Συνέντευξη με τον παππού του Κωνσταντίνου κ. Διονύση για την
εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο 1973
Οι Συνεντευκτητές είναι: ο Κωνσταντίνος, ο Λάμπρος, ο Νικόλας και ο
Σωτήρης. Μαθητές του Ε1 του 1ου Δημοτικού Σχολείου Παλλήνης.
Συνεντευκτητές: Καλησπέρα σας κύριε Διονύση. Σας ευχαριστούμε που δεχτήκατε να μας μιλήσετε για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.
Παππούς Διονύσης: Καλησπέρα σας παιδιά. Θα σας μεταφέρω τα γεγονότα, όπως ακριβώς τα έζησα.
Συνεντευκτητές: Εσείς ήσασταν μέσα στο Πολυτεχνείο;
Παππούς Διονύσης: Ήμουν φοιτητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.
Συνεντευκτητές: Πώς περιγράφετε τα χρόνια της δικτατορίας; Τι κάνατε, τι βλέπατε, τι ακούγατε;
Παππούς Διονύσης: Καταρχήν να σας εξηγήσω τι είναι δικτατορία. Η «δικτατορία» είναι ένα καθεστώς διακυβέρνησης όπου ένα άτομο ή μια ομάδα έχει την απόλυτη εξουσία. Δηλαδή καταργεί τα δικαιώματα μας, παρακάμπτει τους νόμους, το σύνταγμα και γενικά περιορίζεται η ελευθερία. Εκείνα τα χρόνια λοιπόν, ήταν δύσκολα. Πηγαίναμε στη σχολή μας, ο κόσμος πήγαινε κανονικά στις δουλειές του, αλλά υπήρχε μέσα μας μία ανησυχία, ένας φόβος. Οι άνθρωποι μιλούσαν χαμηλόφωνα διότι φοβόντουσαν μήπως κάποιος τους ακούσει. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δηλαδή το ραδιόφωνο, η τηλεόραση και οι εφημερίδες ήταν ελεγχόμενα από τη χούντα. Οι πολίτες ακούγαμε ειδήσεις που εξυπηρετούσαν το καθεστώς. Όπως είπαμε δεν υπήρχε ελευθερία λόγου. Το δημοκρατικό πολίτευμα είχε καταλυθεί, δηλαδή είχε καταργηθεί με πραξικόπημα. Υπήρχε λογοκρισία, φυλακίσεις, εξορία.
Συνεντευκτητές: Πώς ήταν η ατμόσφαιρα πριν την έναρξη της εξέγερσης; Τι ήταν αυτό που σας έκανε να αισθάνεστε ότι πρέπει να κάνετε κάτι;
Παππούς Διονύσης: Πριν την εξέγερση τον Νοέμβριο του 1973 στο Πολυτεχνείο, είχαν προηγηθεί κι άλλες φοιτητικές κινητοποιήσεις, όπως η κατάληψη της Νομικής Σχολής τον Φεβρουάριο του 1973, όμως δεν πέτυχε. Όλοι νιώθαμε ότι κάτι πρέπει να κάνουμε για ν’ αλλάξει η κατάσταση. Όχι μόνο για εμάς, αλλά για όλη την Ελλάδα. Η αίσθηση της αδικίας, η έλλειψη δημοκρατίας, η υποχρεωτική στράτευση κάποιων φοιτητών και η ανάγκη για ελευθερία ήταν τα βασικά μας κίνητρα.
Συνεντευκτητές: Συμμετείχατε στην εξέγερση; Από αγάπη για τη δημοκρατία, από απογοήτευση από τη δικτατορία, ή κάτι άλλο;
Παππούς Διονύσης: Φυσικά. Όλοι εμείς οι φοιτητές αλλά και όλοι οι πολίτες θέλαμε να μπορούμε να μιλάμε και να ονειρευόμαστε ελεύθερα, να μη φοβόμαστε. Σκεφτόμασταν πως δεν «πήγαινε άλλο» και πρέπει ν’ αντιδράσουμε στη λογοκρισία και την καταπίεση που επέβαλε το καθεστώς της χούντας.
