Από την Μαρία Πρίζιου,
Φαντάζει απίθανο το γεγονός οτι πριν απο έναν αιώνα ό,τι θεωρούμε σήμερα δεδομένο για τις γυναίκες, τότε ήταν απλά ένα άπιαστο όνειρο. Γυρίζοντας πίσω στον χρόνο θα βλέπαμε μια κοινωνία ανδροκρατούμενη στην οποία οι γυναίκες δεν είχαν κανένα απολύτως δικαίωμα. Ωστόσο, με την παρέβαση μιας δυναμικής γυναίκας η οποία ταρακούνησε την κοινωνία της εποχής της, άρχισε να χαράζεται το μονοπάτι για ριζικές μεταρριθμίσεις. Αυτή ήταν η Έμελιν Πανκχερστ, Αγγλίδα πολιτική ακτιβίστρια, γνωστή κυρίως για τον ισόβιο αγώνα της να αποκτήσουν οι γυναίκες δικαίωμα ψήφου.
Η Έμελιν Γκούλντεν γεννήθηκε στο Μάντσεστερ σε μια οικογένεια με παράδοση ριζοσπαστικής πολιτικής. Παρόλο που το πιστοποιητικό γέννησης της λέει 15 Ιουλίου 1858, η ίδια ισχυρίζοταν οτι γεννήθηκε στις 14 Ιουλίου. Ισως αυτό έγινε για να σηματοδοτήσει την ημέρα της Βαστίλης στην Γαλλία, η οποία γιορτάζει μια καίρια στιγμή της Γαλλικής επανάστασης (οταν ο λαός του Παρισιού εισέβαλε στην Βαστίλη) καθώς η ίδια είπε κάποτε: «Πάντα πίστευα οτι το γεγονός οτι γεννήθηκα εκείνη την ημέρα είχε κάποιο είδος επιρροής στη ζωή μου». Η Έμελιν ήρθε απο πολύ μικρή ηλικία σε επαφή με τις ριζοσπαστικές, για την εποχη, ιδέες επειδή οι γονείς της ήταν υποστηρικτές του δικαιώματος ψήφου των γυναικών. Μάλιστα, στην ηλικία μόλις των δεκατεσσάρων, πηγε για πρώτη φορά μαζί με την μητέρα της σε δημόσια συνάντηση με θέμα τα πολιτικά δικαιώματα του ‘’αδύναμου’’ φύλου. Το 1879, παντρεύτηκε τον δικηγόρο Ρίτσαρντ Πάνκχερστ ο οποίος βοήθησε στη συγγραφή των νόμων περι ιδιοκτησίας των παντρεμένων γυναικών που επέτρεπε στις γυναίκες να διατηρούν τα κέρδη ή την περιουσία που είχαν αποκτήσει πριν και μετά τον γάμο.
Το έργο της εκφράζεται μέσα απο πάρα πολλούς αγώνες και δραστικές ενέργειες. Το 1884 ίδρυσε τον σύλλογο “Women’s franchise league” προωθώντας έτσι το δικαίωμα και των ανύπαντρων γυναικών να ψηφίζουν σε τοπικές εκλογές. Παράλληλα, προσπάθησε να ενταχθεί και σε άλλους συλλόγους , αλλα δεν έγινε δεκτή λόγω φύλου. Το 1903, ίδρυσε την «Κοινωνική και πολιτική ένωση γυναικών» (women’s social and political union) που αποτελούναν μόνο απο γυναίκες και είχε ως σλόγκαν «Πράξεις, όχι λόγια» (deeds, not words). Η οργάνωση αυτή ήταν κυρίως γνωστή για τις επιθετικές τακτικές που χρησιμοποιούσαν τα μέλη της: έσπαγαν τζάμια, επιτίθονταν κατά των αστυνομικών, εκαναν εμπρησμούς. Έτσι πολλές φορές οδηγήθηκαν στην φυλακή οπου έκαναν απεργία πείνας και αφήνονταν ελεύθερες εξαιτίας της βίαιης υποσίτισης. Αυτή η περίοδος μαχητικότητας τερματίστηκε προσωρινά με το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς η Έμελιν έστρεψε τις δυνάμεις για να υποστηρίξει την πολεμική προσπάθεια. Το 1918, επέστρεψε δυναμικά στον αγώνα της και την ίδια περίοδο αναγνωρίστηκε το δικαίωμα της ψήφου σε γυναίκες άνω των 30 ετών.
Συνεπώς, όλη η δουλειά που έκανε με την Κοινωνική και Πολιτική ένωση των γυναικών διευκόλυνε το επιτυχημένο δημοψήφισμα νόμου το 1928, λίγες εβδομάδες μετα τον θάνατό της στις 14 Ιουνίου 1928, που παραχώρησε στις γυναίκες τα ίδια δικαιώματα ψήφου με τους άνδρες (μπορούσαν να ψηφίζουν γυναίκες και άνδρες άνω των 21 ετών). Επιπρόσθετα, οι διαλέξεις που έκανε στο εξωτερικό βοήθησαν στην ενθάρρυνση των κινημάτων των γυναικών στην Βόρεια Αμερική.
Εν κατακλείδι, η Έμελιν Πάνκχερστ ήταν μια απο τις πιο αξιοθαύμαστες φιγούρες του 20ου αιώνα. Παρά τις δυσκολίες που πέρασε δεν παράτησε το ονειρό της, πολέμισε μέχρι τελικής πτώσης για έναν κόσμο ισότιμο, οπου όλες οι γυναίκες θα έχουν τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες ευκαιρίες με τους άνδρες σε όλες τις πτυχές της ζωής. Δυστυχώς, αυτή η μάχη δεν έχει νικηθεί ολοκληρωτικά καθώς ακομά υπάρχουν αρκετά στερεότυπα και διακρίσεις για τις γυναίκες. Ωστόσο, δεν πρέπει να παρατάμε τους στόχους μας, πρέπει ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου να συνεχίσουμε να μαχόμαστε για αυτά που δικαιούμαστε. Όπως ειπε και η ίδια: «Προτιμώ να θεωρούμαι επαναστάτρια, παρά να είμαι σκλάβα»
