του Κωνσταντίνου Γίδαρη…
Ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΑΣ…
Τον αποκαλώ έτσι επειδή έτσι τον έχουμε όλοι στην καρδιά μας.
Αυτός ο μέγας καλλιτέχνης, πριν γίνει η συντροφιά μας πέρασε
πολλές δυσκολίες και πολλή φτώχεια,
πολλά εμπόδια και αδικίες.
Κάποιοι από μας αυτές τις λέξεις δεν τις γνωρίσαμε.
Ίσως έπρεπε να τα ζήσουμε για να καταλάβουμε πολλά πράγματα για αυτόν τον δύσβατο δρόμο
που λέγεται ζωή και να καταλάβουμε την ζωή του πολυαγαπημένου μας τραγουδιστή.
Από μικρός ο Στέλιος βγήκε στην βιοπάλη για να μπορέσει να ζήσει την οικογένεια του,
την πολυαγαπημένη του μάνα Γεσθημανή και τον μικρό του αδερφό Στάθη Καζαντζίδη.
Τον πατέρά του Χαράλαμπο Καζαντζίδη δυστυχώς τον ξυλοκόπησαν μπροστά στα εφηβικά του μάτια μέχρι θανάτου οι Χίτες του ’46, γιατί ήταν αριστερός
αλλά όλα αυτά τα δύσκολα βιώματα, η αδικία και τα εμπόδια, μια μέρα θα τον έκαναν τεράστιο και τρανό.
Από παιδάκι ο Στέλιος άρχισε να πρωτοτραγουδάει στην κάμαρα του σπιτιού του.
Εκείνα τα χρόνια όλος ο κόσμος ήταν έξω περπατούσε, μιλούσε δεν υπήρχε τίποτα σε τεχνολογία.
Τώρα όλοι μας είμαστε αποχαυνωμένοι σε ένα τετράγωνο κουτί.
Επειδή η τύχη και το χάρισμα βοηθάει τους τολμηρούς
τον άκουσε ένας άνθρωπος, ο Μάνθος Βενέτης
μηχανικός αεροπλάνων που δούλευε στην αεροπορική βάση Φαλήρου.
Πέρασε τυχαία έξω από το σπίτι του και όπως όλοι μας μαγεύτηκε από την φωνή του.
Τον πήρε και παίζανε σαν μικρή μπάντα σε μια μικρή ταβέρνα κάθε Σάββατο
και ο Στέλιος γρήγορα κατέληξε να γίνει ο μεγαλύτερος θρύλος.
Και όχι για τον εαυτό του αλλά για εμάς, για τον κόσμο του,
για τον λαό και τον φτωχό πολίτη που εκπροσωπούσε.
Για να τελειώσω, γιατί η ζωή του Στέλιου μας δε χωράει σε λέξεις θα πω έναν στίχο του για ένα όμορφο κλείσιμο
ΥΠΑΡΧΩ
ΚΑΙ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΘΑ ΥΠΑΡΧΩ
“Ο Στέλιος έχει ήχους και φωνές όλων των αιώνων”-
“Η φωνή του δεν είναι το μέταλλο, είναι η καρδιά του”-Μίκης Θεοδωράκης
