Γράφει η Κατερίνα Παπαγεωργίου…
«Αγαπώ θα πει χάνομαι» είπε ο Καζαντζάκης.
«Όπου βρίσκεσαι, υπάρχω» έγραψε ο Ρίτσος.
«Πάρε με στην αγκαλιά σου και παρηγόρησέ με που γεννήθηκα» εξομολογήθηκε ο Ελύτης.
Τόσοι σπουδαίοι άνθρωποι μίλησαν για την αγάπη, όμως κανένας τους δεν κατάφερε να την ορίσει με ακρίβεια. Είναι ένα συναίσθημα ανεξήγητο, που ανατρέπει τα πάντα στη ζωή μας, δίχως να ακολουθεί τη λογική. Κι όσο κι αν προσπαθώ να το προσδιορίσω, πάντα μου ξεγλιστρά.
Για μένα, η αγάπη είναι ανιδιοτέλεια. Είναι μια κατάσταση που πολλοί/ές αντιλαμβάνονται, αλλά λίγοι/ες εκτιμούν αληθινά. Κρύβεται στις πιο μικρές, στις πιο απλές στιγμές:
Σ’ ένα τραγούδι που σου θυμίζει εκείνον/η που μόλις σκέφτηκες.
Σ’ ένα σημείωμα ξεχασμένο στην τσέπη του μπουφάν που γράφει «Σ’ αγαπώ».
Σ’ ένα «Να προσέχεις».
Σ’ ένα λουλούδι που κόπηκε μόνο για σένα.
Σ’ ένα πρωινό ξύπνημα με ένα φιλί στο μέτωπο.
Η αγάπη δεν αφήνει χώρο για εγωισμό. Αν θέλεις να τη νιώσεις πραγματικά, πρέπει να απαρνηθείς το «εγώ» σου, να παραμερίσεις τις προσωπικές σου επιθυμίες. Όταν αγαπάς, το κάθε κύτταρό σου ανήκει σε εκείνον/η. Είναι η πρώτη σου σκέψη το πρωί και η τελευταία πριν κοιμηθείς. Είναι η δύναμη που σε κάνει να σηκωθείς, να κοιταχτείς στον καθρέφτη και να πεις «Όλα θα πάνε καλά».
Η αγάπη είναι η ελπίδα στη ζωή. Είναι εκείνο το δάκρυ χαράς, όταν συνειδητοποιείς πόσο τυχερός/ή είσαι που βρήκες ένα διαμάντι μέσα σ’ αυτήν την κοινωνία που συχνά ξεχνά την αξία της αγάπης. Αλλά, όπως μπορεί να σε ανεβάσει στα ουράνια, μπορεί και να σε ρίξει στην άβυσσο. Να σου γκρεμίσει τον κόσμο, να σε τσαλαπατήσει, να σε διαλύσει. Γιατί; Επειδή είναι ανιδιοτελής. Θέλεις να κάνεις τα πάντα για να δεις τον/την άλλον/η χαρούμενο/η και στην πορεία ξεχνάς εσένα.
Κι έπειτα, υπάρχουν οι βάσεις που πρέπει να τη στηρίξουν: εμπιστοσύνη, σεβασμός, υπομονή, επιμονή. Τέσσερις λέξεις τόσο θεμελιώδεις, αλλά συχνά αγνοούνται όταν προφέρουμε το «Σ’ αγαπώ». Ή, ακόμα χειρότερα, το νιώθουμε, μα διστάζουμε να το πούμε. Γιατί; Από φόβο. Κι όμως, στην αγάπη δεν υπάρχει φόβος – ούτε καν ως σκέψη.
Είναι εκπληκτικό το πώς η αγάπη μπορεί να μας αλλάξει. Δεν σε νοιάζει τίποτα άλλο, παρά μόνο να τον/τη δεις, να τον/την αγγίξεις, να ακούσεις τη φωνή του/της.
Θα σου κάνω μια ερώτηση:
Αν ήξερες πως σήμερα είναι η τελευταία σου μέρα στη γη, θα έλεγες αυτό το «Σ’ αγαπώ»;
Ξέρεις πολύ καλά σε ποιον…
Αν μπορούσα, θα έγραφα τόμους για την αγάπη.
Αλλά θα αφήσω τον Λειβαδίτη να μιλήσει για μένα:
«Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα, θα προτιμούσα μια στιγμή πλάι σου.
Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερά και μεγάλα σαν δύο νύχτες έρωτα μες τον εμφύλιο πόλεμο.
Α! Ναι, ξέχασα να σου πω, πως τα στάχυα είναι χρυσά κι απέραντα, γιατί σ’ αγαπώ.»
