STEPHEN HAWKING : ΕΝΑ ΔΥΝΑΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΕ ΕΝΑ ΑΔΥΝΑΜΟ ΣΩΜΑ
Ο Stephen William Hawking γεννήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 1942 (300 έτη μετά από το θάνατο του Γαλιλαίου) στην Oxford της Αγγλίας. Το σπίτι των γονέων του ήταν στο βόρειο Λονδίνο, αλλά κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου η Oxford θεωρήθηκε ασφαλέστερο μέρος για να μεγαλώσουν τα παιδιά της οικογένειας . Όταν ήταν οκτώ, η οικογένειά του μετακόμισε στο ST Albans, μια πόλη περίπου 20 μίλια βόρεια του Λονδίνου. Στα ένδεκα του χρόνια ο Stephen πήγε στο σχολείο του ST Albans, και έπειτα φοίτησε στο πανεπιστημιακό κολέγιο της Oxford , παλαιό κολέγιο του πατέρα του. Ο Stephen θέλησε να σπουδάσει μαθηματικά, αν και ο πατέρας του θα προτιμούσε την Ιατρική. Όμως δεν υπήρχε τμήμα Μαθηματικών στο πανεπιστημιακό κολέγιο, έτσι γράφτηκε στο τμήμα Φυσικής . Μετά από τρία έτη και χωρίς ιδιαίτερα σκληρή δουλειά του απονεμήθηκε πτυχίο πρώτης κατηγορίας στη φυσική επιστήμη.
Ο Stephen πήγε έπειτα στο Cambridge για να κάνει έρευνα στην κοσμολογία, αφού κανένας στην Oxford δεν ασχολούνταν με τέτοια έρευνα εκείνη την εποχή. Ο επόπτης καθηγητής του ήταν Denis Sciama, αν και ήλπιζε να έχει στο πλευρό του τον Fred Hoyle που εργαζόταν στο Cambridge. Αφού απέκτησε το Ph.D. του έγινε πρώτα ερευνητικός συνεργάτης, και έπειτα ένας καθηγητικός συνεργάτης στο κολέγιο Gonville και Caius. Μετά άφησε το ίδρυμα αστρονομίας το 1973 και ήρθε στο τμήμα εφαρμοσμένων μαθηματικών και θεωρητικής φυσικής, και από το 1979 έχει κρατήσει τη θέση του καθηγητή Lucasian των μαθηματικών. Η θέση αυτή ιδρύθηκε το 1663 με τα χρήματα που διέθεσε ο Αιδεσιμότατος Henry Lucas, ο οποίος ήταν το μέλος του Κοινοβουλίου για το πανεπιστήμιο. Τη θέση αυτή κατείχε αρχικά ο Isaac Barrow, και έπειτα το 1669 ο Isaac Newton.
Ο Stephen Hawking έχει εργαστεί στους βασικούς νόμους που κυβερνούν τον κόσμο. Με το Roger Penrose έδειξε ότι αυτό που υπονοεί η γενική θεωρία της σχετικότητας του Einstein είναι ότι ο χώρος και ο χρόνος έχουν σαν αρχή το Big Bang και σαν τέλος τις μαύρες τρύπες. Αυτά τα αποτελέσματα έδειξαν ότι ήταν απαραίτητο να ενοποιηθεί η γενική θεωρία της σχετικότητας με την κβαντική θεωρία, την άλλη μεγάλη επιστημονική θεωρία του πρώτου μισού του 20ού αιώνα. Μια συνέπεια μιας τέτοιας ενοποίησης που ανακάλυψε ήταν ότι οι μαύρες τρύπες δεν θα πρέπει να είναι απολύτως μαύρες, αλλά θα πρέπει να εκπέμπουν την ακτινοβολία και να εξατμίζονται και τελικά να εξαφανίζονται.
