Φέτος, συμπληρώνονται 200 χρόνια από τον θάνατο του Λόρδου Βύρωνα ενός από τους σημαντικότερους Φιλέλληνες που αγωνίστηκαν για την ελευθερία της Ελλάδας. Ο Τζορτζ Γκόρντον Μπάυρον, όπως ήταν το όνομά του, γεννήθηκε στο Λονδίνο της Αγγλίας στις 22 Ιανουαρίου 1788 και καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια. Από πολύ μικρός αγαπούσε τη μελέτη. Σπούδασε σε ανώτερα αγγλικά κολέγια, ενώ έμαθε να μιλά τα ελληνικά και λατινικά. Σε ηλικία μόλις 17 ετών άρχισε να γράφει τα πρώτα του ποιήματα τα οποία γρήγορα βρήκαν μεγάλη απήχηση στον κόσμο. Σε σύντομο χρονικό διάστημα ο Λόρδος Βύρων ήταν ένα διάσημος και περιζήτητος ποιητής.
Ήταν ανήσυχο πνεύμα και του άρεσαν πολύ τα ταξίδια. Ταξίδεψε σε πολλά μέρη της Ευρώπης. Το 1809 επισκέφτηκε για πρώτη φορά και την Ελλάδα, όπου καταμαγεύτηκε από τις φυσικές ομορφιές και την αρχαία ιστορία της. Όσο ταξίδευε, καθετί που τον εντυπωσίαζε και τον συγκινούσε, το αποτύπωνε με θαυμαστό τρόπο στα ποιήματά του. Σε ένα από τα πιο γνωστά ποιητικά του έργα «Το προσκύνημα του Τσάιλντ Χάρολντ» (1812), ο Λόρδος Βύρων κατέγραψε τις εντυπώσεις του από την περιήγησή του στην Ήπειρο αλλά και τη συνάντηση που είχε με τον Αλή Πασά στα Ιωάννινα κατά την τριήμερη παραμονή του στο σαράι του. Ενώ στο ποίημά του «Η κατάρα της Αθηνάς» (1811) εξέφρασε την αγανάκτηση και τον θυμό που ένιωσε, όταν ανέβηκε στην Ακρόπολη και, αντί να δει ένα θαύμα, αντίκρυσε τον ακρωτηριασμό των μαρμάρων που είχε διαπράξει ο Λόρδος Έλγιν ζητώντας του μάλιστα να επιστρέψει τα μαρμάρινα καλλιτεχνήματα.
Πολύ συχνά στα έργα του δε δίσταζε να καταδικάζει τα τυραννικά καθεστώτα και να εκδηλώνει τη συμπάθειά του για τους λαούς που αγωνίζονταν για την ελευθερία τους. Έτσι, όταν ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση, έδειξε αμέσως το ενδιαφέρον του. Το 1823 έγινε μέλος του «Φιλελληνικού Κομιτάτου», ενός συλλόγου από Άγγλους Φιλέλληνες που είχαν βάλει σκοπό να βοηθήσουν τους Έλληνες επαναστάτες. Λίγο καιρό αργότερα ταξίδεψε και πάλι στην Ελλάδα αποφασισμένος να στηρίξει με όποιον τρόπο μπορούσε τον αγώνα των Ελλήνων. Διέθεσε χρήματα από την προσωπική του περιουσία για την οργάνωση του στρατού και τη συντήρηση του στόλου, οργάνωσε δικό του στρατιωτικό σώμα, ενώ χρησιμοποίησε και την επιρροή που είχε ως φημισμένος ποιητής ζητώντας με επιστολές από ξένους ηγεμόνες, ισχυρές προσωπικότητες και επιχειρηματίες να ενισχύσουν οικονομικά την Ελληνική Επανάσταση.
Ο αγώνας του, όμως, για την απελευθέρωση των Ελλήνων διακόπηκε απότομα, καθώς, όσο βρισκόταν στο Μεσολόγγι, αρρώστησε βαριά. Το κακό κλίμα της περιοχής και οι δύσκολες συνθήκες του αγώνα κλόνισαν την υγεία του. Τελικά, στις 19 Απριλίου 1824 ο Λόρδος Βύρων άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία μόλις 36 ετών σκορπίζοντας τη θλίψη σε όλους τους αγωνιζόμενους Έλληνες και Ελληνίδες που ένιωσαν να χάνουν τον προστάτη και ήρωά τους. Τα τελευταία του λόγια, πριν πεθάνει, ήταν για την Ελλάδα: «Της έδωσα τον καιρό, την υγεία μου, την περιουσία μου, και τώρα της δίνω τη ζωή μου. Τι μπορούσα να κάνω περισσότερο;»
Μετά την απελευθέρωσή τους οι Έλληνες για να τιμήσουν την προσφορά του Λόρδου Βύρωνα, τον έκαναν άγαλμα που υψώνεται στο Ζάππειο Μέγαρο στην Αθήνα και το οποίο παριστάνει τον Φιλέλληνα δίπλα σε μια γυναίκα – την Ελλάδα – να τον στεφανώνει.
Το άγαλμα του Λόρδου Βύρωνα στο Ζάππειο
πηγές: el.wikipedia.org, sansimera.gr, mixanitouxronou.gr
Βασίλης & Γιώργος
