Γράγει ο Ιωάννης Ζάχτικας…
Αν ρωτήσεις έναν μαθητή ή μια μαθήτρια «πώς είσαι;», το πιο πιθανό είναι να σου απαντήσει «καλά», «μια χαρά» ή να χαμογελάσει αμήχανα. Σπάνια θα ακούσεις «είμαι αγχωμένος/η», «νιώθω μόνος/η» ή «έχω χάσει το κίνητρό μου». Κι όμως, αυτά τα συναισθήματα είναι πιο συνηθισμένα απ’ όσο νομίζουμε, απλώς δεν τα λέμε δυνατά.
Η ψυχική υγεία είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής μας που συχνά αγνοούμε. Όταν αρρωσταίνουμε ή νιώθουμε πόνο στο σώμα, το συζητάμε ανοιχτά. Όμως, τι γίνεται όταν η ψυχή μας πονάει; Όταν δεν έχουμε διάθεση να σηκωθούμε το πρωί ή όταν νιώθουμε χαμένοι; Αυτά τα συναισθήματα δεν φαίνονται, αλλά είναι εξίσου σημαντικά.
Το σχολείο μπορεί να μας προσφέρει γνώσεις, αλλά συχνά μας γεμίζει και άγχος. Οι συνεχείς απαιτήσεις για καλούς βαθμούς, οι συγκρίσεις με άλλους και η αγωνία για το μέλλον δημιουργούν μια πίεση που δεν αποτυπώνεται σε τετράδια και διαγωνίσματα. Πολλές φορές τα κρατάμε όλα μέσα μας, πιστεύοντας ότι έτσι πρέπει.
Πέρα από τα μαθήματα, οι περισσότεροι/ες μαθητές/τριες έχουν να αντιμετωπίσουν και προσωπικά ζητήματα: προβλήματα στο σπίτι, δύσκολες φιλίες, πίεση από τα κοινωνικά δίκτυα, και την ανάγκη να «ταιριάξουν». Όταν όλα αυτά μαζεύονται, αισθανόμαστε ότι δεν μπορούμε να ανασάνουμε. Ότι όλα μας φαίνονται βαριά.
Σε τέτοιες στιγμές, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι δεν χρειάζεται να τα περνάμε όλα μόνοι μας. Μιλήστε σε κάποιον/α που εμπιστεύεστε — έναν/μία φίλο/η, έναν/μία καθηγητή/τρια, κάποιον/α από την οικογένεια. Μερικές φορές, το να πεις απλώς «δεν είμαι καλά» είναι το πρώτο βήμα για να νιώσεις καλύτερα.
Το να ζητάς βοήθεια δεν είναι σημάδι αδυναμίας. Είναι ένδειξη δύναμης. Όπως πάμε στον γιατρό όταν πονάει το στομάχι μας, έτσι πρέπει να φροντίζουμε και την ψυχή μας όταν νιώθουμε κουρασμένοι από μέσα.
Εξίσου σημαντικό είναι να προσέχουμε και τους γύρω μας. Αν παρατηρήσεις έναν/μία συμμαθητή/τρια να είναι σιωπηλός/ή, απόμακρος/η ή διαφορετικός/ή από το συνηθισμένο, πλησίασέ τον/την. Ένα χαμόγελο ή ένα απλό «αν θες να μιλήσεις, είμαι εδώ» μπορεί να κάνει μεγάλη διαφορά.
Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα σχολείο που δεν θα κοιτά μόνο τους βαθμούς, αλλά και τους ανθρώπους. Ένα σχολείο που θα προσφέρει στήριξη, κατανόηση και ενσυναίσθηση. Όπου θα μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας χωρίς να φοβόμαστε την κριτική.
Κάθε μαθητής/τρια κουβαλά τη δική του ιστορία και τα δικά του άγχη. Μπορεί να είναι δύσκολο να μιλήσουμε για όσα νιώθουμε, αλλά δεν χρειάζεται να το κρατάμε μέσα μας. Υπάρχουν τρόποι, υπάρχουν άνθρωποι, και υπάρχουν λύσεις — αρκεί να κάνουμε το πρώτο βήμα.
Η ψυχική υγεία δεν είναι απλώς κάτι που «υπάρχει». Είναι κάτι που πρέπει να φροντίζουμε, να καλλιεργούμε και να σεβόμαστε — τόσο για εμάς όσο και για τους άλλους.
Στο τέλος της ημέρας, το πιο σημαντικό δεν είναι οι βαθμοί. Είναι να νιώθουμε καλά, να αισθανόμαστε ότι αξίζουμε και ότι δεν είμαστε μόνοι. Αυτό είναι το πιο δυνατό μήνυμα που μπορεί να στείλει το σχολείο μας.