Οι πολλές δημοσιεύσεις του περιλαμβάνουν το «The Large Scale Structure of Spacetime» με τον GFR Ellis, το «General Relativity: An Einstein Centenary Survey», με τον W. Israel, και το «300 Years of Gravity», με το W. Israel. Ο Stephen Hawking έχει δημοσιεύσει τρία δημοφιλή βιβλία:τα «A Brief History of Time» , «Black Holes and Baby Universes and Other Essays» και πρόσφατα το 2001, «The Universe in a Nutshell».
Ο καθηγητής Hawking έχει δώδεκα τιμητικούς τίτλους και έχει βραβευτεί με πολλά βραβεία, μετάλλια και είναι συνεργάτης της Βασιλικής Κοινωνίας και μέλος της Αμερικανικής Εθνικής Ακαδημίας των Επιστημών. Συνεχίζει να συνδυάζει την οικογενειακή ζωή (έχει τρία παιδιά και ένα εγγόνι), και την έρευνά του στη θεωρητική φυσική μαζί με ένα εκτενές πρόγραμμα ταξιδιών και δημόσιων διαλέξεων.
Η διαδρομή του καθηγητή Stephen Hawking δε θα διέφερε από τους υπόλοιπους μεγάλους Φυσικούς, αν δε τονίσουμε το μεγάλο πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε και μάλιστα σε νεαρή ηλικία. Ο ίδιος περιγράφει πως ξεκίνησε αυτό το πρόβλημα :
«Αρκετά συχνά με ρωτούν: Πώς αισθάνεστε που έχετε τη νόσο του Alsheimer; Η απάντηση δεν είναι απλή. Προσπαθώ να ζήσω μια όσο το δυνατόν κανονικότερη ζωή, και να μην σκέφτομαι για την κατάσταση μου, ή να μη λυπάμαι για τα πράγματα που δε μου επιτρέπει να κάνω, τα οποία δεν είναι και τόσα πολλά.
Ήταν ένας μεγάλος κλονισμός για μένα όταν ανακάλυψα ότι είχα την ασθένεια motor neurone disease (Νόσοι Κινητικού Νευρώνα). Δεν είχα ποτέ καλό σωματικό συντονισμό ως παιδί. Δεν ήμουν καλός στα ομαδικά παιχνίδια, και η γραφή μου ήταν η απελπισία των δασκάλων μου. Ίσως για αυτόν τον λόγο, δεν ασχολήθηκα πολύ με τον αθλητισμό ή τις σωματικές δραστηριότητες. Αλλά τα πράγματα φάνηκαν να αλλάζουν όταν πήγα στην Oxford, στην ηλικία των 17. Ασχολήθηκα με την κωπηλασία χωρίς να καταφέρω ποτέ να διακριθώ σε αγώνες αλλά έφτασα σε επίπεδο ανταγωνισμού σε αγώνες κολεγίων.
Στο τρίτο έτος μου στην Oxford, ωστόσο, παρατήρησα ότι άρχισα να γίνομαι περισσότερο αδέξιος , και έπεσα μία ή δύο φορές χωρίς κανέναν ουσιαστικό λόγο. Αλλά στο επόμενο έτος όταν ήμουν στο Cambridge , ο πατέρας μου παρατήρησε το πρόβλημα και με πήγε στον οικογενειακό γιατρό. Αυτός με παρέπεμψε σε έναν ειδικό, και αμέσως μετά από τα 21α γενέθλιά μου, πήγα στο νοσοκομείο για εξετάσεις. Έμεινα εκεί για δύο εβδομάδες, κατά τη διάρκεια των οποίων έκανα μια σειρά πολύπλοκων εξετάσεων. Πήραν ένα δείγμα μυών από το βραχίονά μου, μου τοποθέτησαν ηλεκτρόδια, ενέχυσαν κάποιο ράδιο αδιαφανές ρευστό στη σπονδυλική μου στήλη, και το παρατηρούσαν να αλλάζει θέση καθώς έγερναν το κρεβάτι μου. Μετά από όλα αυτά, δεν μου είπαν τι είχα, εκτός από το ότι δεν ήταν multiple sclerosis, και ότι ήμουν μια ασυνήθιστη περίπτωση. Συμπέρανα ωστόσο, ότι περίμεναν να συνεχίζω να χειροτερεύω, και ότι δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσαν να κάνουν, εκτός από το να μου δίνουν βιταμίνες. Ένοιωθα ότι δε θα έπρεπε να ζητήσω περισσότερες λεπτομέρειες για την κατάσταση μου γιατί προφανώς θα ήταν δυσάρεστες.
