1ο Το Κάψιμο του Ιούδα
Ξεχωριστό έθιμο της Λαμπρής αποτελεί «Το κάψιμο του Ιούδα», το οποίο το συναντούμε σε διάφορες παραλλαγές του σε πολλές περιοχές της Ελλάδας.
Το βράδυ της Ανάστασης ή την ημέρα του Πάσχα γίνεται αναπαράσταση σε πανοραμικό σημείο. Τότε οι πιστοί «τιμωρούν» τον προδότη του Ιησού, πυρπολώντας ομοίωμά του, αυτοσχέδια κατασκευή από ξύλα και άχυρα.
Το συγκεκριμένο έθιμο είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στην Κρήτη, την Πελοπόννησο αλλά και στο νησί της Ύδρας. Στην Ερμιόνη της Αργολίδας καίγεται πάνω σε ξύλινη σχεδία και πλαισιώνεται από πλήθος εκδηλώσεων.
Το “κάψιμο του Ιούδα” συμβολίζει την τιμωρία του φιλάργυρου προδότη και εξακολουθεί να αναβιώνει με πολλές παραλλαγές σε περιοχές της Ελλάδας κάθε Κυριακή του Πάσχα. Η διατήρηση του εθίμου μέχρι σήμερα, μπορεί να εκφράζει την έντονη ανάγκη για αποτίναξη κάθε είδους προδοσίας.
2ο Περιφορά του Επιταφίου
Η περιφορά του Επιταφίου είναι το κυριότερο έθιμο της Μεγάλης Παρασκευής. Παλιά γινόταν ένας συναγωνισμός ανάμεσα στις ενορίες για το ποιος θα φτιάξει τον ομορφότερο στολισμό του Επιταφίου. Οι ενορίες συναντιώντουσαν κατά την περιφορά και στα νησιά έβαζαν τον επιτάφιο στην θάλασσα για να αγιάσουν τα ύδατα. Το έθιμο του περάσματος ακόμα καλά κρατεί. Όλοι πιστεύουν ότι πρέπει να περάσουν από κάτω μία φορά για το καλό ενώ πίστευαν πως αν τα ζωηρά παιδιά περάσουν τρεις φορές θα φρονίμευαν. Τρεις φορές έπρεπε να περάσουν και οι άρρωστοι για να γίνουν καλά.
3ο Η παράδοση για του Λαζάρου
«Λαζαράκια για τον Λάζαρο αν δεν πλάσεις, ψωμί δεν θα χορτάσεις», έλεγαν παλιά και λένε ακόμα στα ελληνικά χωριά μας.
Σύμφωνα με την παράδοση ο αναστημένος φίλος του Χριστού, ο Λάζαρος, είχε πει: «Όποιος ζυμώσει και δε με πλάσει, το φαρμάκι μου να πάρει…».
Το Σάββατο του Λαζάρου, οι νοικοκυρές φτιάχνουν τα «Λαζαράκια» ψωμάκια σε σχήμα ανθρώπου σπαργανωμένου, δηλαδή όπως αναπαριστούν τον Λάζαρο στις εκκλησιαστικές εικόνες. Συνηθίζεται όσα παιδιά έχει η οικογένεια τόσους «Λαζάρηδες» να πλάθουν και στη θέση των ματιών να βάζουν δυο γαρίφαλα. Το σκεπτικό είναι να έχουν χεράκια σταυρωμένα και γαρυφαλλάκι, ενώ κάποιοι βάζουν και ποδαράκια.
Στην Κω, μάλιστα, η παράδοση ήθελε κάποτε τις αρραβωνιασμένες κοπέλες να φτιάχνουν ένα Λαζαράκι σε μέγεθος… μικρού παιδιού, να το γεμίζουν με πολλά βρώσιμα αγαθά, όπως έκαναν με τις κουλούρες του γάμου, και το έστελναν στον μελλοντικό σύζυγό τους.
Τα «Λαζαρούδια», όπως λέγονται σε κάποια μέρη, τα γέμιζαν οι νοικοκυρές με αλεσμένα καρύδια, αμύγδαλα, σύκα, σταφίδες, μέλι, πρόσθεταν πολλά μυρωδικά και τα έδιναν ζεστά στα παιδιά, που τρελαίνονταν με τη γεύση και τη μυρωδιά τους
Άννα Μαρία Χαλκιά Δ Τάξη.
