωθούμε από τα Χριστούγεννα, αλληλογραφούσαμε όμως πολύ συχνά. Μόλις κλείσουν ,της είπα ,οι σχολές κατευθείαν για το χωριό.
Σάββατο πρωί 26 Απριλίου 1986.Σάββατο του Λαζάρου έγραφε το μικρό μου ημερολόγιο. Για μένα όμως σα ΄να έφτανε το Πάσχα νωρίς ,ήδη από των Βαϊων.
Στο χωριό με περίμεναν με ανοιχτές αγκάλες. Οι γονείς μου, η γιαγιά ,ο παππούς. Ακόμα και η γειτονιά έδειξε τον ενθουσιασμό της για τον αυριανό εκπαιδευτικό της Δημόσιας εκπαίδευσης. Πού να ξέρανε ότι ο εκπαιδευτικός το μόνο που είχε στο μυαλό του τη δεδομένη στιγμή ήταν τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ από την Πάτρα.
Το βράδυ της Κυριακής μετά το Νυμφίο επιστρέψαμε όλοι μαζί στο σπίτι. Η σόμπα ήταν αναμμένη, αν και δεν έκανε κρύο. Ο καιρός όμως ήταν έτοιμος για βροχή. Στο μικρό τραπεζάκι της κουζίνας έβαλε η μάνα όλα τα καλούδια της. Ο μπακαλιάρος από το μεσημέρι έπρεπε να τελειώσει πάση θυσία γιατί από το άλλο πρωί άρχιζε νηστεία .Ψωμάκι φρυγανισμένο στη σόμπα και ελιές λακωνικές εξαιρετικές. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Διακοπές, σπίτι πατρικό, ζεστό, γεμάτο αγάπη και προσδοκία για μια συνάντηση. Έτσι κοιμήθηκα ήρεμος εκείνο το βράδυ, κοντά στην σόμπα και με μια μάλλινη κουβέρτα από τα χέρια της μανούλας μου.
Δευτέρα πρωί ο πατέρας ,όπως συνήθιζε, άνοιξε το ραδιόφωνο. Η βελόνα κολλημένη στο πρώτο πρόγραμμα. Έκτακτη είδηση. Η εκφωνήτρια του ραδιοφώνου με ανησυχία στη φωνή μίλησε για πυρηνικό ατύχημα στην Ρωσία.
Τα ξημερώματα της 26ης Απριλίου ,λέει, εξερράγη ο αντιδραστήρας Ν4 του πυρηνικού εργοστασίου στο Τσέρνομπιλ. Ο κίνδυνος για διαρροή ραδιενέργειας ήταν μεγάλος και απειλούσε ακόμα και τη χώρα μας
Η Σοβιετική Ένωση δεν ήταν διατεθειμένη να ενημερώσει για το ατύχημα. Η είδηση για το γεγονός έφτασε αρχικά από τη Σουηδία. Πόσο σοβαρά ήταν τα πράγματα; Η εκφωνήτρια εξηγούσε ότι η ποσότητα της ραδιενέργειας που απελευθερώθηκε στην ατμόσφαιρα ήταν 200 φορές μεγαλύτερη από εκείνη που προκάλεσαν οι ατομικές βόμβες σε Ναγκασάκι και Χιροσίμα μαζί.
Είδα το πατέρα συνοφρυωμένο. Πολλά γράμματα δεν ήξερε ,μπορούσε όμως να αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης.
-Κατακαημένε κόσμε ,είπε, βγαίνοντας από την πόρτα.
Λούφαξα μέχρι της δέκα στο κρεβάτι. Δεν κοιμόμουν, μου αρκούσε ότι ένοιωθα τη θαλπωρή της οικογενειακής εστίας και τη μάνα μου να γυροφέρνει με τα πόδια της γάτας για να μη με ξυπνήσει. Σκέπασα το κεφάλι και παρακολουθούσα σα κοριός ότι γινόταν.