Η συνειδητοποίηση ότι είχα μια ανίατη ασθένεια, η οποία ήταν πιθανό να με σκοτώσει σε μερικά έτη, ήταν ένας κλονισμός. Πώς θα μπορούσε κάτι τέτοιο να συμβεί σε μένα; Εντούτοις, ενώ ήμουν στο νοσοκομείο, στο διπλανό κρεβάτι είχα δει ένα αγόρι που τελικά έμαθα ότι πέθανε από λευχαιμία. Δεν ήταν καθόλου όμορφο θέαμα. Σαφώς υπήρξαν άνθρωποι που ήταν χειρότερα από μένα. Τουλάχιστον η κατάσταση μου δεν με έκανε να νοιώθω άρρωστος . Όποτε πέφτω ψυχολογικά θυμάμαι εκείνο το αγόρι……
Μην ξέροντας τι επρόκειτο να μου συμβεί, ή πόσο γρήγορα η ασθένεια θα προχωρούσε, δεν ήξερα τι να κάνω. Οι γιατροί μου είπαν να επιστρέψω στο Cambridge και να συνεχίσω με την έρευνα που είχα αρχίσει στη γενική σχετικότητα και την κοσμολογία. Αλλά δεν σημείωνα μεγάλη πρόοδο, επειδή δεν είχα αρκετό μαθηματικό υπόβαθρο. Και, εν πάση περιπτώσει, ίσως να μη ζούσα αρκετό καιρό για να τελειώσω το Ph.D μου. Άρχισα να ακούω μουσική του Wagner, αλλά οι αναφορές στα άρθρα περιοδικών ότι έπινα πολύ είναι μια υπερβολή. Το πρόβλημα είναι ότι μόλις το ανέφερε ένα άρθρο και άλλα άρθρα εφημερίδας το αντέγραψαν, επειδή ήταν μια ιστορία που «πουλούσε». Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι οι ιστορίες που εμφανίζονται τόσες πολλές φορές στις εφημερίδες είναι συνήθως αληθινές .
Τα όνειρά μου εκείνη την περίοδο ήταν μάλλον διαταραγμένα. Προτού να διαγνωστεί η κατάσταση μου, ήμουν πολύ βαριεστημένος με τη ζωή. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι υπήρχαν πολλά σημαντικά πράγματα που θα μπορούσα να κάνω εάν ήμουν υγιής. Προς μεγάλη μου έκπληξη συνειδητοποίησα ότι απολάμβανα τη ζωή τώρα περισσότερο από πριν. Άρχισα να σημειώνω πρόοδο με την έρευνά μου, και αρραβωνιάστηκα με ένα κορίτσι, την Jane Wilde, την οποία είχα συναντήσει την περίοδο που διαγνώστηκε η ασθένεια μου. Αυτό άλλαξε τη ζωή μου. Μου έδωσε ένα λόγο για να συνεχίσω να ζω. Αλλά επίσης σήμαινε ότι έπρεπε να βρω μια εργασία εάν επρόκειτο να παντρευτούμε. Έτσι υπέβαλα αίτηση για μια ερευνητική υποτροφία στο κολέγιο Gonville και Caius, Cambridge. Τελικά, πήρα μια υποτροφία, και παντρευτήκαμε μερικούς μήνες αργότερα.
