Γράφει η Γλυκερία Ραμοπούλου…
Στις 11 Μαρτίου, η Β” Λυκείου του σχολείου μας επισκέφθηκε το Θέατρο Σοφούλη στην Καλαμαριά, Θεσσαλονίκης, για να παρακολουθήσει τη θεατρική παράσταση «Στα καλά του καθισμένου 2,5″. Η εκδήλωση περιλάμβανε τρία θεατρικά σκετσάκια με κύριο στόχο την πρόληψη, την προστασία και την ενημέρωση σχετικά με τους κινδύνους στον δρόμο, καθώς και τη δύσκολη καθημερινότητα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία, μέσα από έναν σαρκαστικό (αυτοσαρκαστικό) τόνο.
Πιο συγκεκριμένα, ο Δημήτρης Αντωνίου, ο οποίος σε νεαρή ηλικία βρέθηκε ξαφνικά αντιμέτωπος με τη μόνιμη αναπηρία έπειτα από τροχαίο ατύχημα, μας μίλησε για το πώς κατάφερε να πάρει τη ζωή στα χέρια του, παρά τις δυσκολίες. Ένα από τα βασικά του μηνύματα ήταν πως η ζωή δεν σταματά στην πρώτη δυσκολία και ότι εμείς είμαστε αυτοί που καθορίζουμε την πορεία μας. Παράλληλα, τόνισε τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν καθημερινά τα άτομα με αναπηρία λόγω της ελλιπούς κρατικής μέριμνας, επισημαίνοντας την ανάγκη να γίνουμε πιο ευαισθητοποιημένοι πολίτες.
Στο πρώτο σκετσάκι, είδαμε τον κ. Αντωνίου να προσπαθεί να φάει σε ένα ταβερνάκι της γειτονιάς του. Αν και ήθελε να καθίσει στον εσωτερικό χώρο λόγω του κρύου, ο ιδιοκτήτης – παρά τις συνεχείς προσπάθειες του φίλου του να τοποθετήσει ράμπα – τον προέτρεπε να καθίσει έξω. Ο κ. Αντωνίου, επιδιώκοντας να διεκδικήσει το δίκιο του, κάλεσε τον αρμόδιο του δήμου. Όμως, αντί να βρει στήριξη, διαπίστωσε ότι ο δήμος τάχθηκε με το μέρος του ιδιοκτήτη, αναδεικνύοντας πώς, συχνά, οι αρμόδιες αρχές δεν υπερασπίζονται τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία.
Στο δεύτερο σκετσάκι, η ιστορία συνεχίστηκε με τον κ. Γεωργίου να αρρωσταίνει εξαιτίας του ψύχους και να μεταφέρεται στο νοσοκομείο. Εκεί, ήρθαμε αντιμέτωποι με την πραγματικότητα των δημόσιων νοσοκομείων, όπου ο γιατρός ήταν αδιάφορος και ανενημέρωτος σχετικά με την περίθαλψη ενός ανάπηρου ασθενούς. Το σκετσάκι καυτηρίασε και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία στα νοσοκομεία, ιδιαίτερα όταν δεν συνοδεύονται από κάποιον οικείο.
Στο τρίτο σκετσάκι, παρουσιάστηκε με αυτοσαρκαστικό τρόπο ένα περιστατικό στο οποίο ένα αυτοκίνητο χτύπησε έναν ανάπηρο πεζό, εξαιτίας της έλλειψης πεζοδρομίων και κατάλληλων υποδομών. Ακολούθησε ένας φανταστικός διάλογος με τον Άγιο Πέτρο, κατά τον οποίο ο πρωταγωνιστής προσπαθούσε να εξηγήσει ότι δεν έφερε ο ίδιος την ευθύνη για το συμβάν.
Συνολικά, τα θεατρικά αυτά σκετσάκια μας ευαισθητοποίησαν βαθιά ως προς τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά τα άτομα με αναπηρία. Μετά την παράσταση, ο κ. Αντωνίου μάς μίλησε για την ανάγκη πρόληψης και προστασίας στον δρόμο, δίνοντάς μας χρήσιμες συμβουλές για να γίνουμε πιο υπεύθυνοι και συνειδητοποιημένοι πολίτες. Ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία, που μας γέμισε σκέψεις και συναισθήματα.
