Μαθητικές δημιουργίες

Άρης, η τελευταία ελπίδα της ανθρωπότητας

  Από όλους τους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος ο πιο φιλόξενος ,και πιθανό να αποικηθεί στο μέλλον είναι ο Άρης. Αυτό συμβαίνει διότι η ατμόσφαιρα του είναι αρκετά απλή, και με μικρές παρεμβάσεις θα μπορούσε να γίνει ταυτόσημη με της Γης, και διότι περά από την Γη είναι ο πλανήτης με τις λιγότερο ακραίες συνθήκες. Φυσικά τετρακόσιοι πενήντα βαθμοί την πιο ζεστή ημέρα και μείον διακόσιοι την πιο κρύα νύχτα δεν χαρακτηρίζονται ιδανικές συνθήκες. Όταν όμως αναλογιστούμε τα +2000/-2000 μέγιστα και ελάχιστα ,των θερμοκρασιών άλλων πλανητών είναι ξεκάθαρο ότι ο Άρης βγαίνει νικητής.

Παρόλα αυτά ,προϊδεασμένος και από τον τίτλο, ένας προσεκτικός αναγνώστης μπορεί να αναρωτηθεί ,μα γιατί όμως είναι τόσο σημαντική η αποίκηση ενός πλανήτη περά από τον δικό μας;

Η απάντηση σε αυτήν την ερώτηση είναι αρκετά απλή , αλλά και πολύ συνταρακτική ,καθώς πιστεύω ότι ο μέσος άνθρωπος δεν κατανοεί το ποσό εύθραυστη είναι η βιόσφαιρα στην όποια ζούμε. Παράγοντες τόσο τεχνητοί όσο και φυσικοί θα μπορούσαν να απειλήσουν με ως και αφανισμό την ζωή στην Γη ,κάτι που στην ιστορία έχει συμβεί ουκ ολίγες φορές. Μην ξεχνάμε έξαλλου ότι οι συνθήκες που επέτρεψαν στα θηλαστικά ,και συνεπώς εμάς, να απαλλαγούν από τους θηρευτές τους και να σκαρφαλώσουν στην κορυφή της πυραμίδας ,ήταν ένας κομήτης ο όποιος αφάνισε τους δεινοσαύρους. Και σε έναν κόσμο 7,5 δισεκατομμυρίων και σε ένα σύμπαν τρισεκατομμυρίων ουρανίων σωμάτων οι κίνδυνοι δεν είναι λίγοι.

Ανάμεσα στους πραγματικούς κινδύνους ,που η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει ή μπορεί να κληθεί να αντιμετωπίσει, υπάρχουν και απειλές οι οποίες φαντάζουν βγαλμένες από σενάρια επιστημονικής φαντασίας, βεβαιώνουμε όμως τον σκεπτόμενο αναγνώστη ότι κάθε τι άλλο παρά αυτό, δεν είναι. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν το ταξίδι στην ατελείωτη καταστροφολογία και ας δούμε ,πως θα μπορούσε μια μέρα να τελειώσει η ζωή στην Γη.