Η υποτροφία στο Caius φρόντισε το άμεσο πρόβλημα απασχόλησής μου. Ήμουν τυχερός που επέλεξα να εργαστώ στη θεωρητική φυσική, επειδή αυτή ήταν μια από τις λίγες περιοχές στις οποίες η κατάσταση μου δεν θα ήταν σοβαρό εμπόδιο. Και ήμουν τυχερός ότι η επιστημονική φήμη μου αυξήθηκε, ενώ συγχρόνως η ανικανότητά μου χειροτέρευε. Αυτό σήμαινε ότι μου προσφερόταν θέσεις στις οποίες έπρεπε μόνο να κάνω έρευνα, χωρίς να πρέπει να δίνω διαλέξεις .
Ήμαστε επίσης τυχεροί με την κατοικία μας . Όταν παντρευτήκαμε, η Jane ήταν ακόμα προπτυχιακός φοιτητής στο κολέγιο Westfield στο Λονδίνο, έτσι έπρεπε να ανεβαίνει στο Λονδίνο κατά τη διάρκεια της εβδομάδας. Αυτό σήμανε ότι έπρεπε να βρούμε ένα σπίτι στο κέντρο επειδή δεν μπορούσα να περπατήσω μακριά. Ρώτησα το κολέγιο εάν θα μπορούσαν να βοηθήσουν, αλλά μου είπαν: «είναι πολιτική του κολεγίου να μην βοηθά τους συνεργάτες του με τη στέγαση τους». Τελικά βρήκαμε ένα μικρό σπίτι, 100 γυάρδες από το πανεπιστημιακό τμήμα μου, το οποίο και αργότερα αγοράσαμε. Ήταν αρκετά κεντρικό και θα μπορούσα να φτάσω στο πανεπιστημιακό τμήμα μου, ή το κολέγιο, με την ηλεκτρική αναπηρική καρέκλα. Ήταν επίσης συμπαθητικό για τα τρία παιδιά μας, επειδή περιβαλλόταν από κήπο, ο οποίος φροντίστηκε από τους κηπουρούς του κολεγίου.
Μέχρι το 1974, ήμουν σε θέση να ταϊστώ, και να σηκώνομαι μόνος από το κρεβάτι. Η Jane κατάφερε να με βοηθήσει, και να αναθρέψει τα παιδιά χωρίς άλλη βοήθεια. Ωστόσο, τα πράγματα γινόταν δυσκολότερα, έτσι ανά διαστήματα ένας από τους σπουδαστές μου ερχόταν και ζούσε στο σπίτι μας . Σε αντάλλαγμα για την δωρεάν στέγαση, και τη μεγάλη προσοχή που τους έδειχνα, με βοηθούσαν να σηκώνομαι και να πηγαίνω στο κρεβάτι. Το 1980, προσλάβαμε κοινοτικές και ιδιωτικές νοσοκόμες , οι οποίες ερχόταν για μια ή δύο ώρες το πρωί και το βράδυ. Αυτό διηρκεσε έως ότου έπαθα πνευμονία το 1985. Μου έκαναν τραχειοτομή και μετά από αυτό, έπρεπε να έχω 24ωρη νοσοκομειακή φροντίδα. Αυτό πραγματοποιήθηκε με επιχορηγήσεις διαφόρων οργανισμών.
Πριν από την τραχειοτομή , η ομιλία μου δεν ήταν καθαρή, έτσι ώστε μόνο μερικοί άνθρωποι που με ήξεραν καλά, μπορούσαν να με καταλάβουν. Αλλά τουλάχιστον μπορούσα να επικοινωνήσω. Έγραφα τα επιστημονικά μου έγγραφα με υπαγόρευση σε γραμματέα, και έδινα τα σεμινάρια μου μέσω ενός διερμηνέα, ο οποίος επαναλάμβανε τις λέξεις μου πιο καθαρά. Ωστόσο, η τραχειοτομή αφαίρεσε εντελώς τη δυνατότητά μου να μιλάω. Για ένα διάστημα , ο μόνος τρόπος που μπορούσα να επικοινωνώ ήταν να συλλαβίζω γράμμα-γράμμα τις λέξεις σηκώνοντας τα φρύδια μου όταν κάποιος έδειχνε το κατάλληλο γράμμα σε μια κάρτα γραμμάτων.
