Ο πίνακας  έχει σχέση με την οικογένεια και λέγεται « Τα πρώτα βήματα». Αυτόν τον πίνακα τον ζωγράφισε ο Γιώργος Ιακωβίδης το 1892.

Σε αυτόν τον πίνακα βλέπουμε μία οικογένεια που ζει σε ένα λιτό και απλό σπίτι. Απεικονίζεται ένα από τα πολύ παλιά σπίτια καθώς δεν έχει παντζούρια. Σε αυτό το σπίτι βλέπουμε ότι το παράθυρο είναι καλυμμένο με ένα πολύ λεπτό ύφασμα που στηρίζεται στο τζάμι. Πάνω στο περβάζι του τζαμιού υπάρχει μια γλάστρα με όμορφα λουλούδια. Στο κέντρο υπάρχει ένα ξύλινο χειροποίητο τραπέζι καθώς και ξύλινες χειροποίητες καρέκλες οι οποίες είναι σκαλισμένες και διακοσμημένες με περίτεχνα σχέδια. Ο φωτισμός είναι αρκετά καλός αφού φαίνεται ότι έχει ήλιο και τα πρόσωπα του πίνακα φαίνονται καθαρά.

Τα πρόσωπα ,τα οπoία έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στον πίνακα είναι ένα κοριτσάκι που κάθεται στην καρέκλα με ανοιχτά τα χέρια πάνω στο τραπέζι, για να μην πέσει το μικρό αδερφάκι της που προσπαθεί να μάθει να περπατάει με τη βοήθειά της και του παππού ο οποίος το κρατάει με τα χέρια του από το στήθος πάνω στο τραπέζι για να μην πέσει .  Η σχέση μεταξύ αυτών των προσώπων εκτός από συγγενική είναι τρυφερή, στοργική καθώς όλα τα πρόσωπα έχουν αγάπη, αλληλοβοήθεια και χαρά και αυτό φαίνεται και από την πρώτη στιγμή που θα αντικρίσεις τον πίνακα αυτόν, αφού το γέλιο του παιδιού, του κοριτσιού και του παππού μας δείχνουν το πόσο χαίρονται και το πόσο αγαπημένοι είναι.

Τα ρούχα τους είναι παλιάς εποχής καθώς ο παππούς φοράει πουκάμισο γκρι με μαύρες ρίγες και ένα γιλέκο από πάνω. Το μικρό εγγόνι του φοράει ένα άσπρο φορεματάκι με μικρά μπλε λουλουδάκια. Η μεγάλη αδερφή φοράει  μία μακριά καφέ φουντωτή φούστα με μία μαύρη ζώνη ζώνη στην μέση ,ένα άσπρο πουκάμισο λίγο φαρδύ μέχρι τους αγκώνες και από επάνω ένα κόκκινο γιλέκο με κίτρινα μικρά λουλουδάκια. Το κορίτσι έχει πλέξει τα μαλλιά του όμορφη λεπτή κοτσίδα.

Τα συναισθήματα που μου προκαλεί αυτός ο πίνακας είναι ανάμεικτα καθώς αυτοί οι άνθρωποι που ζουν σε ένα λιτό και καθημερινό σπίτι εκείνης της εποχής και φτωχικό παράλληλα έχουν χαρά αγάπη και φροντίδα ο ένας για τον άλλον και αυτό στο μεταφέρουν. Εμένα προσωπικά μου προκάλεσε συγκίνηση, αγάπη και μου θύμισε την τρυφερότητα που υπάρχει σε όλες τις οικογένειες μέχρι και σήμερα. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο επέλεξα να γράψω γι αυτόν τον πίνακα. Το μήνυμα αυτού του πίνακα πιστεύω ότι είναι να μας θυμίσει να χαιρόμαστε τις απλές καθημερινές στιγμές της ζωής καθώς περνάει άμεσα ένα μήνυμα φροντίδας και αγάπης που έχουν τα μέλη της οικογένειας μεταξύ τους.

Αγορίτσα-Μαρία Λαλιώτη Β3