Αρχικά ας αναλύσουμε απειλές φυσικής προέλευσης. Αν και πλέον υπάρχουν αμέτρητα αστεροσκοπεία και αμέτρητοι δορυφόροι στραμμένοι προς κάθε κατεύθυνση, οι πιθανότητες κάποιο ουράνιο σώμα να πλησιάσει την Γη χωρίς να παρατηρηθεί είναι αρκετά μεγάλες, και αυτό ακριβώς συνέβη στις 19/1/2017. Ένας κομήτης ονόματι “Omuamua” εντοπίστηκε να απομακρύνεται από την Γη προς το κενό του διαστήματος. Όταν όμως ειδικά σχεδιασμένοι υπολογιστές υπολόγισαν την τροχιά του, ανακάλυψαν ότι είχε περάσει μόλις έξω από το βαρύτιμο πεδίο της Γης , παραμένοντας εκτός των «ραντάρ». Μπορούμε λοιπόν μόνο να υποθέσουμε τι θα είχε συμβεί αν η τροχιά του ήταν μερικές δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα πιο κοντά στην Γη. Ένας άλλος σοβαρός κίνδυνος που θα μπορούσε να απειλήσει την Γη είναι οι εκλάμψεις ακτινοβολίας γ’. Οι εκλάμψεις αυτές είναι στοχευόμενες, συγκεντρωμένες δέσμες ακτινοβολίας γ’ οι οποίες μεταφέρουν τρομακτικά ποσά ενεργείας και δημιουργούνται κατά την γέννηση μαύρων τρυπών, σύγκρουση άστρων νετρονίων, εκρήξεις «supernova» και τέλος από καταρρέοντα άστρα. Γεγονότα τα όποια βρίσκονται σε μεγάλη πληθώρα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος. Τι θα συνέβαινε όμως αν μια τέτοια δέσμη χτυπάτε την Γη; Αρχικά θα «έκαιγε» όλο της το Όζον και θα κατέστρεφε την πλευρά την όποια θα χτυπάτε , αν και πρακτικά η μίση Γη θα έμενε ανέπαφη, η επερχόμενη έλλειψη όζοντος θα κατέστρεφε ότι είχε απομείνει. Τέλος μια, ίσως και πιο πιθανή στα μυαλά πολλών, φυσική καταστροφή που θα μπορούσε να απειλήσει την ανθρωπότητα είναι, η έκρηξη ενός υπέρηφαιστείου, συγκεκριμένα του “Yellow Stone”, ηφαίστειο το όποιο κατά την συγγραφή του άρθρου δεν έχει παραμείνει και πολλή «ήσυχο». Μια τέτοια έκρηξη περά από την καταστροφή που θα επέφερε στις γύρω περιοχές θα εκτόξευε στην ατμόσφαιρα ένα τεράστιο σύννεφο οξειδίων του μεθανίου και του θειου, μαζί με αμέτρητες άλλες επιβλαβείς ουσίες, οι οποίες θα δημιουργούσαν ένα τοξικό νέφος το όποιο θα εμπόδιζε το μεγαλύτερο ποσοστό της ακτινοβολίας του Ήλιου να εισέρθει στην Γη. Και έτσι, σιγά σιγά, θα αφάνιζε όλη την ζωή στην Γη, αφού είναι γνωστό ότι περά από την θερμότητα η όποια εκλύεται από τον πυρήνα της Γης όλη η υπόλοιπη ενεργεία που φτάνει στην Γη προέρχεται από τον Ήλιο.

Δυστυχώς αν περιμένετε κάτι πιο αισιόδοξο στις τεχνητές καταστροφές, θα σας απογοητεύσω, αφού το σενάριο επιφυλάσσει πιο μαρτυρικό τέλος στην συνεχεία. Αν και η εποχή του ψυχρού πολέμου έχει περάσει προ πόλου και τεχνικά άλλες οι χώρες οι οποίες διαθέτουν πυρηνικά όπλα έχουν συμφωνήσει τον πλήρη αφοπλισμό τους από αυτά, Συνθήκη μη διάδοσης πυρηνικών όπλων, ο κίνδυνος ενός πυρηνικού πολέμου δεν φαντάζει μακρινός. Σε περίπτωση που συμβεί πυρηνικός πόλεμος οι συνεπείς θα είναι, πανομοιότυπες με την έκρηξη ενός υπέρηφαιστείου, μόνο που θα υπάρχει και περίσσεια ακτινοβολίας για την όποια θα πρέπει να ανησυχούμε. Τέλος η καταστροφή του περιβάλλοντος είναι η τελευταία αρκετά μεγάλη απειλή, επάξια αναφοράς, η όποια θα μπορούσε να μας αφανίσει, και ήδη μας κτυπάει την πόρτα. Η μόλυνση των θήλασαν, η μόλυνση του αέρα, η υπερθέρμανση την όποια προκαλούν τα αέρια του θερμοκηπίου και τα εντεινόμενα καιρικά φαινόμενα που όμοια τους δεν έχουμε ξαναδεί, στην επίτομη τους συνδυαζόμενα θα μπορούσαν να δημιουργήσουν συνθήκες οι οποίες θα καταχτούσαν τον πλανήτη μας ακατοίκητο.

Είναι ολοφάνερο λοιπόν πως η ανθρωπότητα, ως αποπλανητικούς πολιτισμός, δεν έχει μέλλον, παραδοχή και του μεγάλου αστροφυσικού Steven Hawking. Η μονή λύση λοιπόν είναι η αποίκηση ενός άλλου πλανήτη, και γρήγορα. Και ποιος καλύτερος από τον Άρη, όπως προαναφέρθηκε είναι το μεγαλύτερο στοίχημα της ανθρωπότητας στην προσπάθεια της να εξασφαλίσει διαπλανητική οντότητα. Αν και στον Άρη έχουν σταλεί αρκετά μη επανδρωμένα rover, μικρά σκαφίδια με προκαθορισμένες εντολές, ποτέ επανδρωμένη αποστολή δεν έχει περάσει τα όρια της Σελήνης, και ίσως τώρα να είναι πιο δύσκολο από ποτέ καθώς «το παράθυρο» μας προς τα αστέρια κλείνει.

Είναι κοινή παραδοχή πως εμείς, οι άνθρωποι, δεν έχουμε φερθεί και με την μεγαλύτερη δυνατή υπευθυνότητα όσον αφορά τα σκουπίδια που στέλνουμε σε τροχιά. Ανενεργοί δορυφόροι, αποκαλούμενοι ποθητότερες και αλλά μικρότερα μεταλίκι κομμάτια έχουν σχηματίσει ένα, σε λίγο καιρό αδιαπέραστο, φράγμα. Στην ομώνυμη θεωρία του ο επιστήμονας Donald J. Kessler, υποστήριξε ότι αυτή η μεγάλη ποσότητα σκουπιδιών θα δημιουργούσε μια αλυσιδωτή αντίδραση κατά την όποια θα συνέβαιναν όλο και περισσότερες συγκρούσεις μεταξύ των θραυσμάτων των προηγούμενων συγκρούσεων, έως ότου φτάναμε να έχουμε μια ταχέως περιστρεφόμενη μάζα από θραύσματα όχι μεγαλύτερα του εκατοστού, τα όποια θα κατέστρεφαν κάθε άκατο που θα επιτηρούσε να τα προσπεράσει.

Τα προβλήματα όμως δεν σταματάμε εκεί, καθώς ένα ακόμα πρόσκωμμα που οι μελλοντικοί άποικοι θα πρέπει να υπερβούν ,προέρχεται από το ίδιο φαινόμενο που μας επιτρέπει αυτήν την στιγμή να εξετάζουμε πως θα το προσπεράσουμε: το μαγνητικό πεδίο της Γης, και συγκεκριμένα τις ζώνες Van Allen. Οι ζώνες αυτές βρίσκονται στο σημείο όπου τα μαγνητικά πεδία του νότιου και του βόρειου ημισφαίριου συναντώνται, και το ταξίδι προς τον Άρη παίρνει αναγκαστικά από εκεί. Το πρόβλημα όμως το όποιο προκύπτει, είναι ότι δεν ξέρουμε ποια ακριβώς είναι η επίδραση τους στο ανθρώπινο σώμα. Φυσικά, πειράματα θα μπορούσαν να διεξαχθέν στην Γη αλλά κάτι τέτοιο περά από τρομερά ανήθικο θα ήταν και δύσκολο να πραγματωθεί, αφού ελάχιστοι άνθρωποι, δικαίως, είναι πρόθυμοι να γίνουν πειραματόζωα στο όνομα της επιστήμης.

Ας υποθέσουμε όμως για μια στιγμή πως οι μελλοντικοί μας εαυτοί έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν όλα τα προβλήματα που προαναφέραμε. Πως θα κυλούσε μια ρεαλιστική απόπειρα αποίκησης του Άρη; Η αλήθεια είναι πως είναι αρκετά δύσκολο να φτάσουμε σε ένα τελικό κοινώς αποδεκτό σχέδιο, αλλά πιστεύω ότι οποιαδήποτε απόπειρα θα αποτελούνταν οπωσδήποτε από τις τρεις παρακάτω φάσεις.