Συνεντευκτητές: Πώς ήταν η ζωή μέσα στο Πολυτεχνείο; Πώς εξασφαλίζατε τροφή και άλλα απαραίτητα;
Παππούς Διονύσης: Στο Πολυτεχνείο συμμετείχαν φοιτητές από όλες τις Τεχνικές σχολές, Δημόσιες και Ιδιωτικές. Από τη Σιβιτανίδειο, τη Σεβαστοπούλειος, το Γυμνάσιο, οικοδόμοι, μαθητές, απλοί πολίτες και άλλοι. Όσοι ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο φορούσαμε περιβραχιόνιο, για να ξεχωρίζουμε. Αν ήθελε να μπει κάποιος να βοηθήσει, του φορούσαμε «περιβραχιόνιο – επισκέπτη» και έμπαινε με τη συνοδεία μας. Κάποιοι έφτιαχναν αφίσες, άλλοι ανακοινώσεις, οι ηλεκτρολόγοι-μηχανικοί έφτιαξαν το ραδιοφωνικό σταθμό («Εδώ Πολυτεχνείο») , ώστε να μπορούμε να μιλάμε και να μας ακούει όλος ο κόσμος. Δημιουργήσαμε ιατρείο, επιτροπές περιφρούρησης της σχολής και τροφοδοσίας. Από το Ραδιοφωνικό Σταθμό ζητούσαμε να μας φέρουν φαγητό, φάρμακα και άλλα απαραίτητα είδη που χρειαζόμασταν και μας τα πετούσε ο κόσμος απ’ τα κάγκελα. Η αλληλεγγύη του κόσμου ήταν συγκινητική. Το σύνθημά μας ήταν: «ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ».
Συνεντευκτητές: Πώς αντιδράσατε όταν καταλάβατε ότι θα γίνει επέμβαση και τι έγινε τελικά εκείνη την νύχτα;
Παππούς Διονύσης: Όταν μάθαμε ότι μπορεί να γίνει επίθεση τα συναισθήματά μας ήταν ανάμεικτα: φόβος αλλά και αποφασιστικότητα ν’ αντισταθούμε. Εκείνο το βράδυ υπήρξε μεγάλη αναταραχή. Δυνάμεις του στρατού και της αστυνομίας περικύκλωσαν το Πολυτεχνείο. Ο ραδιοφωνικός μας σταθμός ενημέρωνε τους πολίτες για το τι πρόκειται να συμβεί. Καλούσαμε τον κόσμο να’ ρθει. Έξω από το Πολυτεχνείο απλοί πολίτες είχαν έρθει για βοήθεια και συμπαράσταση. Με τα χέρια τους σφιχτά, είχαν φτιάξει ασπίδα προστασίας. Ο επικεφαλής του τανκ φώναξε με δάκρυα στα μάτια με την ντουντούκα: «Απομακρυνθείτε. Έχουμε εντολή να εισβάλλουμε». Οι φοιτητές φώναζαν: «Είμαστε αδέρφια μην εισβάλλετε». Ο επικεφαλής φώναζε ξανά και ξανά με τρεμάμενη φωνή ότι έχει διαταγή να μπει μέσα.
«Έχω διαταγή, απομακρυνθείτε». Ώσπου μπήκε, μέσα. Με τον όγκο του τανκ και τις ερπύστριες, η πόρτα έπεσε και το τανκ εισέβαλε στον χώρο. Ακολούθησαν ξυλοδαρμοί και συλλήψεις, θάνατοι – αν και ο ακριβής αριθμός των θυμάτων παραμένει ακόμη αδιευκρίνιστος.
Συνεντευκτητές: Πώς πιστεύετε ότι η εξέγερση άλλαξε την Ελλάδα; Τι πιστεύετε ότι πέτυχε και τι όχι;
Παππούς Διονύσης: Η εξέγερση ήταν πολύ σημαντική. Έδωσε θάρρος στον κόσμο και έδειξε σε όλη την Ελλάδα ότι θέλουμε ελευθερία και πρέπει να παλεύουμε για τη δημοκρατία. Η δικτατορία δεν σταμάτησε αμέσως εκείνη τη νύχτα, όμως δείξαμε πως δεν θα δεχόμαστε για πάντα την αδικία.
Συνεντευκτητές: Πώς πιστεύετε ότι θα έπρεπε να θυμόμαστε την εξέγερση του Πολυτεχνείου;
Παππούς Διονύσης: Θα πρέπει να θυμόμαστε το Πολυτεχνείο με σεβασμό. Σαν ένα σύμβολο δημοκρατίας και αγώνα. Δεν πρέπει να ξεχνάτε παιδιά μου ποτέ, πως η ελευθερία δεν είναι δεδομένη κατακτιέται με αγώνα, θυσίες και οι νέοι άνθρωποι κάθε γενιάς μπορούν να καταφέρουν πολλά.