Γιατί σε λίγο πέρασαν απρόσκλητες, όπως γίνεται στο χωριό, κανα δυο γειτόνισσες. Μπήκαν ανασκουμπωμένες με τα τσεμπέρια στο κεφάλι και τα μανίκια τραβηγμένα μέχρι τους αγκώνες. Στα χέρια κρατούσαν πιάτα με νηστίσιμα κεράσματα για το φοιτητή που ήλπιζαν να τον βρουν ξύπνιο. Και όλο έλεγαν…
-Πότε θα ξυπνήσει το παιδί να μας εξηγήσει τι έγινε; και
-Αυτός είναι γραμματισμένος και θα ξέρει που είναι αυτό το μέρος που έγινε το κακό.
Μπήκα στον πειρασμό να σηκωθώ αμέσως επάνω και να αρχίσω τη διδασκαλία. Να τους πω όσα ήξερα ότι δηλαδή το Τσέρνομπιλ είναι πόλη βόρεια του Κιέβου κοντά στα σύνορα Ουκρανίας και Λευκορωσίας .Θα έβλεπα στα ματάκια τους την έκπληξη και το θαυμασμό. Δεν είχα χρόνο όμως για καθυστερήσεις. ΄Επρεπε κατά τις δώδεκα να βρίσκομαι στη στάση, δύο χιλιόμετρα μακριά από το χωριό για να περιμένω τη Μαρία. Λογικά Μ.Δευτέρα μεσημέρι έπρεπε να έρθει.
Η Μαρία δεν ήρθε τη Δευτέρα. Και εγώ πικραμένος επέστρεψα το μεσημέρι στο σπίτι. Η μάνα μου μου έθιξε το θέμα του ατυχήματος από τη δική της πλευρά που ήταν και αυτή πολύ σοβαρή.
-Και τι θα κάνουμε τώρα παιδάκι μου, είπε. Εδώ λένε ότι με τη βροχή η «ενέργεια» περνάει στο χώμα. Τα πρόβατα τρώνε τα χόρτα και εμείς δεν πρέπει να φάμε γάλα και αρνί….
Περιέργως εκείνη τη εβδομάδα δε στάλαξε. Ψιλοβρόχι από το πρωί έως το βράδυ.
Ψιλοβρόχι και στην καρδιά μου καθώς κάθε μεσημεράκι έφτανα στη στάση και η Μαρία δεν ερχόταν. Και τηλεφώνημα δε μπορούσα να κάνω, διότι τότε υπήρχε μόνο το κοινοτικό και δε μπορούσα να διακινδυνέψω το μυστικό της σχέσης μας.
Πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν μια Μ εβδομάδα με μεγάλη πίκρα και ανησυχία .Όλη τη μέρα γυναίκες και άνδρες κακοπαθιούνταν για τις συνέπειες του ατυχήματος. Τα κηπευτικά μας έμεναν στους κήπους να ξεβλαστώσουνν επειδή φοβούνταν να τα φάνε. Το γάλα χύνονταν γιατί τρόμαζαν να το πιούν. Μόνο στο αρνί έγινε μια εξαίρεση γιατί δε μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά. Τα βράδια πάλι μέσα στον Άγιο Νικόλα συνέπασχα με το Χριστό που παραπονεμένος και αυτός έβλεπε να τον απαρνούνται όλοι.
Έτσι οδηγηθήκαμε στην Ανάσταση, μέσα από μια τοξική Σταύρωση. Δικός μου όρος ήταν αυτός .Έτσι εκφράστηκα στις καλές μου γειτόνισσες όταν απεγνωσμένα ζητούσαν να μάθουν
-Γιατί, βασίλη μου, δε πρέπει να φάμε τα πραγματά μας
-Γιατί είναι τοξικά!
Ήξερα καλά μέσα μου ότι πιο τοξική ακόμα ήταν η αδικαιολόγητη απουσία της Μαρίας. Προστέθηκε και αυτή στο πυρηνικό ατύχημα και μου μαύρισαν την ψυχή μέρα του Πάσχα.
Α.Φ
