ΜΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΗΣ ΣΤ” ΤΑΞΗΣ

            ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΡΙΩΝ :

            ΔΡΟΣΟΥ ΜΑΡΙΑΣ

            ΔΡΟΣΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΣ

            ΚΑΣΤΑΝΟΓΛΟΥ ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ

            ΛΕΙΨΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΑΥΡΙΑΝΗΣ

   3 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ                     

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ

Η 3η Δεκεμβρίου έχει καθιερωθεί ως παγκόσμια ημέρα ατόμων με αναπηρία (Α.με.Α).Στο σχολείο μας έγινε μια εκδήλωση προς ενημέρωση των μαθητών και μαθητριών  για την ημέρα αυτή.

Μέσα από ερωτήσεις και συζήτηση τα παιδιά κατέθεσαν τις γνώμες τους και τις απόψεις τους σχετικά με την αναπηρία και τη  διαφορετικότητα και εξήχθησαν χρήσιμα συμπεράσματα ως προς τα άτομα με αναπηρία και τη σωστή συμπεριφορά και  στάση που οφείλει να κρατάει ο καθένας μας ξεχωριστά απέναντί τους. Ακόμη, έγινε μία παρουσίαση εικόνων για το λευκό μπαστούνι, το σκύλο βοηθό των ατόμων με μερική ή ολική τύφλωση, κείμενα με γραφή    BRAILLE,κλπ.

Υπάρχουν δυο τύποι ανθρώπων στον κόσμο μας. Εμείς και οι  «άλλοι»,οι «διαφορετικοί».Άνθρωποι με άναγκες ,με ελλείψεις. Κάποιοι όμως από εμάς έχουν κάνει τρόπο ζωής τους το να βρίσκονται κοντά τους. Και δε θα το μάθεις ποτέ… Δε το λένε. Άνθρωποι σαν εσένα κι εμένα…Καθημερινοί…

Η διαφορετικότιτα τελικά είναι αυτή που κάνει τη ζωή μας ξεχωριστή! Σκεφτείτε ενα κόσμο όπου όλοι θα είμαστε πανομοιότυποι. Τότε όλοι θα έμοιαζαν εξωτερικά κι όλα θα ήταν  μονότονα. Τι το ενδιαφέρον θα υπήρχε σε μια ζωή όπου όλα θα ήταν όμοια; Κανένας δε θα μπορούσε να προσφέρει κάτι παραπάνω και κανένας δε θα μπορούσε ν” αφήσει το δικό του προσωπικό στίγμα..

Όλοι είμαστε διαφορετικοί…Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του   DNA, το δικό του δαχτυλικό αποτύπωμα, τη δική του ξεχωριστή προσωπικότητα και μικρές διαφορετικές λεπτομέρειες που κάνουν ακόμα και τους πανομοιότυπους διδύμους να διαφέρουν. Με την πρώτη ματιά τα στοιχεία της εμφάνισής μας, μας κάνουν διαφορετικούς.Κι αυτή η διαφορετικότητα μας συνοδεύει σε όλη μας τη ζωή, όσο κι αν ορισμένες φορές οι συγκυρίες μας κάνουν να θέλουμε να την

κρύψουμε ή ακόμα και να την εξαφανίσουμε.

Όλοι έχουμε βιώσει ρατσιστική συμπεριφορά. Είτε επειδή έχουμε παραπανίσια κιλά είτε επείδη φοράμε γυαλιά είτε επειδή είμαστε πολύ κοντοί ή πολύ ψηλοί. Το σίγουρο είναι ότι σε κανέναν δεν αρέσει αυτό. Πόσες φορές σε τέτοιες περιπτώσεις έχουμε σκεφτεί: «Μα γιατί δεν μπορώ να είμαι σαν τους άλλους; Γιατί πρέπει να ξεχωρίζω;» Mάλλον κάπως έτσι πρέπει να σκέφτεται κι ένας άνθρωπος με αναπηρία…

Τι είναι αυτό που μας κάνει να φοβόμαστε το διαφορετικό;

Τι είναι αυτό που μας παγώνει στο θέαμα ενός ατόμου με ειδικές ανάγκες;

Οι περισσότεροι άνθρωποι λυπούνται, κάποιοι κοροϊδεύουν, μη μπορώντας να αντιληφθούν την κατάσταση και κάποιοι απλά νιώθουν άσχημα. Το μοναδικό, που κατά τη γνώμη μας  θα πρέπει να κάνουμε είναι να σκεφτούμε. Να σκεφτεί ο  καθένας από μας τι μπορεί να κάνει για να βοηθήσει.  Στο κάτω κάτω όλοι υστερούμε σε κάποιους τομείς. Κανείς δεν μπορεί να

κάνει τα πάντα τέλεια. Δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό στο να ζητάμε βοήθεια και φυσικά δεν υπάρχει ωραιότερο συναίσθημα απ” το να τη δίνεις, όταν σου ζητηθεί.

Όλοι είμαστε ίσοι λοιπόν κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ!