Μαθητικές δημιουργίες

Είμαστε παιδιά…

Είμαστε παιδιά δυστυχισμένα, φυλακισμένα στον κόσμο ενός κινητού τηλεφώνου, εξαρτημένα από την άψυχη οθόνη ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή. Είμαστε παιδιά μελαγχολικά με εικονικά συναισθήματα, που δεν έμαθαν να ζουν με πάθος .Είμαστε παιδιά που δεν δημιουργούν , δεν εκφράζονται, δεν ερωτεύονται. Παιδιά που πορεύονται χωρίς όνειρα, παιδιά που η αυγή δεν τα βρίσκει ξέγνοιαστα. Παιδιά που μεγάλωσαν πρόωρα, πονεμένα παιδιά σκληρών καιρών. Καιρών βίαιων, ψυχρών καιρών, σε γειτονιές αγνώστων, σε εκκλησίες αμαρτωλών, σε σχολεία χειραγωγών. Είμαστε τα παιδία που δεν γνώρισαν την αλάνα. Παιδιά που παγιδεύτηκαν ανάμεσα στους τέσσερις τσιμεντένιους τοίχους. Ψυχές που κλείστηκαν σε παγωμένα διαμερίσματα , καρδιές που μαραζώνουν μέρα με τη μέρα.

Είμαστε οι ενήλικοι του αύριο, ενός αύριο αβέβαιου. Άνθρωποι σκυθρωποί με βλέμματα χαμηλωμένα, με μάτια θλιμμένα. Άνθρωποι απαθής, άνθρωποι απογοητευμένοι που παραδώσαμε αμαχητί  τα όπλα μας. Κάποιος μας κατευθύνει σαν να είμαστε ξύλινες μαριονέτες, χορεύουμε ασταμάτητα στο ρυθμό της δικής του μουσικής, ακολουθούμε πιστά τα δικά του βήματα. Η ζωή μας κυλά μονότονα, η καθημερινότητα επαναλαμβάνεται απαράλλακτη και εμείς την παρακολουθούμε σαν απλοί θεατές. Πάψαμε να αγωνιζόμαστε για το σήμερα, να οραματιζόμαστε το αύριο, να πιστεύουμε στο δικό μας παραμύθι. Ζούμε αναμένοντας το θαύμα. Πήραμε λίγο από το γκρίζο των τοίχων του διαμερίσματος ,που σαν ήμασταν παιδιά μας τρόμαζε ,και βάψαμε την ενήλικη ψυχή μας.

Μας αξίζει άραγε να είμαστε αυτά τα παιδιά; Θέλουμε να είμαστε αυτοί οι ενήλικοι; Είμαστε θύματα μιας σκληρής εποχής ή μήπως έρμαια της ίδιας μας της αδράνειας;

Ματίνα Νύκτα