Είναι αρκετά δύσκολο να διεξάγεις συζήτηση με αυτό τον τρόπο, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για συζήτηση επιστημονικού περιεχομένου. Εντούτοις, ένας ειδικός υπολογιστών στην Καλιφόρνια, ονομαζόμενος Walt Woltosz, έμαθε για το πρόβλημα μου. Μου έστειλε ένα πρόγραμμα υπολογιστών που είχε γράψει, αποκαλούμενο “εξισωτης” (Equalizer). Αυτό μου επέτρεπε να επιλέγω λέξεις από μια σειρά επιλογών στην οθόνη, πιέζοντας ένα διακόπτη στο χέρι μου. Το πρόγραμμα θα μπορούσε επίσης να ελεγχθεί από έναν άλλο διακόπτη, που λειτουργούσε από μια απλή κίνηση του κεφαλιού ή του ματιού. Ότι ήθελα να πω το έγραφα στον υπολογιστή μου και μετά το έστελνα σε ένα speech synthesizer (λεκτικό συνθέτη) .
O David Mason, από το πανεπιστήμιο του Cambridge, τοποθέτησε έναν μικρό φορητό υπολογιστή και έναν λεκτικό συνθέτη στην αναπηρική μου καρέκλα. Αυτό το σύστημα μου επέτρεπε να επικοινωνώ πολύ καλύτερα από πριν. Μπορούσα να πω μέχρι 15 λέξεις το λεπτό. Χρησιμοποιώντας αυτό το σύστημα, έγραψα ένα βιβλίο, και δωδεκάδες επιστημονικά έγγραφα. Έδωσα επίσης και πολλές επιστημονικές ομιλίες. Όλα αυτά είχαν μεγάλη επιτυχία λόγω της καλής ποιότητας του λεκτικού συνθέτη, που μπορεί να διαφοροποιεί ακόμη και το τόνο της φωνής μου. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι μου δίνει μια αμερικανική προφορά.
Πάσχω από τις Νόσους Κινητικού Νευρώνα σχεδόν όλη την ενήλικη ζωή μου. Ακόμη δεν μου έχει στερήσει τις χαρές της οικογενειακής ζωής και επαγγελματικές επιτυχίες. Και αυτό χάρη στη βοήθεια που έχω λάβει από τη Jane, τα παιδιά μου, και έναν μεγάλο αριθμό άλλων ανθρώπων και οργανισμών. Είμαι τυχερός που η κατάσταση της υγείας μου επιδεινώνεται πιο αργά από ότι αναμενόταν. Αυτό δείχνει ότι ποτέ δε θα πρέπει να χάνουμε την ελπίδα μας.»
Stephen Hawking
Ο σπουδαίος Βρετανός αστροφυσικός Stephen Hawking απεβίωσε σε ηλικία 76 ετών, στις 14 Μαρτίου 2018 στην οικία του στο Κέμπριτζ της Μ. Βρετανίας.
Στο παρακάτω link μπορείτε να δείτε το εμπνευσμένο μήνυμα του Καθηγητή προς την ανθρωπότητα λίγο πριν πεθάνει :
Stephen Hawking’s Last Inspiring Message To Humanity Before He Passed
Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από την προσωπική ιστοσελίδα του Καθηγητή : http://www.hawking.org.uk
Επιμέλεια : ΧΑΡΠΑΝΤΙΔΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ – ΦΥΣΙΚΟΣ
Μετάφραση : ΓΟΥΤΑ ΣΟΦΙΑ – καθηγήτρια ΑΓΓΛΙΚΩΝ
