Γεια σας και πάλι, αγαπητοί αναγνώστες και αναγνώστριες, τι κάνετε; Λοιπόν για να διαβάζετε το άρθρο μου θα πρέπει να πεθαίνετε από βαρεμάρα. Υπόσχομαι ότι θα βάλω τα δυνατά μου για να σας κεντρίσω έστω και λίγο το ενδιαφέρον. Προτού όμως αρχίσω να προτείνω ένα από το πιο ωραία βιβλία (κατά την δική μου γνώμη πάντα), θα πρέπει να κάνω έναν μικρό πρόλογο, και ναι… το ξέρω ότι μόλις αθέτησα τη υπόσχεση μου άλλα πρέπει να γράψω και έναν μικρό πρόλογο, τι να κάνουμε; Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο σύντομη γίνεται.
Πρέπει να πω ότι τα βιβλία που θα σας προτείνω θα είναι κυρίως μυθιστορήματα, άλλες φορές dark-fantasy, άλλες ρομαντικά (όχι κλισέ, μην ανησυχείτε) και άλλα είδη, κυρίως όμως τα δύο είδη που ανέφερα.
Τώρα θα περάσω στο ψητό, που είναι το βιβλίο που θα σας προτείνω! Είναι από τα βιβλία που, άμα τα πάρεις στα χέρια σου, δεν τα αφήνεις και μιλάω εκ πείρας. Το τελείωσα μέσα σε λίγο περισσότερο από 24ωρο και κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια να το αφήσω κάτω και να πέσω για ύπνο. Ήταν πειρασμός να μην κοιμηθώ καθόλου και να κάτσω να το διαβάσω μέχρι το τέλος γιατί ήταν καλοκαιρινές διακοπές. Τελοσπάντων αρκετά σας ζάλισα, ο τίτλος είναι: «Σκιές και Οστά» της Λι Μπαρντούγκο .
Πολλοί από εσάς μπορεί να το έχετε δει στο Netflix ως σειρά αλλά, πιστέψτε με, καμία σχέση το βιβλίο με την σειρά. Τους ηθοποιούς δεν τους έχουν πετύχει ως προς τις περιγραφές των ηρώων στο βιβλίο και έχουν αλλάξει τόσο πολύ την ιστορία που στα πρώτα δέκα λεπτά αναρωτιέσαι: Μήπως πρόκειται για συνωνυμία τελικά; Προσπάθησα να τη δω αλλά η ιστορία, πολύ απλά, δεν έβγαζε νόημα. Γενικά, πολλές φορές οι σεναριογράφοι παίρνουν ένα ωραίο βιβλίο και αλλάζουν τελείως την ιστορία για εμπορικούς λόγους αλλά τελικά το κάνουν χάλια. Χίλια συγγνώμη για το ξέσπασμα μου, θα προχωρήσω αμέσως.
Η ιστορία αφορά τη ζωή ενός κοριτσιού ονόματι Αλίνα Σταρκόφ, ενός συνηθισμένου κοριτσιού. Εκείνη και ο παιδικός της φίλος, Μάλγιεν Ορετσέφ (Μαλ), ανήκουν σε ένα έθνος που λέγεται Ράβκα. Η Ράβκα ήταν ένα μεγάλο έθνος μέχρι που χωρίστηκε στα δύο από το Διάσελο των Σκιών. Το Διάσελο των Σκιών είναι μια ζώνη σκοταδιού μέσα στην οποία υπάρχουν ανθρωποφάγα πλάσματα (Βόλκρα).Το λιμάνι είναι στην άλλη άκρη του Διασέλου και πρέπει κάθε τόσο να περνάνε το Διάσελο άνθρωποι για να ανεφοδιαστούν. Και η Αλίνα και ο Μαλ πρέπει να διασχίσουν το Διάσελο και να φέρουν προμήθειες μαζί με τον στρατό. Αλλά μέσα στο Διάσελο δέχονται επίθεση από τα Βόλκρα. Ένα επιτίθεται και στον Μαλ και τότε η δύναμη της Αλίνα απελευθερώνεται και τους σώζει όλους. Να προσθέσω ότι στην Ράβκα υπάρχουν άνθρωποι με μαγικές δυνάμεις, οι Γκρίσα. Υπάρχουν πολλά είδη Γκρίσα: οι Λαίλαπες, οι Πυρολάτρεις, οι Κυρίαρχοι της Παλίρροιας, οι Θεραπευτές κ.α. Μόνο που οι δυνάμεις της Αλίνας είναι μοναδικές στο είδος τους. Μετά από αυτό το συμβάν, η Αλίνα καλείται να παρουσιαστεί μπροστά στον Ντάρκλινγκ που έχει επίσης μοναδικές μαγικές δυνάμεις. Αφού οι δυνάμεις της αναγνωρίζονται από όλους τους παρευρισκόμενους, η Αλίνα θα σταλεί στο παλάτι της Ράβκα για να εκπαιδευτεί και να σώσει την χώρα της από το Διάσελο. Αλλά τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται…
Μην αρχίσετε να με βρίζετε που δεν σας λέω τι θα συμβεί μετά, σας έχω κάνει ήδη πολλά spoiler, όπως ότι ο Μαλ και η Αλίνα θα ζήσουν από την επίσκεψη τους στο Διάσελο. Είναι ένα πολύ ωραίο βιβλίο που αξίζει να το διαβάσετε.
Προσωπικά, πιστεύω ότι το πώς είναι γραμμένο ένα βιβλίο είναι πολύ σημαντικό για τον αναγνώστη. Μπορεί μερικοί συγγραφείς να είναι πολύ κουραστικοί (σαν εμένα δηλαδή) και όχι πολύ ακριβείς. Σ΄αυτό το βιβλίο η συγγραφέας αφηγείται τα γεγονότα και περιγράφει τα μέρη και τους ανθρώπους με πολύ ωραίο τρόπο. Και αυτό είναι εντυπωσιακό γιατί είναι το πρώτο της βιβλίο. Δεν ξέρετε πόσο δύσκολο είναι αυτό. Χρειάζονται χρόνια εμπειρίας και πολύ εξάσκηση. Έχω διαβάσει πολλά βιβλία από διάφορους συγγραφείς που δεν το έχουν, να το πω έτσι. Κάνουν πολύ «μακριά» την παράγραφο και μετά από λίγο έχεις λαχανιάσει από την κούραση και ας είσαι ξαπλωμένος. Λέει αστεία την σωστή στιγμή και σε κρατάει συνεχώς σε αγωνία και εγρήγορση. Να το ξαναπώ, είναι ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσετε.
Θέλω να ευχαριστήσω εκείνους που διάβασαν το άρθρο μου μέχρι το τέλος και, μέχρι το επόμενο τεύχος, να είστε όλοι καλά. Εις το επανιδείν!
Amy, the bookworm