1^η Φάση: Πριν να πάμε στον Άρη θα πρέπει να εδραιώσουμε μια βάση επιχειρήσεων εκτός της γης ,έτσι ώστε η κατασκευή αλλά και αποστολή άλλων των διαστημόπλοιων να μπορεί να γίνει σε ένα περιβάλλον μηδενικής βαρύτητας, κάτι που θα μείωνε πολύ το κόστος. Έτσι το ταξίδι μας για την αποίκηση του Άρη ξεκάνει, από ένα πολύ ιστορικό σημείο. Την εξέδρα εκτόξευσης 39^Α στο Cape Canaveral στην Φλοίδα. Από εδώ εκτοξεύτηκε ο πύραυλος Saturn 5 ο όποιος μετέφερε τον Neil Armstrong, τον Buzz Aldrin’s και τον Michael Collins στο ιστορικό τους ταξίδι στην Σελήνη. Και από άδω θα εκτοξευτεί και ο πρώτος πύραυλος ο όποιος θα ξαναστείλει τον άνθρωπο στο φεγγάρι. Αφού θα έχει εδραιωθεί μια λειτουργική βάση στην Σελήνη αλλά και αρκετά «ναυπηγεία» πάνω από την αυτήν, θα μπορούσε το σχέδιο να προχωρήσει στην δεύτερη φάση του.

2^η Φάση: Τώρα θα ξεκινάτε η μαζική εξόρυξη της Σελήνης, αλλά και όσων πόρων θα είχαν απομείνει στην Γη με σκοπό την κατασκευή αποικιακών διαστημόπλοιων, δορυφόρων, προσωρινών βάσεων επιφάνειας, οχημάτων αλλά και ότι άλλου θα απαιτούνταν. Οι πόροι θα αποστέλλονταν στα ναυπηγεία πάνω από την Σελήνη και η κατασκευή θα ξεκινούσε. Πλέον το μόνο εμπόδιο για την κατάκτηση του Άρη θα ήταν η εύρεση πρόθυμων εθελοντών. Όταν και αυτό θα είχε ολοκληρωθεί τα πρώτα διαστημόπλοια θα ξεφώναγαν το παρθενικό ταξίδι τους, προς τον Άρη. Η ανθρωπότητα πλέον θα είχε κατακτήσει τα σταρ. Φυσικά ο δρόμος δεν θα ήταν στρωμένος μόνο με ροδοπέταλα από άδω και περά. Φτάνοντας στον Άρη οι άποικοι θα είχαν το δύσκολο έργο της δημιουργίας βάσεων, με σκοπό τόσο την εξερεύνηση του πλανήτη αλλά και την εξόρυξη του, καθώς πολύ πιο φτηνή θα ήταν η τοπική εξόρυξη πόρων στον Άρη παρά η μεταφορά τους από την Σελήνη. Τέλος καθώς αυτός είναι και ο τελικός σκοπός θα έπρεπε να ξεκινήσει η δημιουργία πιο σταθερών βάσεων, και κατασκευασμένων οικοσυστημάτων.

3^η Φάση: Τέλος, και για να αποκτήσει τον αποικιακό χαρακτήρα της αυτή η αποστολή στον Άρη, θα έπρεπε να ανεξαρτητοποιηθεί από την Γη και να μην βασίζεται στους πόρους που θα λάμβανε από αυτήν, όπως νερό και τροφή. Αυτό για να συμβεί θα έπρεπε η ανθρωπότητα να καταφέρει να φέρει εις πέρας την μεγαλύτερη πρόκληση που θα αντιμετώπιζε ως τώρα: Την αναμόρφωση του Άρη από έναν πλανήτη έρημο σε έναν πλανήτη όμοιο της Γης. Αν η ανθρωπότητα κατάφερνε να το επιτύχει αυτό τότε θα είχε καταφέρει να «αναβαθμιστεί» σε έναν πολυπλάνητο πολιτισμό, ελεύθερο από, σχεδόν, κάθε φόβο αφανισμού. Και σίγουρα και άλλοι πλάνητες θα έπαιρναν την σειρά τους για αποίκηση σιγά-σιγά, but that’s a story for another time…

 Γιώργος Ντάφλος